Motel Mozaïque 2014: de zaterdag

Het festivalterrein voor de schouwburg loopt op zaterdagmiddag al gauw vol. Niet alleen met bezoekers, maar ook met andere geïnteresseerden die wat van het festival en de zon willen meepikken. Het weer is prachtig: een strakblauwe lucht met een heerlijk zonnetje. Jammer dat er geen sessies buiten zijn! Vanaf elf uur kan men genieten van diverse korte shows van onder andere Erlend Oye en George Ezra.

Vanaf half zeven beginnen de èchte festivalconcerten in de Kathedraal. Het Belgische Girls in Hawaii trapt deze avond af in een volle tent. De zes heren zijn terug van weggeweest en zetten een strakke en vooral professionele show neer waar diversiteit hoogtij viert. Live zijn de synths overduidelijk meer aanwezig dan op de plaat, waardoor de fijne festivalsfeer al gauw gemaakt is. 

Heilige concerten

Luke Sital-Singh

Op deze dag is er een speciale locatie toegevoegd: de Paradijskerk naast Rotown. Vandaag staan daar drie bands geprogrammeerd: singer-songwriter Luke Sital-Singh, de soulvolle folk van Matthew and the Atlas en het Nederlandse duo Clean Pete. De locatie is letterlijk hemels, want bij binnenkomst vallen de laatste zonnestralen door de prachtige ramen en geven de kerk een magische touch, net als de rookmachine. Een perfecte plek voor de minimale songs van Luke Sital-Singh. Slechts ondersteund door gitaar brengt hij een volle kerk een uur lang in vervoering. Het meest stille publiek van Motel Mozaïque zit hier en luistert aandachtig naar alles wat Luke te zingen heeft. Hitje ‘Nothing Stays The Same’ doet het goed, evenals het prachtige  ‘Tornado Town’, maar het hoogtepunt is ‘Nearly Morning’ waarbij hij het laatste deel onversterkt ten gehore brengt. Met een zuivere uithaal en fijn gitaarwerk verbaast hij de hele zaal. Wát een stem heeft deze jongen. Met het meer uptempo ‘Greatest Lover’ sluit hij een bijzondere show in de kerk af. Een gevalletje van ‘daar had je bij moeten zijn’.

Matthew and the Atlas

Ook de heren van Matthew and the Atlas hebben de eer om vanavond in deze mooie kerk op te treden met een ‘stripped back performance’: slechts singer-songwriter Matthew Hegarty op gitaar en twee heren op gitaar en bass. Pas na enkele nummers komen we tot de conclusie dat we in deze setting een drum of piano niet missen. De driestemmige vocals van de mannen passen perfect in de kerk en doen hier en daar zelfs heilig aan. Vooral Hegarty’s donkere stem valt op: het lijkt of er een veel oudere man in het kleine lichaam van de zanger schuilt. Bij nummers als ‘Come Out Of The Woods’ en ‘I Will Remain’ wordt het duidelijker dat er geen ritmesectie aanwezig is en toch stoort het niet. Als ze deze avond op een ander podium van het festival hadden gestaan had het wellicht afgedaan aan de show, maar in deze kerk is er niets mooier dan het horen van volledig gestripte folkmuziek. Het is gedurfd om jezelf op een dergelijke manier bloot te geven en dat siert de band.

Voetjes van de vloer

Erlend Oye

Omdat er al genoeg geschreven is over de hype rondom George Ezra besluiten we na de prachtige optredens in de kerk een sprintje te trekken naar de Rotterdamse Schouwburg. Niemand minder dan Erlend Oye staat hier, samen met zijn muzikale compagnons, op de planken. Na de avonturen met Kings of Convenience en The Whitest Boy Alive, was Oye toe aan iets nieuws. Hij is kort geleden verhuisd naar Italië (“omdat ik het geld heb”, grapt hij in eerste instantie), omdat hij vindt dat iedereen een andere taal zou moeten leren dan zijn moedertaal. Dat de slungelige Oye een fantastische performer is, bewijst hij deze avond wederom. Met zijn grappige danspasjes, zijn gevoel voor humor – zo zwaait hij mensen uit die de zaal verlaten en beantwoordt hij enkele levensvragen, want “hij is toch echt al 39 en heeft het volle verstand van het leven” – en een cover van een Italiaans songfestivallied weet hij het publiek in te pakken. De Oye-sound blijft hangen, zelfs in de Italiaanse songs. Het algehele geluid is net iets lichter en zomerser. Niets minder dan sympathie voor deze vrolijke fluiter. 

Een grote verrassing van vandaag is de Griekse dj Larry Gus. Na Erlend Oye staat hij met zijn energieke en pompende beats in de foyer van de schouwburg. Dit blijkt een beetje een suffe plek te zijn voor de hyperactieve Gus. Zijn dikke sound vloeit de hal binnen, maar lijkt niet  verder te reiken dan de eerste paar rijen. Jammer, want de energie van Gus werkt aanstekelijk. Wellicht krijgen we een herkansing op Best Kept Secret dit jaar in juni, waar Gus ook geprogrammeerd staat. Dan maar naar locaties waar hopelijk wel gedanst wordt: Cashmere Cat, Zomby en Jameszoo staan achter elkaar op het programma in Perron. Dansen en zweten gegarandeerd.

Ook dit jaar was Motel Mozaïque weer een fijne aftrap van het festivalseizoen. Hoewel de organisatie eerdere jaren meer headliners en/of bekende artiesten geprogrammeerd had, heeft de diversiteit in de line-up dit jaar prima uitgepakt. Er was genoeg ruimte om nieuwe muziek te ontdekken en om te genieten van bekende acts. En dit allemaal op verschillende toplocaties. Rotterdam blijft toch wel een erg fijne stad.