The Matrix Reloaded

De samenvatting van het verhaal oogt veelbelovend: Zion, het laatste bastion van de mensheid in de wereld van de machines, ligt onder aanval van een kwart miljoen insectachtige robots terwijl held Neo probeert te voorkomen dat Trinity sterft, zoals de visioenen in zijn hoofd voorspellen. Als dan ook nog blijkt dat de Matrix anders in elkaar steekt dan we in deel één hebben gezien, lijken de kaarten geschud voor een nieuw en opwindend avontuur in de technowereld waar we sinds de zomer van 1999 bijna collectief verliefd op zijn geworden.

Warrig

Maar helaas. The Matrix Reloaded is zo’n ongestructureerd mengsel van kartonnen personages, bloedeloze actiescènes en veel, heel erg veel pseudo-filosofische dialogen dat de film door een stel amateurs gemaakt lijkt te zijn. Het is onvoorstelbaar dat twee zulke technisch begaafde regisseurs als de gebroeders Wachowski zo’n warrige film hebben kunnen maken die op geen enkel niveau tot de kijker weet door te dringen.

Medelijden

In een film die grotendeels draait om het maken van keuzes, lijken de makers bij elke scène de verkeerde keuze gemaakt te hebben. Want de film bevat te veel slechte punten om op te noemen: de belachelijke dictie van Morpheus; de ongeïnspireerde vechtscènes; de Architect, die aan het eind van de film zoveel moeilijke woorden gebruikt in zijn ellenlange monoloog dat ik medelijden kreeg met Engelstalige kijkers die het zonder ondertiteling moeten stellen; het houdt werkelijk niet op.

Saai

Verschillende medewerkers aan de film hadden vooraf beloofd dat ze de special effects, en dan met name de beroemde bullet time-effecten, naar een nieuw niveau zouden brengen. En dat is ze inderdaad gelukt – alleen had niemand verwacht dat ze saai zouden worden. Reloaded bevat slechts twee momenten – te kort om scènes genoemd te worden – waarin mijn mond van verbazing en ontzag letterlijk openzakte. Het eerste is meteen aan het begin van de film, als Trinity met een motorfiets van een gebouw springt en daar iets laat ontploffen. Meteen daarna slaat de film dood, als bier in een vuil glas. Na tien minuten vroeg ik me al af of het hier wel ging om een vervolg op een van de beste films van de laatste twintig jaar. Een half uur later kon me het al niet meer schelen.

Teleurstelling

Het tweede geweldige moment van de film vindt plaats tijdens de achtervolging op een snelweg, als Trinity met – opnieuw – een motor tegen het aanstormende verkeer inrijdt. De camera vliegt met haar mee, scheert rakelings langs voortsnellende auto’s en tussen de wielen van vrachtwagens door. Twee briljante en misschien nog een paar goede stukken, opgeteld nog geen vijf minuten, in een film van bijna twee en een half uur: geen beste score voor een film waar de halve wereldbevolking naar uit heeft gekeken. The Matrix Reloaded is niet de sequel van het jaar, wèl de grootste teleurstelling.