Een dialoog
Het beroemde sprookje van Blauwbaard krijgt een literair, maar compact jasje. Een eigenaardige schrijfster gaat ermee vandoor en hervertelt het verhaal in een scherpe dialoog tussen twee onconventionele personages.
Amélie Nothomb is een Franstalige Belgische auteur die op jonge leeftijd al de wereld rondreisde vanwege haar vaders functie als ambassadeur. Haar studietijd in Brussel was eenzaam en ontketende het begin van haar schrijverscarrière. Sinds 1992 wordt er jaarlijks een van de drie á vier romans gepubliceerd die ze dat jaar oplevert. Zoals de titel doet vermoeden is de verhaallijn van Nothombs laatste boek gebaseerd op het sprookje van Charles Perrault uit begin achttiende eeuw. De vrouw van Blauwbaard is haar nieuwsgierigheid niet te baas, gaat een geheime kamer binnen en vindt daar de lijken van haar voorgangers.
Alles heeft een prijs
Saturnine, jong en mooi en koppig en Belgisch, zoekt woonruimte in Parijs. Samen met vele andere vrouwen reageert ze op een grote kamer in een herenhuis in het weldadige zevende arrondissement met een huurprijs die te goed lijkt om waar te zijn. Wanneer ze twee woorden met de inwonende eigenaar heeft gesproken, de Spaanse edelman don Elemirio Nibal y Milcar, krijgt zij de kamer en waarschuwt hij haar vooral nooit de donkere fotografiekamer te betreden.
Elke dag vraagt Elemirio haar om met hem te dineren. Hij zet de lekkerste gerechten op tafel met een fluit champagne en intrigeert en verafschuwt Saturnine met zijn converstatie. Elemirio is getrouwd met de vorige acht huursters, die allemaal zijn verdwenen. En al snel verklaart hij haar de liefde. Zij moet niets van hem hebben, maar geniet van het luxeleventje en de kans haar semimasochisme op Elemirio te botvieren. Saturnine wil hem vooral laten zien dat zij niet bang is.
Speels surrealisme
Blauwbaard beslaat vooral een lange dialoog tussen Saturnine en Elemirio, die af en toe wordt onderbroken om een scènewissel in te kaderen. Ondanks het gebrek aan beschrijvingen is deze roman opmerkelijk beeldend. Je hoort de zangerige klanken van de Franse taal in je hoofd terwijl je de discussies van de hoofdpersonen leest. Beide personages zijn vrijzinnig en allerminst onzeker in hun uitingen. De beslistheid waarmee zij hun ideeën overbrengen geeft een volwaardige en geloofwaardige nuance aan de roman. Hun dubieuze voorkeuren maken het duistere verhaal daarbij lichtvoetig. Geen moment is Blauwbaard benauwend of aangrijpend of akelig. Deze roman is slechts enerverend in zijn fantasierijke karaktervorming. Je zult het boek dichtklappen met een glimlach.
Zowel intellectuelen die zich bezighouden met vraagstukken rondom religie en geschiedenis, als bestsellerlezers die even van de aardbodem willen verdwijnen, kunnen hun hart ophalen met Nothomb. Door de kleine omvang van deze roman wordt ‘even’ hier wel met nadruk gebruikt. Blauwbaard is slechts een snoepje voor onderweg. Bij thuiskomst heb je meteen zin om je favoriete sprookjesboek van zolder te halen.
