Tevergeefs streven naar verbondenheid
.
Ruim vijftig jaar geleden verscheen de Koreaanse, tot cult verworden film The Housemaid. In 2010 besloot regisseur Im Sang-soo een remake van deze klassieker te maken. In deze remake gaat de pas gescheiden Eun Yi als dienstmeisje aan de slag bij een welgestelde familie. Kort na haar komst maakt de heer des huizes zijn avances, waarna het seksuele verlangen van beide tot een affaire leidt. Maar als Eun Yi vervolgens zwanger raakt, zijn de onafwendbare consequenties alles behalve zachtzinnig.
The Housemaid
Het onderwerp van overspel in The Housemaid is nog altijd relevant. Anno 2010 is het echter weinig origineel. De remake moet het dan ook vooral hebben van de stijlvolle weergave. Sang-soo toont een ogenschijnlijk keurige familie in een onberispelijke wereld. Maar schijn bedriegt, want achter deze façade gaan sinistere gebeurtenissen schuil. Hoewel Sang-soo de confrontatie tussen de schone schijn en de duistere gang van zaken op aardige wijze weergeeft, verliest The Housemaid aan geloofwaardigheid door de oppervlakkige emoties. De kille ruimtes in het luxe huis weerspiegelen de ongevoeligheid van de personages. Door het gebrek aan authenticiteit, zowel in het huishouden als in de emoties, ontvouwt The Housemaid zich daardoor niet tot een thriller die de kijker daadwerkelijk weet te raken.
De Russische film Chapiteau-Show van regisseur Sergey Loban kenmerkt zich eveneens door oppervlakkige emoties. Deze zijn echter niet een gevolg van leegte, maar van complete chaos. Na de sciencefictionfilm DUST toont Loban in Chapiteau-Show vier met elkaar verwoven, absurdistische verhalen, waarin de personages streven naar liefde, vriendschap, respect en samenwerking. Een tienermeisje gaat op vakantie met haar internetvriend, homo’s en doven ontmoeten elkaar aan de kust, een beroemde acteur verlangt naar het weerzien met zijn zoon en een muziekproducent volgt zijn ambities. Ondanks hun doelgerichtheid verliezen de personages zich in onbenulligheden en eindigen uiteindelijk met lege handen; niet meer dan een karikatuur van zichzelf.
Chapiteau-Show
In Chapiteau-Show raken de universele onderwerpen, meer dan in The Housemaid, aan maatschappelijke actualiteiten zoals internetliefde en roem. Lobans creatieve benadering van deze universeel herkenbare onderwerpen tilt de film bovendien naar een hoger niveau. Verrassend zijn vooral de constante zelfspot en de goed in het gehoor liggende musicalnummers. Hoewel Chapiteau-Show als gevolg van deze eigenaardigheden fascinerend is, herbergt het gelijktijdig de grootste zwakte. Want in de onmogelijkheid tot vereenzelviging met de bizarre karakters schuilt het gevaar de aandacht van de kijker te verliezen.
The Housemaid en Chapiteau-Show contrasteren sterk in hun weergave van het universele streven naar menselijke verbondenheid. Opmerkelijk is echter dat beide regisseurs vooral aandacht hebben voor de zichtbare werkelijkheid, die op bijzondere wijze tot uiting komt in een stijlvolle leegte enerzijds en een wonderlijke wanorde anderzijds. Door het accent op de uiterlijke wereld verliezen de innerlijke emoties helaas aan kracht, zodat verregaande identificatie onmogelijk is. Ironisch genoeg illustreren The Housemaid en Chapiteau-Show daarmee dat een gevoel van verbondenheid ook voor de kijker niet vanzelfsprekend is en soms zelfs tevergeefs is…
The Housemaid (Im Sang-soo, 2010): distributeur Contact Film
Chapiteau-Show (Sergey Loban, 2011): distributeur Filmfreak
