Hannibal

De film roept juist vragen op. Met welke van de drie hoofdpersonages moet je jezelf als kijker identificeren? Met Mason Verger, de man die door Lecter verleid werd zijn eigen gezicht eraf te snijden en nu verminkt door het leven gaat? Hij wil wraak, een alleszins redelijke eis. Met Clarice Starling, die verbeten blijft geloven in de scheidslijn die de FBI trekt tussen goed en kwaad? Het goede hoort te overwinnen. Of met Lecter zelf? Hij lacht je charmant toe, imponeert met zijn helder opmerkingsvermogen, maar hij blijft de brute moordenaar.

Hannibal is geen thriller. Verwacht geen bloedstollende scènes in een duistere kelder, want deze film gaat over hoe fascinerende mensen je leven kunnen gaan bepalen. “Denk je ooit nog aan hem?” vraagt de verzorger van de inrichting aan Clarice. “Elke dag zeker een halve minuut. Hij maakt deel uit van mijn leven.”

Clarice’s leven is zo vervlochten met dat van Lecter, dat de twee moeilijk nog te scheiden zijn als Goed en Kwaad. Ze spelen een spel dat boven elk waardeoordeel komt te staan. Verger, de mismaakte engel der wrake, valt daar al gauw buiten. De schrijvers hebben ervoor gekozen om de man die de meeste sympathie zou moeten opeisen neer te zetten als een sadist, die de dood wellicht nog meer verdient dan Lecter.

De kijker volgt, en wordt meegezogen in de wisselwerking tussen sympathie en antipathie. Mag Clarice deze innemende figuur wel overdragen aan het botte rechtssysteem, dat van een mythe als Lecter weinig over zal laten? Maar Hannibal mag ook niet ontsnappen, dat zou ondermijning zijn van elk gezag en bovendien ingaan tegen alle ethische waarden die er zijn. De makers van Hannibal hadden voor een dramatische oplossing kunnen kiezen: Lecter sterft tijdens een alomvattende climax, de mythe blijft bestaan en het rechtssysteem staat nog overeind. Dat doen ze niet, en dat siert ze.

Hannibal is een film met zeer goed spelende acteurs. Julianne Moore als Clarice Starling moet even op gang komen, maar is heel overtuigend. Decor, aankleding en handelingsverloop zijn realistisch, duidelijk met grote aandacht verzorgd en passen perfect in het verhaal. Een goede soundtrack ondersteunt de film, en wordt nergens opdringerig. Anthony Hopkins moet nog oppassen dat hij zichzelf niet gaat identificeren met Lecter. Dat doet de kijker wel voor hem.