Amerikaans heldengeblaat in Duitse U-boot

In de recensie van U-571 kon zelfs de Volkskrant-recensent zich niet langer inhouden en schreef uit pure frustratie: “Regisseur Mostow veegt alle voorhanden liggende cliches bij elkaar. En dat in een tijd waarin bioscoopeigenaren klagen over een tekort aan doeken, waardoor voor waardevolle kwaliteitsfilms geen plaats is (zeggen ze), wordt voor zo’n volstrekt nutteloze film toch maar mooi 65 (!) theaters vrijgemaakt.”

Het is april 1942, en de duikbotenoorlog is in volle gang. Als bij de Duitse duikboot U-571 de motoren uitvallen seint de bemanning om hulp. Het signaal wordst opgevangen door de Amerikanen, die een duikboot sturen (met onder haar bemanningsleden Harvey Keitel en Matthew McConaughey). Niet om de Duitsers naar de kelder te jagen, maar om ze de Enigma te ontfutselen, een kostbare coderingsmachine.

De reactie van de recensent is slechts een voorbeeld van de vele frustraties die je bekruipen tijdens de film. Toegegeven: er valt weinig te klagen over de vele bloedstollende actie-momenten tijdens de film, al gaat er wel opvallend veel net goed. Doch de over-Amerikaanse toon in het verhaal is om letterlijk zeeziek van te worden. Tijdens de vele dieptebombardementen en de undercover-acties is de film prima te verdragen, maar zodra onze helden hun mond opendoen komt er weinig meer uit dan heldengeblaat over doorzetten voor de natie, slachtofferen en “vuur!”.

Ga vooral naar U-571! Neem de soundtrack-cd van Saving Private Ryan mee in je discman, en draai die tijdens de film. Zonder geluid is hij vast een stuk beter te verdragen.