- Stereophonics live

Have A Nice Day

De Stereophonics, het Britrocktrio afkomstig uit Cwmaman (geen indianenstam, maar een plaatsje in Zuid-Wales), tekenen in 1996 bij V2 Records. In 1997 volgt de release van Word Gets Around, het eerste studioalbum. De Stereophonics breken aanvankelijk weinig muzikale potten, maar daar komt verandering in met de verschijning van de tweede studioplaat. De hitsingle The Bartender And The Thief, uitgebracht als voorproefje op het definitieve doorbraakalbum Performance And Cocktailes, wordt een regelrechte top 3 hit in Engeland. Gevolgd door de verkoopsuccessen Hurry Up And Wait (nr. 11), I Wouldn’t Believe Your Radio (nr. 11), Just Looking (nr. 4) en Pick A Part That’s New (nr. 4). Met het verschijnen van Just Enough Education To Perform, het in april 2001 verschenen derde album, is een internationale doorbraak een feit. Ook Nederland moet eraan geloven. De plaat levert de Welshmen de nodige “airplay” op, niet in de laatste plaats door het aanstekelijke Have A Nice Day.

Voetbalstadion

De Stereophonics gelden inmiddels als een internationale priority act: de Britpoppers hebben niet alleen twee wereldwijde millionsellers op hun visitekaartje staan, het trio staat ook nog eens te boek als een uitstekende liveact (Pinkpop 2001). In Engeland kunnen de Phonics met gemak een voetbalstadion vullen, maar daar is in Groningen vanavond weinig van te merken. Het Groningse publiek lijkt niet echt warm te lopen voor de Stereophonics. Concertzaal De Oosterpoort is lang niet uitverkocht (1000 bezoekers), en de handjes gaan maar met moeite op elkaar.

Klapperende oren

De heren Jones, Jones en Cable vallen maar gelijk met de deur in huis. Ze betreden het podium en beginnen meteen snoeihard te spelen. Nummers á la Roll Up And Shine, het openingsnummer van het album Performance And Cocktailes. Niets kat uit de boom kijken. De Stereophonics spelen troef, zoveel is duidelijk. De strijdlustige inzet van de Stereophonics is bewonderenswaardig, maar wel wat overdreven naar mijn mening. Niet alleen spelen de Phonics snoeiharde powerrock, ook het aantal decibelletjes was enigszins overdreven. Met klapperende oren besluit ik de druk op mijn trommelvliezen enigszins te verlichten en een plekje tussen de minder enthousiaste concertgangers te zoeken. En dan blijken er opeens ook mannen aanwezig te zijn vanavond. Die hadden we nog niet gezien.

Geen spetterende show

Na deze totaal overrompelende start komen de Stereophonics in rustiger vaarwater en beperken ze zich tot hun voornaamste kwaliteit: het maken van prachtig melodieuze luisterliedjes. Het ene na het andere meesterwerkje passeert de revue. In muzikaal opzicht onovertroffen, maar het leidt niet direct tot een spetterende show. Het publiek kan er vrij weinig mee. Men staat wat, struint een beetje rond, gaat eens een biertje halen, en luistert. Meer niet. Hysterische reacties bleven echter niet uit. De (massaal) aanwezige dames konden hun geluk niet op toen zanger Kelly Jones zijn Tom Cruise-zonnebril uittrok, of toen bassist Richard Jones zich van zijn spijkerjackje ontdeed.

Schelpenpad

Hoogtepunt van de avond is – naar mijn mening – een geniale uitvoering van Beatles-klassieker Don’t Let Me Down. In deze Lennon/McCartney compositie – afkomstig van het soundtrackalbum bij de film I Am Sam – komt het schuurpapierruwe ‘schelpenpad’-stemgeluid van zanger Jones pas echt goed tot z’n recht. Had een zekere John Lennon., met zijn typische ‘cigarettes & alcohol’ stem zeker niet beter kunnen doen.

De Stereophonics bewijzen vanavond een uitstekende live-act te zijn, en doen daarmee hun reputatie eer aan. Twee uur lang prachtig melodieuze luisterliedjes. Echter, een spetterende show ontbreekt. De stemming na afloop laat zich dan ook omschrijven als “hadden we net zo goed een cd’tje op kunnen zetten”. Maar goed, we zijn natuurlijk wel in Gronigen.