Star Wars Episode II: Attack of the Clones

We weten inmiddels allemaal hoe dat afgelopen is. Lucas pakte uit met spectaculair computervuurwerk, maar vergat en passant een goed verhaal toe te voegen. De kritieken waren dan ook niet mals. De acteurs liepen rond als een stel houten klazen, en het jochie dat Anakin Skywalker moest spelen was niet in het bezit van enig acteertalent. Het enthousiasme van de vroegere cast was totaal niet aanwezig in Episode I. Mijn Star Wars-hart deed een beetje pijn, maar ik bleef volhouden dat het met Episode II allemaal zou goed komen.

Het kleine jongetje in mij

Na bijna drie jaar wachten is het dan zo ver. De hype van deel één is dit keer achterwege gebleven. Deels omdat Lucas misschien heeft begrepen dat al te hoog gespannen verwachtingen moeilijk zijn in te lossen, maar ook omdat veel mensen net het overdonderende Lord of the Rings achter de rug hebben, en reikhalzend naar deel twee van die film zitten uit te kijken. De eerste kritieken van Episode II waren echter redelijk optimistisch, dus het kleine jongetje in mij ging toch weer met gezonde opwinding naar de bioscoop.

Pubertje met een lichtzwaard

Voor Attack of the Clones heeft Lucas wat meer moeite gedaan om met een goed verhaal te komen. Het is 10 jaar na Episode I, en Obi Wan en Anakin Skywalker worden door de Jedi-council bevolen om Senator Padme te beschermen. Anakin is een pubertje vol arrogantie en hormonen en begint Padme het hof te maken. Ondertussen stuit Obi Wan op een gigantisch leger klonen dat gemaakt wordt in opdracht van een reeds overleden Jedi. Onder de Jedi rijst de discussie of ze het leger moeten gebruiken in de strijd tegen de federation.

Gehuppel door weilandjes

De eerste helft van de film is een behoorlijke zit. Dit komt door de tenenkrommende scènes waarin Anakin probeert te ‘scoren’ bij Padme. Huppelen door weilandjes, flirtgedrag, cheesy versiertruukjes: niks wordt de arme kijker bespaard. De zinnen die de acteurs uitkramen zijn soms te lachwekkend voor woorden. Tussendoor krijgen we beelden te zien van Obi Wan die op avontuur is. Deze beelden zorgen voor de belofte dat het in de tweede helft nog wel spannend gaat worden, maar ondertussen staat Star Wars bij rust met 2-0 achter.

Christopher Lee is echt weer terug!

Na de pauze gaat de film inderdaad in een hogere versnelling. Anakin wreekt de dood van zijn moeder door de moordenaars over de kling te jagen. Weinig subtiel probeert Lucas hiermee aan te geven waarom Anakin vroeg of laat gaat toegeven aan het kwade. Wel leuk zijn de schaduwen van Anakin: als je goed kijkt, zie je af en toe de contouren van Darth Vader. Obi Wan komt in aanraking met graaf Dooku (een geweldige rol van Christopher Lee).
Dit alles leidt tot een grootse finale waarin de term “special effects” naar een nieuw plateau wordt getild. Lee weet de juiste toon te raken, en levert daarmee de beste prestatie van de hele cast. Een eervolle vermelding echter voor Ewan McGregor die in de film beter uit de verf komt in vergelijking met Episode I.

Gebrek aan charme

Maar Lucas kan het wederom niet laten, en verliest zich te veel in computergepriegel. Vooral aan het einde gaat hij echt over de top, en dat gaat ten koste van de film. Het verhaal is meer dan oké, je ziet langzaam hoe de stukken op hun plekjes worden gezet. Vooral de verwijzingen naar de dingen die nog moeten komen zijn voor liefhebbers van de oude films erg leuk. Maar juist de charme van die eerste films is door de overmatige special effects verdwenen. Ook bewijst Lucas dat hij leuke verhalen kan bedenken, maar van regie weinig kaas heeft gegeten.

De tweede helft van de film, en het feit dat publiekslieveling Yoda het Jedizwaard hanteert, redden de film. Star Wars mag met een 3-2 overwinning naar de kleedkamers. Leuk resultaat, maar landskampioen zullen ze niet worden.