Een persoonlijk statement

The Haunted Man is het derde album van de Britse Natasha Khan, beter bekend als Bat for Lashes. Bij eerste beluistering is het vooral de elektronische begeleiding die opvalt. Bat for Lashes haakt in op de Britse trend om dubstep-invloeden uit hun dansvloercontext te halen. Dat doet ze met veel oog voor detail, al gaat ze aanmerkelijk minder minimalistisch te werk dan James Blake of The xx. Zo pakt Khan bij opener ‘Lillies’ meteen groots uit: ‘Thank God I’m alive!’, klinkt het boven orkestrale klanken uit.

Kate

Khans stem lijkt nog steeds als twee druppels Irish coffee op die van Clannads Moya Brennan. Die overeenkomst berust waarschijnlijk op toeval. Dat kan niet gezegd worden van de gelijkenis met Kate Bush. De mix van elektronica, piano en klassieke instrumenten roept herinneringen op aan haar opus magnum Hounds of Love. Het is een vergelijking die niet in Bat for Lashes’ voordeel werkt, want het niveau van ‘Cloudbusting’ of ‘Running Up That Hill’ bereikt ze nergens.

Hier en daar poogt de zangeres wel om hitgevoeligheid en experiment te combineren. Zo doet ‘All My Gold’ qua sfeer aan ‘Daniel’ van haar vorige album Two Suns denken. De melodie is ditmaal echter minder pakkend. De pianoballad ‘Laura’ zit wel goed in elkaar, maar slaat op tekstueel gebied de plank mis. ‘Laura, you’re more than a superstar’ klinkt als een goedkope gimmick. Wellicht is dat te wijten aan de inbreng van Justin Parker, die ook coauteur was van Lana Del Reys ‘Video Games’. De kitsch die bij Lana del Rey goed uitpakt misstaat op The Haunted Man.

Marilyn
Na een reeks elektronische nummers verschuift het accent naar natuurlijke instrumenten, om daarna weer terug te keren tot de elektronica. Daar in het midden bevinden zich de mooiste nummers. ‘Winter Fields’ glijdt gemakkelijk langs je heen, maar het is een sfeervol nummer waarin alles op zijn plaats valt. The Haunted Man is een liefdeslied dat na anderhalve minuut opgeschrikt wordt door tromgeroffel en mannengezang, alsof een rituele stoet langzaam dichterbij komt. Dan is er nog het sensuele ‘Marilyn’. Even spannend als toegankelijk is dit de single die het meest verdient een hit te worden.

Natasha
Over het geheel genomen is The Haunted Man een oprecht persoonlijk statement. We horen Khan worstelen met de herinnering aan een oude liefde (All My Gold, The Haunted Man), en een geliefde steun bieden (‘A Wall’, ‘Rest Your Head’). Dat verklaart de albumcover: de man op de rug is het verleden dat ze met zich mee draagt, maar toont ook de kracht die ze heeft om haar geliefde te steunen. De haunted man op haar rug is dus geen jachttrofee; de assertieve pose die gangbaar is onder vrouwelijke popidolen blijft ons god zij dank bespaard.

Met haar oprechtheid en experimenteerdrift bewandelt Bat for Lashes op The Haunted Man de moeilijkste weg. Dat er dan wel eens iets mis gaat is haar daarom gemakkelijk te vergeven. En die Hounds of Love, dat komt misschien nog wel een keertje.

Live in Nederland:
27 november, Paradiso