Om heel lang en veel van te houden

Rowe stond in september vorig jaar op een aantal Nederlandse podia. Zo ook bij Roepaen en hij trakteerde daar de aanwezige luisteraars op een ietwat heftigere en pittigere uitvoering van de liedjes van zijn – op dat moment – actueelste album The Salesman and the Shark. Op Madman is Rowe meestal aan de ingetogen kant.

Embargo
Het is enorm lastig om de mond te houden over een album dat wordt toevertrouwd onder embargo en er niet over te schrijven totdat de releasedatum nadert, wanneer het een heel goed album betreft. Madman is zo’n album waarover van de daken geschreeuwd mag worden als het gaat om de kwaliteit. Al bij de eerste draaibeurt is duidelijk dat Sean Rowe zichzelf heeft overtroffen en hij een mix heeft gemaakt van zijn studio-leven en zijn muzikale leven op het podium. Het is een album vol met invloeden en stijlen die op papier niet bij elkaar lijken te passen, maar in werkelijkheid als een warme lappendeken om de luisteraar heengeslagen worden.

Rowe gaat er stevig tegenaan in ‘Done Calling You’, maar in de overtreffende trap in ‘The Real Thing’ zoals hij ook live eens heeft geëxcelleerd. Met zijn door hemzelf aangepaste akoestische gitaar creëert hij een distortion-gitaargeluid dat kenmerkend is voor zijn live-optredens.

Jaarlijstjes-plaat
Sean Rowe in één hokje stoppen lukt niet. Zijn rootsmuziek heeft zoveel invloeden van rock, blues, soul en gospel met een eigen draai dat het niet lukt om Rowe één sticker op het voorhoofd te plakken. Dat is natuurlijk ook de kracht van de muziek van deze artiest. Zo volgt op zijn album na het titelnummer de compositie ‘Shine My Diamond Ring’ en het nummer komt op ritme op een manier die alleen maar doet denken aan JJ Cale. Maar in het daaropvolgende ‘Desiree’ brengt Rowe een machtig mooie soul-benadering ten gehore die zelfs aanzet om uit de stoel te komen om te gaan dansen. Bij ‘The Drive’ schotelt hij de luisteraar weer een erg mooie ballad voor met dameszang.

In ‘Spiritual Leather’ schuilt een gospelnummer in een akoestische setting die in de pianoballade ‘My Little Man’ nog verder uitgekleed wordt. Rowe is op Madman van alle markten thuis. Toch smeedt hij alles met zijn kenmerkende stemgeluid en benadering tot een innig geheel. Een album voor de jaarlijstjes en om heel lang en veel van te houden.