Blackbird

De debuutfilm van de Canadese regisseur/schrijver Jason Buxton kon niet actueler zijn. Een gevalletje ‘spree killer‘ is tegenwoordig niet meer weg te denken uit de media. Sinds Columbine, waar herhaaldelijk naar wordt gerefereerd in Blackbird, is er het stereotype van heavy-metal luisterende gepeste einzelgängers die een aanslag zouden kunnen plegen. Buxton speelt in zekere zin met ons collectief geheugen. De angst voor een aanslag (op een school) zit tegenwoordig zo diepgeworteld dat wij als samenleving in ieder hoek een bedreiging zien. Zoals Blackbird laat zien, kan een misinterpretatie van een aanwijzing leiden tot de verwoesting van een jong leven.

De jeugd van tegenwoordig

Sean (Connor Jessup), een pacifistische gothic en een buitenbeentje op school, woont alleen met zijn vader in een kleine stad. Hij wordt door het ijshockeyteam regelmatig gepest en mishandeld. Op advies van zijn decaan schrijft hij zijn frustraties op. Zijn wraakgevoelens op internet krijgen echter een Columbine-tintje en voordat hij het weet doet de politie ’s nachts een inval bij hem thuis. Wanneer de politie ook nog eens de grote wapencollectie van zijn vader, die in zijn vrije tijd jager is, vinden lijkt het plaatje rond. De rechter besluit dat Sean schuldig is aan het beramen van een aanslag op de school en stuurt hem naar de jeugdgevangenis waar de echte ellende pas gaat beginnen.

Buxton kaart een interessante psychologisch/maatschappelijke kwestie aan. We denken allemaal niet bevooroordeeld te zijn, maar als we op het nieuws zien dat een ‘outcast‘ die binnen het plaatje van een stereotype past een aanslag beraamde, hebben we onze mening klaar zonder naar de echte reden te kijken. En dat is ook het geval met Sean. Hij zou onopvallend of gewoon moet zijn om door de samenleving te worden geaccepteerd. Om de isolatie van Sean beter te begrijpen is de film vanuit zijn gezichtspunt gefilmd. Zijn jeugdige onbegrip, machteloosheid en naïviteit zijn aandoenlijk.

Internet maakt meer kapot dan je lief is

‘Doesn’t anyone care about the truth?’ vraagt Sean aan zijn advocaat. Het antwoord is overduidelijk nee, niemand maalt om de gevoelens van de verdachte of de juistheid van het bewijs. In tegenstelling tot Columbine snelt informatie tegenwoordig dankzij internet de gebeurtenissen vooruit. Blackbird reageert op de onwetendheid en het roekeloze internetgedrag van de jeugd. Maar nog erger zijn de volwassenen die alles wat op internet verschijnt serieus nemen.

Blackbird oogt goed en de jonge acteurs vervullen hun zware taak moeiteloos. Maar toch zitten er hier en daar kleine minpuntjes in het verhaal, zoals het Hollywood-achtige subplot waarin Sean verliefd wordt op het populairste meisje (Alexia Fast) van de school en tevens het vriendinnetje van de aanvoerder van het ijshockeyteam. Minder erg maar wel overbodig zijn de scènes waarin Sean kennis maakt met de gevangenisrituelen. Het is iets te voor de hand liggend en niet altijd even goed uitgewerkt. Laten we het maar houden bij een beginnersfoutje, want Buxton levert uiteindelijk een geslaagde debuutfilm af.