28 Days later

28 Dagen voordat Jim (Cillian Murphy) zijn ogen opent in een ziekenhuis in Londen, hebben dierenactivisten apen bevrijd die besmet waren met een gevaarlijk virus. Het virus wordt overgedragen door bloed en veranderd mensen in twintig seconden in razende zombies, die maar één ding willen: nog meer slachtoffers maken. Jim gaat op zoek naar onbesmette mensen die nog in leven zijn. Hij treft Selena, Frank en Hannah. Samen gaan ze op weg naar Manchester, waar militairen hen kunnen beschermen tegen de zombies.

Nageslacht

En dan volgt een verassende wending in het tweede deel van de film. In de ingerichte kazerne van de militairen, achter het prikkeldraad en het mijnenveld, lijkt de kust veilig. Maar Jim en de andere drie kunnen maar even opgelucht adem halen. De militairen slaan namelijk zelf een beetje door als ze beseffen dat ze waarschijnlijk helemaal geen toekomst meer hebben nu de mensen of Engeland hebben verlaten of besmet zijn met het virus. Ze hebben in hun hoofd gehaald dat ze met de twee dames (waarvan één nog minderjarig) in het gezelschap seks willen hebben. Nu moeten Jim en de vrouwen niet alleen een gevecht leveren tegen de zombies, maar ook tegen de militairen.

Oké, het tweede deel van de film lijkt misschien een beetje te ver gezocht. Maar twee uur lang naar een verhaal over zombies kijken is ook niet alles. Daar kun je niet constant mee verassen, dat blijkt wel uit het eerste deel van de film. Het is juist het tweede deel van het verhaal dat je verrast en je tot denken aanzet. Mensen kunnen soms rare sprongen maken. En zelfs een kleine groep mensen die een ramp overleeft kan niet eens op een normale manier met elkaar omgaan. Wie zijn er nu eigenlijk gek?

Bloed kotsen

Dan terug naar de zombies. Die zijn goed neergezet: ze zijn vreselijk! Ze hebben bloeddoorlopen ogen, bijten onschuldige mensen om ervoor te zorgen dat zij ook besmet raken, rennen als een bezetenen rond en kotsen bloed. Daar moet je van houden. Desalniettemin is het wel tactvol in beeld gebracht, zodat je rustig kunt blijven kijken zonder je ogen van het doek af te moeten wenden. Dat geldt ook voor de schrikmomenten; die zijn voorspelbaar. Je zit zeker niet op het puntje van je stoel van de spanning tijdens deze film. Maar dat hoeft ook niet. 28 Days Later heeft andere kwaliteiten.

Zoals de manier van filmen. Dat is gebeurd met een digitale videocamera. De soms schokkerige beelden en de fletse kleuren versterken de film, waardoor sommige scènes beter tot hun recht komen, en laten je meevoelen met de acteurs. In het begin bijvoorbeeld versterkt de manier van filmen het gevoel van eenzaamheid en traagheid (de tijd lijkt stil te staan) als Jim door een uitgestorven Londen loopt. En dan de acteurs: Cillian Murphy, Naomie Harris, Brendan Gleeson, Megan Burns. Geen grote namen, maar ze doen het goed. Ze kunnen precies de typetjes neerzetten die je hier nodig hebt. Eén voor één zie je ze ook ontwikkelen. Verder verveelt de film niet in zijn genre. En dat komt omdat er van alles inzit: horror, sciencefiction, drama en humor. Regisseur Danny Boyle (o.a. Trainspotting) heeft na zijn geflopte film The Beach laten zien dat hij toch weer een verassend goede, maar ook zeer aparte film neer kan zetten die je moet durven zien.