Blues Brother Castro

Live schijnt de band een sensatie te zijn, en daar kan ik me er wel iets bij voorstellen. Het enthousiasme spat er op de plaat namelijk vanaf. Naast de onontkoombare vergelijking met The Pixies (luister maar eens naar de overstuurde samenzang van zanger/gitarist Leon Caren en bassiste Mila van der Wall in Good Enough) hoor ik ook wat Joy Division (Dress), The Posies (Want To) en in de rockrefreinen veel Black Rebel Motorcycle Club (Welcome To My Rock ’n Roll, Drunken Boy, Solid Gold). Hoe Blues Brother Castro het er in deze vergelijking afbrengt? Behoorlijk goed eigenlijk! Genoeg om een glimlach op mijn gezicht te toveren. Wat een heerlijke dag is het toch vandaag! Waar is die fanclub? kan ik nog lid worden?

Pittige mosterd

Natuurlijk is alles op Money Maker Me al eens eerder gedaan, spreekwoordelijk gezien weet Abraham waar hij de mosterd moet halen, maar desondanks rockt het van voor tot achter. De teksten (over moeilijk verlopende relaties en de verleidingen van het leven) worden ons ingefluisterd, er wordt geschreeuwd, gevloekt, getierd en gekrijst alsof het een lieve lust is, maar nergens heb je het idee dat het een gimmick is. Deze jongens (en meisje) doen niet alsof. Wat een passie.

Hallucinerend

Voor een potje rauwe noiserock ben ik altijd te porren, vooral als het zo goed in elkaar zit als bij Blues Brother Castro. De gitaarintro’s zijn ingetogen, spacy en hallucinerend (Dress), de refreinen rauw, hard en puntig en het creepy orgeltje in Good Enough is helemaal op zijn plaats. Alles klopt gewoon. Is er dan echt helemaal niets op deze debuutplaat aan te merken? Nee, eigenlijk niet! Niet voor niets is de cd gemastered door Zlaya (Sonic Youth, Motorpsycho, The Gathering). Koesteren dat talent en kopen die cd! Ik ben benieuwd hoe ze het eraf zullen brengen op een groot festival.