Film / Films

Opkomen voor de kleine man

recensie: The Awful Truth

Michael Moore is altijd al een gedreven mannetje geweest. Begon hij aanvankelijk als journalist, al snel nam het activisme in hem het over. Met de documentaire Roger & Me uit 1989 kwam hij op voor de kleine man in Flint, Michigan, in Bowling for Columbine uit 2001 nam hij het op tegen de wapenwetten van Amerika en in Fahrenheit 9/11 was George W. Bush de klos. Voor iedereen die nou nog geen genoeg heeft van Moores strijd tegen de wereld, is zijn tv-serie The Awful Truth uit 1999 nu op dvd verschenen.

~

In The Awful Truth komt Moore wederom op voor de ‘de kleine man’ binnen de samenleving. Doet een verzekeraar moeilijk? Laat Disney haar personeel in te hete pakken rondlopen? Steunt een bedrijf de tabaksindustrie? Michael Moore schrikt nergens voor terug en stuurt zichzelf, een enorme kip of een kerstkoor bestaande uit kankerpatiënten zonder strottenhoofd er op af. Voor, tussen en na deze filmpjes zien we Moore voor een zaal vol trouwe fans waar hij de items aankondigt en zijn zegje doet.

Antiheld

~

The Awful Truth is een satirische serie, helemaal in de stijl van Michael Moore. Moore combineert allerlei weetjes met rare details en wisselt satire op een doeltreffende manier af met serieuze onderwerpen. Bovendien schrikt hij er niet voor terug personen of bedrijven publiekelijk zwart te maken. Dit laatste is ook meteen het grote nadeel van de serie. Er is natuurlijk niets mis met het ter verantwoording roepen van een organisatie, maar Moore opent vaak een ware heksenjacht. Hierbij fokt hij het publiek zo veel mogelijk op, waardoor je verwacht dat hij samen met zijn publiek/privéleger elk moment de zaal uit kan stormen op zoek naar onrecht. Met zijn armoedig ogende kleding, eeuwige petje, haviksneus en overgewicht is Moore de ultieme antiheld.

Eentonig

The Awful Truth bestaat uit 24 afleveringen van een half uur. Probleem hierbij is dat na een paar afleveringen alles op elkaar begint te lijken. Dit valt des te meer op als je er een paar achter elkaar bekijkt op dvd. Moore hanteert elke keer weer dezelfde formule, dus na drie afleveringen wordt het eentonig. Dat is jammer, want hierdoor valt de kracht die de serie wel bezit – zoals de humor of juist de meer serieuzere stukken – gedeeltelijk weg.

Interactie

Misschien wel het leukste aan The Awful Truth is de interactie die Moore met het publiek heeft. Er hangt een informele sfeer waarbij ook ruimte is voor conversatie. Zo stelt Moore vaak vragen aan het publiek, dat verrassend leuke antwoorden klaar heeft liggen. Het zorgt voor een aantal onverwacht leuke momenten.

Boegeroep

The Awful Truth is een serie waarbij je het beste één aflevering per week kunt kijken. Op deze manier komen de afleveringen het beste tot hun recht en blijven de humor en acties ook daadwerkelijk grappig en gewaagd. Wanneer je de dvd aanschaft en eens lekker een aantal afleveringen achter elkaar kijkt, zul je merken dat de serie eentonig wordt. De humor wordt opeens een stuk minder grappig en het boegeroep van het publiek als er een rijk persoon in beeld komt, een stuk minder onschuldig.