Mozaïek zonder diepte

Een zedendelinquent die net uit de gevangenis is, geen vrouw mag aanraken en wordt aangesproken door een charmant meisje op het vliegveld. Een chauffeur van een crimineel die zijn huwelijk kapot laat gaan omdat hij zijn baas op slaafse wijze dient. Een callgirl met een geheime agenda.Waar het in de film 360 niet aan ontbreekt zijn intrigerende verhaallijnen.

Het grote probleem van de film van regisseur Fernando Mereilles (bekend van Cidade de Deus en The Constant Gardener) is echter dat slechts enkele van de vele verhaallijnen echt goed uitgewerkt worden. De rest wordt afgeraffeld of lijkt incompleet. Daarbij is de verwevenheid van de verhalen erg gezocht en dient in veel gevallen zelfs geen enkele functie.

Af en toe een moment van glans
Dat neemt niet weg dat er een paar personages zijn die de film af en toe glans geven, doordat ze enorm innemend of juist angstaanjagend zijn. Vooral de zedendelinquent is een intrigerend personage. Fascinerend is zijn worsteling om – ondanks de verleiding – niet toe te geven aan zijn lustgevoelens. Het is jammer dat 360 niet langer de tijd neemt om dit personage verder te volgen op zijn moeilijke weg. Ook de ontluikende liefde in het laatste deel van de film laat zien dat een goede uitwerking van een verhaal wel degelijk kan leiden tot boeiende scènes.

De meeste personages krijgen echter nauwelijks de kans om tot wasdom te komen. Zo blijven de karakters van Rachel Weisz en Jude Law vooral twee mooie mensen die liefde buiten het huwelijk zoeken.  De film onthult nauwelijks iets over hun beweegredenen of huwelijksproblematiek. Personages blijven op afstand en hun karakters zijn eendimensionaal. Daarmee blijft ook de film zelf op de vlakte.

Geen hoofdpersonage en geen gemene deler
Zoals wel vaker in mozaiekfilms (denk aan Magnolia) zijn de peronages in 360 op de een of andere manier met elkaar verbonden. In 360 ontbreekt echter een centraal punt waar alles uiteindelijk direct of indirect iets mee te maken heeft. Bij Magnolia is dat de kennisquiz, waar het ene personage de presentator is, een ander de producer en weer een ander een voormalige quizkandidaat. De fragmenten van 360 lijken op vrij willekeurige wijze aan elkaar vastgeknoopt te zitten.

Zonder hoofdpersoon of gemene deler is er bar weinig om de aandacht volledig vast te houden. Zelfs een optreden van Anthony Hopkins kan dat niet verhinderen. De vraag dringt zich op of Mereilles zich niet beter had kunnen concentreren op iets minder mozaïek en wat meer eenheid.