De boy-on-boy-action komt naar je toe deze zomer!

l’Imbalsamatore

(Matteo Garrone, 2002)

Het op feiten gebaseerde l’Imbalsamatore (The Embalmer) bijvoorbeeld. Dit ruwe drama speelt zich af in een havenstadje nabij Napels, alwaar de miskende dwerg Peppino zijn zinnen zet op de knappe, jonge maar erg passieve Valerio, die hij in een dierentuin ontmoette. Door Valerio een baan aan te bieden in zijn taxidermie-atelier weet Peppino de jongeling aan hem te binden, maar nadat hij al zijn centen besteed aan snuisterijen en feestjes voor Valerio, komt de kleine achterbakse opzetter de in problemen met de Napolitaanse onderwereld. Hij werkt zijn schuld weg door klusjes op te knappen, maar verzandt steeds meer in intriges. Onderwijl ontglipt de naïeve Valerio hem en trekt in bij een manipulatieve prostituee.

In dit huiveringwekkende verhaal is er geen tijd voor adempauzes. Vanaf het begin wordt de kijker meegesleurd in de diepte van Peppino’s magnetische en autoritaire persoonlijkheid. De film won dan ook verscheidene Italiaanse prijzen, waaronder een David voor het scenario en beste ondersteunende rol voor Ernesto Mahieux. Volkomen terecht, want Mahieux presteert als de seksueel gefrustreerde dwerg Peppino op een grandioos niveau: hoewel hij een uiterst kwaadaardig personage neerzet, krijgt de kijker ondanks alles toch medelijden met de dierenopzetter als deze merkt hoe zijn macht over Valerio (een rol van model Valerio Foglia Manzilla) langzaam wegkwijnt. Na de introductie van de naar bevestiging hunkerende Deborah wordt Valerio verscheurd tussen de twee rivalen, die allebei hun eigen plannen hebben met de kansloze hulpkelner. De sfeer wordt uiteindelijk zo broeierig dat enkel een donderende wolkbreuk nog verlossing kan bieden.

Los Novios Búlgaros

(Eloy de la Iglesia, 2003)

Medelijden is een stuk minder op zijn plaats in Los Novios Búlgaros (Bulgarian Lovers) van regisseur Eloy de la Iglesia. Als de Bulgaren niet alleen de kapitalistische maar ook de Griekse beginselen en masse omarmd blijken te hebben, komen ze in grote getale naar de Spaanse steden, om daar met open armen ontvangen te worden door de homoscene. Als hoofdpersoon Daniel (Fernando Guillén Cuervo) een relatie aangaat met de Bulgaar Kyril (Dritan Biba), haalt hij zich, willens en wetens, veel ellende op de hals. Goede vriend Gildo (Pepón Nieto) waarschuwt nog voor Kyril, maar de liefde maakt Daniel blind voor diens misdadige praktijken, ruwe vrienden en echtelijke staat. De geslaagde advocaat accepteert alle tegenslag, en lijkt niet te wìllen verbeteren.

Deze lichte, speelse Spaanse komedie bewijst dat dramatische wendingen, een relativerende blik op de zaken niet in de weg hoeven te staan, en dat vertedering in een film hand in hand kan gaan met misdaadelementen. Hij won dan ook in 2003 de Best Feature Film Award op het Philadelphia International Gay & Lesbian Film Festival. Los Novios Búlgaros stoeit vermakelijk met tijd, ruimte en grafische effecten en voorkomt zo een al te sentimentele kijk op de zaken.

The Event

(Thom Fitzgerald, 2003)

Wat dat betreft zou regisseur Thom Fitzgerald gerust een voorbeeld mogen nemen aan de Spaanse cinema. In het kitscherige The Event, dat onder meer de genres detective en sociaal drama aan elkaar tracht te koppelen, draait het om de zieke Matt (Don McKellar) en diens omgeving. Matt lijdt aan aids en besluit er een einde aan te maken: hij nodigt al zijn vrienden uit voor een feestje en pleegt in hun bijzijn zelfmoord. Omdat hulp bij zelfmoord nog altijd verboden is, gaat een ongeloofwaardig onmenselijke assistent-officier van justitie (een rol van Parker Posey) op onderzoek uit. Ze is geenszins van plan te begrijpen waarom iemand zelfmoord zou willen plegen, en ondervraagt moeder Olympia Dukakis en andere personages om achter de ‘werkelijke’ toedracht van Matts dood te komen. Als ze dan uiteindelijk omslaat en de menselijkheid van de personages inziet, is het al te laat: een omslag van die omvang in een personage dat zo consequent wordt afgeschilderd als gevoelloos, lijkt volslagen arbitrair en enkel toegevoegd om de laatste resten nog niet huilende Amerikanen te overtuigen van hun ongelijk.

Dat Parker Posey geen moment geloofwaardig wordt, komt, zoals gezegd, door het compleet gevoelloze in haar personage. Dat kan echter vergoelijkt worden door haar rol te interpreteren als een karikatuur van de Amerikaanse maatschappij en de nogal bureaucratische invulling die het woord ‘rechtvaardigheid’ daar lijkt te hebben gekregen. Dat Sarah Polley, die de zus van Matt speelt, niet overtuigt, valt echter op geen enkele manier nog te rechtvaardigen. Polley overtuigt zichzelf niet eens, met haar vele geschreeuw en sarcastische houding.

De film is langdradig en nodeloos ingewikkeld. Toch moet je van steen zijn om niet af en toe een brok in de keel te voelen. Die prestatie mag grotendeels toegeschreven worden aan het spel van Olympia Dukakis. Maar zelfs zij kan de film niet redden, als gevoelige scènes onderbroken worden door tendentieuze teksten als: ‘Laat zijn lijden niet voor niets zijn geweest.’ Onbegrijpelijkerwijs viel de film toch meerdere malen in de prijzen, hetgeen wellicht te wijten valt aan een of andere cultuurkloof tussen de oceanen.

Hoera voor de Gay Summer Tour

Dat The Event eerder de Nederlandse bioscopen niet haalde is goed te begrijpen. Maar ook als het willen bezitten van jongens en mannen niet in je aard ligt, kun je gerust naar de films van de Gay Summer Tour. De Tour is niet alleen voor mannen onder elkaar, maar blijkbaar is er geen andere manier om dit soort kwaliteitsfilms aan de Nederlandse bioscopen te slijten.

Bekijk voor een overzicht van het tourschema en de overige twee films de website www.cinemien.nl