Testosteron en steroïden in stompzinnige komedie

‘My name is Daniel Lugo. And I believe in fitness.’ Duidelijke taal aan het begin van Pain and Gain, de nieuwste film van regisseur Michael Bay, waarin een waargebeurd verhaal wordt omgevormd tot komisch actiespektakel. Michael Bay was na al het robotgeweld wel toe aan iets nieuws, iets low budget en kleinschaligs. Het resultaat, Pain and Gain, was mede mogelijk doordat Michael Bay, Mark Wahlberg en Dwayne Johnson akkoord gingen met een ongebruikelijk laag salaris. Verdere kostenbesparing zat hem in de sets – een gedeelte van de film is zelfs in Bays huis opgenomen.

Slecht plan

Pain and Gain vertelt het onwaarschijnlijk waargebeurde verhaal van drie bodybuilders die hun leven meer dan beu zijn. Na het bezoeken van een seminar van succesgoeroe Jonny Wu (Ken Jeong) stelt Daniel (Mark Wahlberg) een driestappenplan op. Stap een: een rijke man kidnappen. Stap twee: deze man zijn handtekening onder documenten laten zetten zodat Daniel de eigenaar wordt van al zijn bezittingen. Stap drie: Amerika een beter land maken. Hoe stap drie nog te realiseren valt na de eerste twee is onbekend.

Daniel schakelt twee kameraden in voor zijn project. Adrian (Anthony Mackie), een stereotype zwarte man die op dikke vrouwen valt, en Paul (Dwayne Johnson), een bekeerde, drugsverslaafde bodybuilder met een heel klein hartje. Samen voert het drietal de plannen uit, waarbij uiteraard het nodige misgaat. Soms levert dit grappige situaties op, zoals het contrast tussen de uitstekende voorbereiding en de klunzige uitvoering. Soms ook niet, zoals Adrian die door steroïdegebruik met erectieproblemen bij de dokter komt.

Nederlands tintje

Opgepompte kerels, (half)naakte vrouwen, stripclubs, fraai geschoten actie, lomp geweld en scherpe oneliners zijn Michael Bay niet vreemd. Dat maakt het echter niet tot een slechte film, het beperkt de doelgroep alleen ietwat. Net zoals de stompzinnige, hersenloze hoofdpersonen dat doen. Als film is het vermakelijk en regelmatig grappig. Pain and Gain opent sterk en na een tamelijk saai middenstuk is de finale weer boeiend. Zelfs een Nederlands tintje is aanwezig in de vorm van Yolanthe Cabau. Ze zegt vier zinnetjes en is hooguit een minuut in beeld, maar je moet ergens beginnen.

Grootste kritiekpunt is de manier waarop Michael Bay omgaat met de feitelijke gebeurtenissen. Omdat Pain and Gain puur popcornvermaak is, krijg je nooit het idee dat alle stommiteiten plaats hebben gevonden, ondanks de herinnering (‘This is still a true story‘) halverwege de film. De personages zijn karikaturen en de film is over the top. Misschien had Michael Bay wat meer respect voor daders of slachtoffers moeten tonen, want eigenlijk is het dieptriest wat er allemaal is gebeurd.