Twee gezichten
Bewapend met de nieuwe sound van Collider toeren de musici van Moke langs de Nederlandse poppodia. In Groningen liet de band het kleurrijke geheel horen; het voelde allemaal een beetje onwennig.
Na de gevierde studioalbums Shorland (2007) en The Long & Dangerous Sea (2009) had Moke het gevoel twee albums te hebben gemaakt waarop ze zich min of meer van hetzelfde bedienden. Met het recentelijk verschenen album Collider besloten ze daarom een andere koers in te zetten. De donkere ondertoon werd ingeruild voor een rijker palet aan klanken. Luchtiger, catchy en meer pop dan rock: dat is de nieuwe identiteit van Moke anno 2012.
Contrast
~
Een beetje onwennig klinkt het nog wel, daar in de kleine zaal De Oosterpoort. Bij de openers ‘Tears’ en ‘Burning The Ground’ is het nog aftasten. Het bescheiden applaus dat volgt na deze nummers steekt magertjes af bij de toejuichingen die de band oogst met de liedjes van eerdere albums. Kennelijk is nog niet iedereen even wegwijs in het nieuwe geluid van de Amsterdamse band.
Het vermoeden rijst dat ze zelf minder gedecideerd op het podium staan bij het spelen van het werk van de plaat die net één maand oud is. Er is een opmerkelijk contrast tussen succesnummers als ‘This Plan’ en ‘Switch’ en het werk van Collider. Op de oudere nummers is te horen hoe de bandleden uitstekend op elkaar zijn ingespeeld. Er gaat een stootkracht van uit waarmee ze de luisteraars weten te prikkelen. Bij de Collider-nummers zijn ze nog voorzichtig en minder saamhorig in de uitvoering.
Spanningsboog
Dit speelt Moke deze zaterdagavond parten bij het opbouwen van een spanningsboog. Nieuw materiaal als ‘Scratch Marks’, ‘I’ve Got Silence You’ve Got Sound’ en ‘Burning The Ground’ mist de diepgang om je werkelijk beet te pakken. Voor de geraffineerdere stukjes ‘Opening Up’ en ‘Almost Home’ is het simpelweg te rumoerig in de zaal om goed uit de verf te komen.
Om geen valse indruk te wekken: slecht is het zeker niet wat Moke in Groningen openbaart. Met het geprezen repertoire van voor 2012 zijn ze prima in staat de luisteraars een vermakelijke muziekavond te bezorgen. De lange instrumentale passages in bijvoorbeeld ‘The Long Way’ en ‘Here Comes The Summer’ zijn op z’n minst amusant. Het is alleen spijtig dat het een show is met twee gezichten: het kwalitatief interessantere ‘oude’ Moke enerzijds en het nog onwennige ‘nieuwe’ Moke anderzijds.
