Lachen om het pedofiele meesterbrein
Atom Egoyan was ooit een groot filmregisseur. Voor Exotica en The Sweet Hereafter liepen de filmhuizen midden jaren negentig vol. Dat was toen.
De films van de Egyptische Canadees – leuk weetje: hij kreeg de voornaam Atom omdat in zijn geboortejaar de eerste Egyptische kernreactor werd geopend – worden nog steeds geselecteerd voor grote filmfestivals. Winnen doet hij al lang niet meer.
Ook The Captive draaide in competitie op het laatste festival van Cannes. Daar werd de film met hoongelach ontvangen. Toch kun je je bij zo’n misbaksel nog best vermaken. The captive is een ongemakkelijke kruising tussen een pedothriller en een arthouse drama. Egoyan mikt hoog en gaat vervolgens hard op zijn plaat. Toegegeven: het plezier is hier enigszins synoniem met leedvermaak.
Jong vlees
The Captive draait om de verdwijning van het meisje Cassandra op klaarlichte dag. Terwijl haar vader even een snelle boodschap doet, wordt zij van de achterbank van de auto gegrist. Acht jaar later: de ontvoering heeft het huwelijk van haar ouders Matthew (Ryan Reynolds) en Tina (Mireille Enos) kapotgemaakt. Zij is hem de verdwijning altijd blijven verwijten.
Cassandra (Alexia Fast) is in handen gevallen van de pedofiele Mika (Kevin Durand met verdacht perverse streepsnor). Hij baat, aan de donkere kant van het internet, een winkel in kinderporno uit. Nu Cassandra te oud is geworden voor seksscènes wordt ze ingezet om online nieuw jong vlees te lokken. Een rechercheduo (Rosario Dawson en Scott Speedman), dat destijds ook de verdwijning van Cassandra onderzocht, is nu het gesloten pedofiele netwerk op het spoor.
Kerstbomen
Tot zover zou The Captive zomaar het vierde seizoen van The killing, de Deense successerie, kunnen zijn. Helaas wil Egoyan veel meer uit zijn verhaal halen en wisselt de film steeds van toon. De verhaallijn over de ouders is een snotterig melodrama. De relatie tussen de pedofiel en het meisje is een gevalletje Stockholmsyndroom. De verhaaltjes die zij voor hem maakt zijn een soort duistere sprookjes. Het politieduo lijdt aan een ernstige vorm van tunnelvisie. Acht jaar lang verdenken ze de vader van verkoop van zijn dochter. Andere aanwijzingen worden genegeerd. Met meer geluk dan wijsheid komen ze de pedofielen op het spoor.
Zo schakelt The Captive heen en weer tussen sferen waarbij de opdringerige muziek steeds de zogenaamd spannende scènes wil onderstrepen. Lachwekkend bizar is de belevingswereld van het pedofiele meesterbrein. Hij misbruikt niet alleen het meisje, maar filmt met verborgen camera’s ook nog eens het rouwproces van de ouders. De film vliegt definitief uit de bocht wanneer Mika vader Matthew een broodkruimelspoor van achtergelaten kerstbomen laat volgen en hem met zijn dochter confronteert.
Wie een vergelijkbaar verhaal zoekt, maar niet van de bank wil rollen van het lachen, kijkt eens naar Prisoners, met Jake Gyllenhaal. Ook Canadees, ook in de sneeuw, maar dan echt spannend.
