Prince Avalanche

Met Prince Avalanche lijkt regisseur/schrijver David Gordon Green de gulden middenweg te hebben gevonden tussen de indiefilms waarmee hij doorbrak – zoals George Washington en All the Real Girls – en zijn matige commerciële films, waaronder Pineapple Express, Your Highness en The Sitter.
Komedie en drama zijn goed uitgebalanceerd en goed getimed. Het is minder grauw dan het origineel, de IJslandse film Either Way (2011), en stemt de kijker een stuk hoopvoller.

De stilte regeert

Alvin (Paul Rudd) en zijn zwager Lance (Emile Hirsch) werken in de zomer van 1988 aan een weg in Texas waar een jaar eerder grote bosranden de natuur hebben verwoest. Naast het verven van gele strepen op de weg, het planten van paaltjes en het plaatsen van pionnetjes valt er niet veel te beleven in het afgelegen gebied. In de weekenden vlucht Lance dan ook naar de stad terwijl Alvin juist de eenzaamheid van de bossen opzoekt. De sfeer slaat echter om wanneer Lance terugkomt van een mislukt weekendje.

Het plot is simpel; er gebeurt weinig. Op een ontmoeting met een oude trucker na en een vrouw die vergane spullen zoekt in haar uitgebrande huis, hebben de twee mannen alleen elkaar en de natuur. De eenzaamheid en de sleur van het dagelijkse leven omringen de film als een sluier. Maar wanneer het hen zo uitkomt gebruiken de mannen juist die stilte om elkaar te negeren. De zwijgzame en verantwoordelijkheidsgevoelige Alvin die alleen wilt zijn contrasteert met de stadsjongen Lance die niets van het buitenleven weet. Een confrontatie tussen de twee totaal verschillende mannen is onvermijdelijk en daarmee ook het hoogtepunt van de hele film. Het verwoeste landschap van Texas is een uitstekend decor om de verborgen gevoelens te uiten. De soundtrack van Explosions in the Sky, realtime opnames en de knullerige jaren tachtig atmosfeer doen de rest.

Acteerwerk en symboliek

Er wordt een groot beroep gedaan op de acteurs. Hirsch liet al eerder in Into the Wild zien dat hij waardig de rol van de eenling in een niemandsland op zich kon nemen. Rudd daarentegen staat eerder bekend als komiek. Maar hier laat hij zien dat hij meer in zijn mars heeft dan platte komedierollen en romcoms waarin hij meer dan eens ‘de vriend van’ speelt. Zijn acteerwerk is in één woord klasse te noemen. Er zijn zelfs momenten die je doen vergeten dat hij een lelijke snor heeft.

Enig puntje van bezwaar in de film is het gebruik van symboliek. Op sommige momenten ligt het er te dik bovenop. Zoals het moment waarop de vrouw als een feniks uit de as van haar huis herrijst en op zoek is naar een symbolisch stukje papier. Op andere momenten is deze juist weer vergezocht en onduidelijk. Er zit geen goede lijn in de symboliek van deze film, wat uiteindelijk verwarring schept. Het had beter op elkaar afgestemd kunnen worden. Desalniettemin is het een makkelijk te volgen en aangename film die laat zien dat een onwaarschijnlijke vriendschap niet onmogelijk is. Er is altijd hoop en na een verwoesting is er altijd een wederopbouw.