Northside Festival Aarhus

Vandaag staan er een aantal aardige en vooral diverse namen op het programma: we beginnen de dag met singer-songwriter en producer Alex Vargas om vervolgens door te gaan richting Bernhoft and the Fashion Bruises. Verder staan onder andere Temper Trap, Yeasayer, Deftones, Lukas Graham, Digitalism, Iggy Pop en The Chemical Brothers op de poster van deze vrijdag.

Goed begin

Er is van alles te doen, te bekijken, te proeven en te beleven op het terrein van Northside Festival. Er zijn drie podia: het grotere Blue Stage en Green Stage op het heuvelachtige centrale veld en het sfeervolle P6 Beat Stage verscholen tussen de bomen. Het festivalterrein is een beetje een mix van Best Kept Secret (wat toevallig ook hetzelfde weekend plaatsvindt) en Down The Rabbit Hole, zonder de grote tenten waar shows worden gegeven. Voor deze dag is dat alleen maar fijn: de zon heeft haar weg door de wolken weten te vinden en schijnt als een malle op ons hoofd. Achter de Green Stage is het centrum van Aarhus te zien terwijl het festival voor de rest omgeven is door het industriegebied van de stad. Dit merk je eigenlijk alleen wanneer je richting het terrein loopt vanuit de stad, op Northside zelf word je al gauw opgeslokt door de fijne sfeer van het festival.

We beginnen deze dag met de Deens-Engelse singer-songwriter Alex Vargas, de ideale artiest om de Blue Stage mee te openen. Het was al duidelijk dat Vargas het prima doet met clubshows, eerder dit jaar zagen we hem in het kleinere Paradiso-Noord. Een compleet veld vullen met dezelfde sound is een ander verhaal, zou je denken. Niets blijkt minder waar: Vargas weet met zijn rauwe stem, zijn intense beats en zijn prachtige tracks de aandacht van alle aanwezigen te trekken én vast te houden. Het is overduidelijk dat ‘Shackled Up’ ook in Denemarken een hitje is; het nummer wordt luidkeels meegezongen en gefilmd op de smartphones. Hoogtepuntjes zijn zonder twijfel de verrassende en steengoede cover van Beyoncé’s ‘Baby Boy Meets Girl’ én de chemie tussen de zanger en zijn compagnon Tommy Sheen. De samenwerking tussen deze twee topmuzikanten spat van het podium af. Na een korte maar toffe set lopen ze met de armen over elkaars schouders en een grote glimlach het podium af – om kippenvel van te krijgen.

Diverse programmering

Deftones

Vanaf het grote veld bekijken we wat het festival nog meer te bieden heeft en belanden we uiteindelijk in een zitzak in de zon bij de P6 Beat Stage waar Bernhoft and the Fashion Bruises klaar staat om er een feestje van te maken. De vrolijke en dansbare poprock van deze Noorse band van solo-artiest Bernhoft is exact datgene wat deze middag nu al geslaagd maakt. Met nummers als ‘Writing On The Wall’ krijgen ze het publiek al goed aan het dansen, wat knap is aangezien de visuele show op het podium niet heel interessant is. De zonnestralen, de lekkere (dure Deense) biertjes, de uptempo beats met jazzy invloeden… Bernhoft and the Fashion Bruises hebben de juiste ingrediënten te pakken voor een geslaagde middagshow.

De oude rockers van Deftones iets later op de dag zijn een van de grote verrassingen van deze eerste festivaldag. Met een nogal discutabel verleden – en dito shows wat betreft kwaliteit – zijn Moreno en kornuiten (inclusief geverfd blond én roze haar) live beter dan ooit. De show staat als een huis: Moreno is goed op stem en de band zit vol energie. Wanneer hij in het midden van de set óp de dranghekken bij de eerste rij van het publiek gaat staan kan het optreden niet meer stuk. Fans houden hem aan zijn benen vast zodat hij niet omvalt terwijl hij door blijft schreeuwen en zingen alsof het niks is. Na maar liefst vijftien nummers, met onder andere een doordringende versie van ‘Prayers / Triangle’ en een bizar goed ‘What Happened To You?’, komt de band zelfs nog terug voor een energiek encore met ‘Bored’ en ‘Engine no. 9’. Enorm tof om Deftones na al die jaren weer eens écht goed te zien knallen.

Lukas Graham

Het veld voor de Blue Stage is inmiddels grotendeels gevuld met enthousiaste Denen: Lukas Graham is de volgende artiest en we zijn toch wel nieuwsgierig waarom vrijwel alle aanwezigen van het festival hier al enkele tientallen minuten staan te wachten. De poppy liedjes, zoals hitje ‘7 Years’, van de Deense band liggen prima in het gehoor, hoewel het af en toe wel lijkt alsof er een boyband uit de jaren 90 op de planken staat. De stem van Graham is hier en daar ietwat schel en de nummers lijken enorm op elkaar. Dat lijkt de enthousiaste Denen niets uit te maken: zowel de jonge tienermeiden als de mannelijke 40-plussers gaan compleet uit hun dak. Bizar hoe een artiest in een ander land een volledige hype kan zijn terwijl wij niet zo goed weten wat we er mee aan moeten. Op naar de bar dan maar. Het fijne aan de bars en de eettentjes op het festival is dat je overal alleen met een pinpas kunt betalen. Geen gedoe met (halve en verdwaalde) muntjes, maar gewoon direct je biertjes betalen. Dat is weer eens wat anders dan na afloop thuis nog een reeks muntjes à 20 euro onderin je tas te vinden.

Flink opwarmen

De afsluiter op de Green Stage deze avond is niemand minder dan Iggy Pop. De show is exact zoals je die gewend bent van de oude rocker en band: vies, vuig en hard, maar wel zonder dat je je aandacht verliest. Hij is toch een beetje de dronken (aso-)tante die net iets te veel port heeft gedronken op het familiefeest: zijn seksueel getinte dansmoves en gekke gezwaai zijn misschien nog wel viezer dan zijn gespuug en de aantal keren dat hij “fuck” en “cocksucker” roept. Toch kunnen we zeggen wat we willen; de Amerikaanse muzikant is op zijn leeftijd nog wel een legende en op het optreden is kwalitatief niets aan te merken. Het is behoorlijk afgekoeld deze avond en een ieder die Iggy Pop al eens live gezien heeft, weet dat hij zijn shows altijd half naakt doet. Tijdens ‘Gardenia’ gooit een meelevende fan zijn slobberige Nike-trui naar de rondrennende zanger, die hij met enige hulp van een PA aan weet te trekken. Het geheel ziet er hilarisch uit en even komt Iggy over als een willekeurige normale man op leeftijd. Dat beeld is slechts van korte duur: de trui wordt verruild voor een kort leren jasje die hij uiteraard open laat om zijn oude (maar strakke) lichaam te showen waarna hij een nieuwe reeks “fuck” en “cunt” het publiek in spuwt. Om vervolgens al vriendelijk lachend en uitgebreid zwaaiend het podium te verlaten alsof we net met z’n allen thee hebben gedronken.. het blijft een vreemde man.

Het festivalpubliek krijgt helaas geen slobberige Nike-trui toegeworpen waardoor veel mensen na Iggy Pop om 01:00 uur het terrein verlaten om de kou in te ruilen voor een warm bed of een gezellige kroeg. Het is de taak aan The Chemical Brothers om de nogal verkleumde overblijvers op te warmen met hun stevige beats. Op dit moment van de avond heeft het zeker iets om met z’n allen in de openlucht te dansen op deze laatste act, maar de wind is zo fris dat het ook prettig zou zijn om in een grote festivaltent te kunnen dansen. The Chemical Brothers doen hun ding zonder dat het tot een daadwerkelijk hoogtepunt leidt. De visuals zijn door de jaren heen een beetje achterhaald en de show is vrijwel exact hetzelfde als een aantal jaren geleden. Slecht is het nergens, zo is ‘Hey Girl, Hey Boy’ zoals altijd een feestje, maar echt héél spectaculair is het zeker niet. Het grote voordeel en een pluspunt aan de muziek van The Chemical Brothers is dat helemaal stil blijven staan lastig is waardoor je jezelf toch enigszins warm kunt houden op deze frisse avond. Bij de bar worden inmiddels de laatste biertjes ingeschonken en zowaar uitgedeeld aan de overgebleven mensen, de laatste patatjes worden opgegeten en om 03:00 uur is het tijd om het terrein te verlaten. Op naar de zaterdag!