Verhit en zinderend

Het zit de Counting Crows en het publiek niet echt mee deze avond. De drukkende hitte die de hele dag al niet te harden was, is binnen in de zaal nog eens tien keer zo erg. Na een prachtig optreden van het voorprogramma, het Belgische Arid, komen de Amerikaanse helden om kwart over negen het podium op gelopen. Geen Beatles-introband, zoals bij de vorige tour, niks geen poeha, maar gewoon inpluggen en spelen.

Exploded

De band speelt de eerste tonen van Mrs. Potter en het publiek gaat uit haar dak. Daarna volgen Hard Candy (van de gelijknamige nieuwe cd) en Mr. Jones, een ijzersterk begin van de avond. Tijdens de eerste nummers lijkt Duritz wat nerveus te zijn. Het is voor het eerst dat de Counting Crows een zaal van dit formaat in Nederland vullen. Maar zou hij zich daar werkelijk druk om maken? Alhoewel? Na een paar nummers stelt hij opgelucht en schijnbaar stomverbaasd vast: overal waar zij komen lijkt het bijna te gaan exploderen, maar “here it looks like it has exploded already”. En hij heeft gelijk. Bij Good Night Elizabeth mag het publiek hele coupletten en refreinen meezingen, en je ziet de Crows wederom verbaasd denken: dat al die Hollanders woord voor woord de teksten uit hun hoofd kennen…

Uitwringen

Na een aantal nummers kan Adam Duritz het zweet uit zijn flodderige overhemd uitwringen, weer een paar nummers later is zijn spijkerbroek net zo doorweekt. Het mag de pret allemaal niet drukken. Opeens valt me op: de Counting Crows zijn enorm funky! De drummer heeft een lekkere groove en de rest van de band weet er ook wel raad mee. De Crows zijn in topvorm en spelen, zoals we eigenlijk wel van ze gewend zijn, de sterren van de hemel.

Opvallend vrolijk

Hun opzwepende gevoel voor dynamiek, het spelplezier dat er van af straalt en de magische uitstraling van de ietwat corpulente dreadlocks zanger (die overigens opvallend vrolijk en blij is) missen hun uitwerking op het publiek niet. Duritz is een meester in het scheppen van een intieme sfeer, ongeacht de grootte van de zaal. Ook hier weer lijkt hij voor iedereen een privé-show weg te geven en krijgt hij het publiek in no-time aan het zingen en klappen of -waar nodig – snakkend naar adem. Deze man is één poel van emoties en weet ze als geen ander uit te dragen.
Het gaat goed met Mr. Duritz, en dat klinkt door in alle nummers van de nieuwste cd. Ongeveer de helft van de songs van Hard Candy passeert tijdens het concert de revue. Ze zijn een stuk opgewekter dan de oudere, melancholieke songs, en vaak up-tempo. Naast het nieuwe werk worden klassiekers zoals Omaha, het prachtige A Long December (met Duritz achter de piano) en Rain King uit de kast gehaald.

Brok in de keel

In de toegift komt Hangin’ Around langs, dat plotseling een stuk minder als highschoolrock klinkt als op de cd. Ook Big Yellow Taxi, een cover van Joni Mitchell, wordt met groot enthousiasme door het publiek gesoupeerd. De gevoelige afsluiter Sullivan Street geeft menigeen een brok in de keel. De teleurstelling is daarom ook groot als blijkt dat het concert, na bijna twee uur spelen, echt over is en de band echt niet meer terug komt. “En ze hebben geeneens Round Here gespeeld”, beklaagt mijn buurvrouw zich.

Dat verrekte T-shirt…

Toch moet je het vooral opvatten als een compliment aan de band dat het publiek er geen genoeg van kan krijgen. Verhitte gezichten met een vreemde grimas, of met tranen in de ogen van ontroering zie ik om me heen. Wie dit kan bewerkstelligen is heel groot. Alleen: wat stond er nou toch op dat verrekte T-shirt?