Two Brothers

30 tijgers

Eigenlijk zou ik bij het vermelden van de acteurs ook de namen van de tijgers moeten bijschrijven, zij dragen tenslotte de film. Helaas wordt dat een beetje te veel van het goede, want om gestalte te geven aan de twee tijgerbroers heeft men maar liefst dertig tijgers gebruikt. De ene was goed in rennen, de ander kon weer beter klimmen, en dan was er nog eentje die gewoon heel lief kon kijken. Regisseur Annaud laat het begin van de film geheel over aan de tijgertjes, die met hun kleine grommetjes en capriolen direct de harten van het bioscooppubliek stelen.

Broederliefde

De beroemde jager Aiden (Guy Pearce) ziet zich genoodzaakt om van beroep te veranderen, aangezien de rijken niet meer zoveel interesse hebben in het kopen van jachttrofeeën. Hij merkt dat er meer handel is in oude historische artefacten, en trekt daarom de jungle van Cambodja in om daar uit een oude vervallen tempel beelden te ontvreemden. Die tempel is ook het huis van een tijgerfamilie. Twee jonge tijgertjes groeien daar op, en verliezen door tussenkomst van de mensen niet alleen hun vader, maar worden ook nog eens van elkaar gescheiden. De één groeit op als huisdier bij een rijke familie, de ander komt terecht in het circus. Ruim een jaar later komen de broers elkaar door omstandigheden weer tegen in een arena, waar ze zullen moeten vechten tot de dood er op volgt.

Hartverscheurend

De film hinkt op twee gedachten. Aan de ene kant wil men een verhaal vertellen wat met een beetje gemak zo uit een Disney-tekenfilm had kunnen komen. Aan de andere kant zou je Two Brothers ook als een lange reclamespot van de WNF kunnen zien: kijk eens wat voor slechte invloed wij mensen hebben op de natuur. Met name dit laatste zal voor ons volwassenen misschien wat te rechtlijnig overkomen, maar voor kinderen is het helemaal geen kwade les. Het beeld van één van de kleine tijgertjes die opgesloten in kist wordt afgevoerd naar de mensenwereld is al heel zielig, en als je dan ook nog de kleine hartverscheurende schreeuwtjes van het beestje hoort, houden veel mensen in de zaal het niet meer droog.

Westerse ‘normen en waarden’ in Azië

Naast het ‘acteren’ van de tijgers en de prachtige natuurbeelden heeft deze film ook nog een ander sterk punt voor de jonge kijkertjes. De boodschap dat we goed voor de natuur moeten zijn zullen de meeste kids zelf ook nog wel kunnen bedenken, maar daarnaast herbergt de film nog een klein statement tegen het kolonialisme, en wat de westerse beschaving bewust of onbewust doet met andere culturen. Annaud laat duidelijk zien dat het brengen van westerse normen en waarden en modernisering niet automatisch het brengen van beschaving betekent. Misschien niet een les die alle kinderen direct zullen oppikken, maar zeker in deze tijden een interessante invalshoek.

Conclusie

Two Brothers is een echte familiefilm. Voor bijna alle generaties valt er wel iets te genieten. Daarnaast heeft de film alle pluspunten en zwakheden die bij het genre horen. De film speelt soms schaamteloos in op het sentiment, en het verhaal is niet heel bijzonder en behoorlijk stereotype. Daar staat tegenover dat de film toch gewoon de gevoelige snaar weet te raken, en dat je toch even moet slikken als men op de moedertijger aan het schieten is. Verder zijn alleen al de beelden van de spelende tijgertjes een gang naar de bioscoop waard. Voor de ouders en kinderen dus, en stiekem gewoon een beetje voor iedereen.