Harry Potter and the Philosopher’s Stone

Harry Potter and the Philosopher’s Stone (Sorcerer’s Stone in Amerika, Steen der Wijzen in Nederland) is de tweede van tenminste drie veelgehypete boekverfilmingen die in de laatste drie maanden van 2001 in première gaan. The Discovery of Heaven ging Harry al voor, en het eerste deel van The Lord of the Rings zal eind december te zien zijn.

De moeilijkheid bij het verfilmen van een (populaire) roman ligt in het feit dat de kracht van zo’n boek vrijwel nooit alleen in het verhaal ligt, maar eerder in andere, ongrijpbaardere begrippen als sfeer, personages, schrijfstijl of een combinatie daarvan. Het plot van De ontdekking van de hemel is zo groots dat het nauwelijks in één film te vatten is, laat staan dat er ruimte is voor Mulisch’ thematiek en denkbeelden. The Discovery of Heaven was daardoor niet veel meer dan een bewegend uittreksel voor liefhebbers van een goede avonturenfilm.

Fantastisch

Het verhaal van Harry Potter is een stuk minder wijdlopig en mag, gezien de verkoopcijfers van J.K. Rowlings boeken, als bekend worden verondersteld.
Regisseur Chris Columbus, de man die ons klassiekers als Home Alone en Mrs. Doubtfire bezorgde, heeft het eerste deel van de zevendelige cyclus uitermate getrouw in beeld gebracht – zo getrouw dat er weinig verrassends aan is. De film ziet er fantastisch uit (met uitzondering van een paar dingen, maar daar kom ik zo op), de acteurs passen zonder uitzondering volledig bij de rol die ze spelen (uitschieters zijn Rupert Grint als Ron, die een paar van de beste reacties van de film heeft, en John Hurt, die eigenlijk in elke film een rolletje zou moeten hebben), de film ziet er fantastisch uit en de opbouw van het verhaal is bedachtzaam maar doeltreffend: scène voor scène word je in de magische wereld van tovenaars en trollen getrokken.

Had ik al gezegd dat de film er fantastisch uitziet?

Niet spannend

Harry Potter and the Philosopher’s Stone is bedoeld voor die drie mensen die het boek niet hebben gelezen en de veel grotere groep die genoeg hebben aan het verhaal en de mooie plaatjes. Problematischer wordt het bij de structuur van de film.
Alhoewel het langzame tempo in de eerste helft van de film heerlijk is omdat we daardoor met open monden naar het magische schouwspel kunnen kijken, mist de film in het laatste uur dringend suspense. De spanning had opgebouwd moeten worden vanaf het moment dat Harry Voldemort voor het eerst ontmoet, maar in plaats daarvan gaat het verhaal in hetzelfde tempo door tot de ontknoping. De opgaven waar Harry en zijn vrienden voor gesteld worden tegen het einde van de film zijn ongeveer even spannend als een kruiswoordraadsel – in tegenstelling tot het boek.

Kleinere problemen zijn te vinden bij de muziek en de visuele effecten. Het thema dat John Williams componeerde is mooi, maar begint na tien keer aardig te vervelen. Ook special-effectsleverancier Industrial Light & Magic lijkt na twintig jaar toe aan nieuwe apparatuur, gezien de vele knullige effecten in Harry Potter en eerder dit jaar The Mummy Returns.

Alle blikken zijn nu gericht op The Fellowship of the Ring. De verwachtingen voor deze film zijn hoger dan die van The Discovery of Heaven en Harry Potter samen, maar de eerste berichten zijn hoopvol: Peter Jackson lijkt meer te kunnen dan domweg binnen de lijntjes kleuren.