Subtiele spanning, spannende subtiliteit
Toen in 2012 de ep Ik Ben Spiritus verscheen, was het een kwestie van tijd voordat Mevrouw Tamara met een sterk debuutalbum aan zou komen zetten. Dat heeft drie jaar geduurd, maar het wachten wordt beloond.
Aan Zo Lang Mogelijk, het debuutalbum van Mevrouw Tamara, gingen meerdere (digitale) ep’s vooraf. Alle nummers samen, inclusief opnieuw opgenomen versies van de meeste liedjes op Ik Ben Spiritus, zouden samen de eerste full-length worden. Geïnteresseerden konden zich op de ep’s abonneren, en uiteindelijk zouden ze Zo Lang Mogelijk in de brievenbus krijgen. De cd is verpakt in een fraai boekwerk, met illustraties en toelichtingen over het ontstaansproces van het album.
Op de ep’s die aan het album voorafgingen was al te horen dat Mevrouw Tamara echt een band is geworden. De muzikanten zijn duidelijk op elkaar ingespeeld, wisselen bijna onopvallend van tempo, en zorgen voor fraaie muzikale accenten. Op zekere hoogte maakt die subtiliteit de muziek spannend. De band klinkt hecht, maar biedt tegelijkertijd ook ruimte aan gastmuzikanten: onder meer een orkest en gitarist Anne Soldaat spelen op verschillende nummers mee.
Internationaal aandoende indiepop
Mevrouw Tamara kiest niet voor geijkte structuren à la drie coupletten, en om het couplet een refrein. Daardoor duurt het soms even voordat de liedjes landen. Vooral bij de eerste paar luisterbeurten is aandachtig luisteren min of meer vereist. De muziek zou best iets directer de aandacht op mogen eisen, zonder haar subtiliteit te verliezen. Zanger/tekstschrijver Tamara van Esch klinkt soms ook een beetje verlegen. Op ‘Prooi’ heeft ze bijvoorbeeld weer een heel orkest achter zich, maar haar zang klinkt een beetje onwennig. De muziek klinkt op zulke momenten zelfverzekerder dan de zang.
Het diverse Zo Lang Mogelijk klinkt afwisselend orkestraal, dromerig, een beetje psychedelisch, en strak en berekend. Blazers-uit-een-doosje of een slidegitaar zorgen voor opvallende muzikale accenten. Op de plaat staat eigenlijk internationaal aandoende indiepop met Nederlandstalige teksten. Iemand als Eefje de Visser liet al horen dat die combinatie heel goed mogelijk is, maar de vergelijking tussen Eefje en Mevrouw Tamara gaat eigenlijk vooral qua houding en aanpak op.
Licht-orkestrale tik
Hoewel het orkest op slechts vier van de veertien nummers meespeelt, hebben veel liedjes een licht-orkestrale of pseudo-klassieke tik meegekregen. ‘Zit Ik Vast I’ klinkt bijvoorbeeld als een dromerig bad strijkers. In ‘Zit Ik Vast II’ is een klassiek aandoende piano dan weer het prominentste instrument. Muzikaal valt er sowieso veel aan Zo Lang Mogelijk te genieten, zoals de mooie lange uitloop van ‘Yvette’.
Ook tekstueel is Zo Lang Mogelijk sterk: de vervreemdende teksten van Van Esch maken het plaatje af. Meestal komen die over als sfeerschetsen met fraaie zinnen als ‘Nu kleedde jij je uit, / baarde een kind, at beschuit’. Soms vertelt Van Esch op fragmentarische wijze een verhaal, zoals in ‘We Mogen Er Niet Uit’, dat over een treinaanrijding gaat. Zo’n nummer doet evenwel toch wel vermoeden dat de teksten nog wat aan concreetheid kunnen winnen.
Hoewel Mevrouw Tamara soms wat zelfverzekerder de aandacht op mag eisen, is Zo Lang Mogelijk een geslaagde, eigenzinnige debuutplaat geworden. Muziek en teksten zijn van niveau, en de band laat horen vol ideeën te zitten. Dat zorgt voor een tegelijkertijd subtiel en spannend debuut.
