Lijstjes, lijstjes!

De leden van de muziekredactie hebben zich gebogen over de releases van afgelopen jaar en de bezochte concerten. Hieronder kun je hun persoonlijke voorkeuren terugvinden.

CD’S

Madelon van Honk

1. Touché Amoré – Is Survived By
Goudeerlijke, melodieuze hardcore die naar de keel grijpt.

2. Sadistik – Flowers for My Father
Rapper die op indrukwekkende en poëtische wijze zijn gevecht met depressie beschrijft.

3. Deafheaven – Sunbather
Black metal die met invloeden uit screamo, shoegaze en postrock een ware muzikale mokerslag is.

4. Mark Kozelek & Jimmy LaValle – Perils from the Sea
Slowcore-icoon Kozelek laat zich voor de gelegenheid eens niet begeleiden door gitaar, maar door de elektronica van LaValle. Een zeer geslaagd experiment.

5. Holden – The Inheritors
Engelse producer die weer eens laat horen waarom de hele elektronicawereld aan zijn lippen hangt.

Gerrit Dijk

1. Gregory Porter – Liquid Spirit
Porter is een begenadigd tekstschrijver die prachtige melodieën combineert met ontroerende teksten. De lyrics vertellen verhalen en drukken gevoelens uit die direct uit zijn hart lijken te komen. Hierdoor beklijft zijn muziek onmiddellijk.

2. Seasick Steve – Hubcab Music
Een gelouterde muzikant die onvermoeibaar doorgaat met zijn karakteristieke bluesspel zoals we dat al enige jaren van hem kennen.

3. Robert Glasper Experiment – Black Radio 2
Een zeer geslaagde combinatie van R&B, hiphop en jazz in de traditie van Guru.

4. Bill Callahan – Dream River
Mooie teksten, relaxed stemgeluid en laidback muziek.

5. Eels – Wonderful, Glorious
Oude rot in het vak die steeds weer nieuwe geluiden laat horen, ondanks of misschien wel dankzij de vele tragedies in zijn leven.

Liv Krake

1. Daughter – If You Leave
Dit album is voor mij absoluut de topper (ook al vind ik dat woord verschrikkelijk) van 2013. Het is een prachtig album met minimale, breekbare songs met nogal donkere thema’s. Hoewel ik normaal gesproken voornamelijk in de winter of in de herfst depri singer-songwriters kan hebben, heb ik het hele jaar door dit pareltje beluisterd en ben ik er nog steeds niet klaar mee. Typisch, over het algemeen houd ik meer van rauwe mannenstemmen in muziek, maar de stem van zangeres Elena Tonra heeft me gegrepen en niet meer losgelaten.

2. The National – Trouble Will Find Me
The National is een van mijn favoriete bands. Ze hebben dit jaar hun – alweer – zesde studioalbum opgenomen en ik vroeg me af of ze zichzelf nog konden overstijgen. Dat hebben ze met Trouble Will Find Me absoluut gedaan. Het resultaat is een wat donkerder album dan de mannen voorheen hebben geproduceerd, met hele sterke tracks die vragen naar meer.

3. Keaton Henson – Birthdays
Mijn lijstje van 2013 begint nu aardig in de ‘depri-muziekhoek’ te drijven. De plaat van Keaton Henson is namelijk ook niet vrolijk, maar o zo prachtig. Voor mij is hij een beetje de nieuwe Damien Rice, niet eens per se qua muziek of qua persoon. Ik vind Damien Rice namelijk erg goed en heb sinds ik hem ken (2004) niet meer een singer-songwriter gevonden waar ik zo verslaafd aan ben geraakt, totdat ik kennis maakte met Keaton Henson. Birthdays is een minimaal album met hele fijne liedjes, ook al zijn de teksten niet altijd even aangenaam.

4. Moderat – II
Hoewel Moderat in vergelijking met bovenstaande albums wat meer richting de elektronische muziek gaat, is het niet heel gek dat II in mijn jaarlijstje staat. De ‘droom-techno’ van de mannen van Modeselektor en Apparat is namelijk perfect op elk moment van de dag: wanneer je ’s ochtends aan je eerste koffie zit, maar ook vlak voor het slapen gaan. Ik kan me helemaal inleven in de muziek van Moderat. Vooral ‘Damage Done’, ‘This Time’ en ‘Bad Kingdom’ met hele fijne vocalen van Sasha Ring zijn erg prettig.

5. CHVRCHES – The Bones of What You Believe
Chvrches staat met The Bones of What You Believe in mijn jaarlijstje, omdat ze me het meest verrast hebben dit jaar. Ik heb ze in de zomer op een aantal festivals gezien en het bleek een perfect festivalbandje te zijn. De plaat staat vol met lekkere tunes, waar ik erg blij van word. De muziek is voor mij wat gemakkelijker dan bovenstaande platen, maar ook dat heb je zo af en toe nodig. Aanraders op het album zijn: ‘Recover’, ‘Gun’ en ‘You Caught the Light’.

Arjen Rookmaker

1. Daft Punk – Random Access Memories
Na jaren kwakkelen is Daft Punk opeens weer terug in de frontlinie van de dansmuziek. Random Access Memories combineert elementen uit 40 jaar pop- en dansmuziek op totaal onvoorspelbare wijze. Het gaat echt alle kanten op, maar werkt (bijna) altijd. Met dank aan Nile Rodgers, Pharrell en natuurlijk Giorgio Morodor.

2. Empire of the Sun – Ice On the Dune
Het is alweer vijf jaar geleden dat de wereld voor het eerst in contact trad met het parallelle universum van Empire of the Sun. Walking On a Dream was een nogal onevenwichtig debuut. Dit keer bleven ze net zo lang in de studio tot het goed was. Dat zouden meer groepen moeten doen. Ice On the Dune is een gladde, maar ook belachelijk consistente plaat geworden.

3. Jagwar Ma – Howlin
De beste Britse muziek komt de laatste jaren uit Australië. Dit jonge drietal lijkt nog te geloven dat het ultieme geluk op de dansvloer te vinden is en bij het beluisteren van deze plaat zou je hiervan bijna overtuigd raken. Howlin is een energiek house/Britpop album. Zeg maar gerust een euforische xtc-trip. Op van dat pure spul, zoals ze dat vroeger slikten.

4. Suede – Bloodsports
Toen Suede er een goede tien jaar geleden de brui aan gaf was het heilige vuur wel zo’n beetje gedoofd. Op Bloodsports is het weer helemaal terug. De band laveert tussen het melodrama van Dog Man Star en de recht-voor-zijn raap glam van opvolger Coming Up. Bloodsports bewijst dat er wel degelijk zoiets bestaat als een geslaagde reünie.

5. Midlake – Antiphon
Midlake heeft de zeldzame eigenschap zichzelf met iedere release weer opnieuw uit te vinden. De switch is ditmaal des te groter omdat frontman Tim Smith de band verlaten heeft. Na de progressieve folk van The Courage of Others kiest de band op Antiphon echt voor progrock. Dat doen ze op een frisse, avontuurlijke en sfeervolle manier. En met dwarsfluiten, natuurlijk.

Machiel Coehorst

1. Nick Cave – Push The Sky Away
Het is altijd fijn als een cd waar je naar uitkijkt de verwachtingen waarmaakt. Caves vijftiende album klinkt ingetogen, maar onderhuids broeit en borrelt het als vanouds. Nog steeds urgent na zoveel jaren: het is slechts voor weinigen weggelegd.

2. Laura Marling – Once I Was An Eagle
In september dit jaar presenteerde de 23-jarige Engelse blondine op het podium van Tivoli Vredenburg – met verve – de (licht psychedelische) folk van haar laatste album, dat terecht met lof werd overladen. Marling schrijft prachtsongs die, gecombineerd met een intrigerende stem en prima gitaarspel, maken dat ze nu al een grote dame is in de folkwereld.

3. Flying Horseman – City Same City
Dit Vlaamse gezelschap is wat mij betreft de verrassing van het afgelopen jaar. City Same City nestelt zich allengs onder je huid, door de gelaagdheid van de songs, de dreigende ondertoon, de ijzersterke ritmiek en het timbre van Bert Dockx. Een gedurfd, soms misschien net iets te pretentieus project dat beïnvloed is door Mark Lanegan, 16 Horsepower en The Talking Heads.

4. Meindert Talma – Kelderkoorts
‘Nederlands Onbekendste Popster’ wordt Meindert Talma ook wel genoemd. Een benaming die de Fries niet afwijst maar koestert, gezien de ondertitel van zijn nieuwe album/roman. Talma is volstrekt uniek in de Nederlandse popmuziek en staat garant voor droogkomische teksten en fijne melodieën, waarbij metriek en rijmkunst van ondergeschikt belang zijn. Meindert Talma moet minder onbekend worden.

5. Sam Baker – Say Grace
Sam Baker heeft een levensloop die je bewogen mag noemen: in de jaren tachtig ontsnapte de Amerikaanse singer-songwriter bij een bomaanslag ternauwernood aan de dood. De verwondingen aan een hand en de opgelopen doofheid noopten hem tot een aangepaste, en aparte manier van gitaarspelen en zingen. Zonder wrok, eerder met mededogen, fluisterzingt Sam Baker zijn wonderschone, verhalende countryliedjes.

Vincent Kolenbrander

1. The National – Trouble Will Find Me
Op Trouble Will Find Me komt alles samen waar The National de laatste jaren een steeds grootser publiek voor heeft gewonnen. Weelderige, uitgebalanceerde arrangementen, de sonore bariton van Matt Berninger, teksten die bol staan van poëtische subtiliteiten. Soms onderhuids grappig, vaker somber, maar mooi in die somberheid.

2. Arcade Fire – Reflektor
In die gelaagde instrumentatie en de rijkdom aan variërende klanken schuilt de kracht van dit nieuwe Arcade Fire-album. Een euforische en intelligente plaat, iedere luisterbeurt valt weer iets nieuws te ontdekken en te beleven.

3. Nick Cave & The Bad Seeds – Push The Sky Away
Een donker, poëtisch en cryptisch album. De sfeer is kalm, romantisch en bij vlagen verontrustend, wat ongetwijfeld door het doordringende, donkere stemgeluid van Cave komt. Een prachtplaat met hoe dan ook het mooiste coverbeeld.

4. Local Natives – Hummingbird
Hummingbird is een uitstekend vervolg op het geprezen debuutalbum Gorilla Manor. De liedjes zijn intiemer en persoonlijker en blinken uit in het verfijnde samenspel van ritmische structuren en meerstemmigheid. Hummingbird bewijst dat Local Natives is een van de beste indiebands van het moment is.

5. Man Man – On Oni Pond
Honus Honus en zijn mannen hebben een van hun beste platen afgeleverd. Als eerder is de muziek ontwrichtend en verrassend, toch is er op On Oni Pond meer orde in de chaos aangebracht. Zonder daarbij afbreuk te doen aan de eigen bizarre stijl. Onconventioneel ritmisch, energiek en de liedjes slaan onalledaagse wegen in, soms op onnavolgbare wijze.

Joost Festen

1. Jonas Winterland – Mensen zijn gemaakt van dun papier
De absoluut mooiste plaat in onze taal staat op naam onze zuiderbuur Jonas Winterland, die met zijn album Mensen zijn gemaakt van dun papier mijn hart veroverde.

2. Israel Nash (Gripka) – Rain Plans
De Americana-plaat van het jaar is zonder enige twijfel die van Israel Nash (Gripka), ook al wil hij zelf liever gerekend worden tot de popmuziek. Rain Plans is een volwassen plaat die heel dicht bij Neil Young en John Fogerty ligt. Sterk geworteld in de traditie dus.

3. Diana Jones – The Museum of Appalachia Recordings
Een meer unieke stem als die van Diana Jones is de laatste jaren haast niet naar voren getreden. Met The Museum of Appalachia Recordings geeft ze in 2013 kleur aan de vrouwelijke kant van de Americana.

4. Leyla McCalla – Vari-Colored Songs
Hoe bijzonder kan een wereldplaat zijn? Met Vari-Colored Songs hebben de liefhebbers een werkelijk prachtig stuk wereldmuziek te pakken dat sterk geworteld zit in de native Amerikaanse traditie, maar ook in jazz en folk. Getalenteerd is het juiste woord voor deze celliste uit Carolina Chocolate Drops.

5. Songbelt – Unanswered
Met Unanswered heeft Wil Opstals liedjes vastgelegd in de pure benadering. Hoe vaak ik dit album inmiddels heb gedraaid weet ik niet. Het is te hopen dat meer liefhebbers deze plaat gaan ontdekken.

In een top vijf horen natuurlijk maar vijf platen. Maar een bijzondere uitzondering zou gemaakt moeten worden voor iemand die het durft om covers van covers op te nemen. Daarbij weet ze ook nog zoveel waardering te scoren dat de muzikale erfenishoeders de goedkeuring en medewerking verlenen. Volgend jaar gaat ze met de broer van Eva op tournee. Luister naar Margriet Sjoerdsma en haar album A Tribute To Eva Cassidy.

MIXED ZONE 

Jesse Prevoo

1. Nick Cave & The Bad Seeds, HMH 17-11-2013
Een meeslepend en intens optreden. Leunend op het publiek, in een trance-achtige staat met een intensiteit en (ingehouden) agressie die jarenlang achterwege waren gebleven. Waarschijnlijk het beste optreden van Cave en zijn mannen dat ik heb gezien.

2. Queens of the Stone Age – …Like Clockwork/Ziggo-Dome 26-11-2013
Minder vuig album dan zijn voorgangers, maar absoluut een meesterwerk. Een uitgebalanceerd album, waar andere emoties dan voorheen de boventoon voeren. En de huidige incarnatie van de band weet ontzettend goed wat ze live moeten doen.

3. Tomahawk – Oddfellows
Zo ongeveer alles waar Mike Patton bij betrokken is, is interessant. Zeker een experimentele metalband die zichzelf met een korrel zout neemt. Oddfellows lijkt een Mr. Bungle album op steroïden. Tomahawk verdient meer succes en bekendheid dan ze hebben.

4. Ze Mannschaft – Gosu Ckac Ock!
Een Amsterdamse band die indruk maakt met hun rauwe geluid dat uit speakers kraakt, raspt en piept. Exponent van een nieuwe lading Nederlandse lo-fi bands, die de muziek laten spreken, net als Bombay Show Pig en The Pignose Willy’s.

5. Mack Aru – Girls at the world bar
Een heel andere kant van de Nederlandse muziek, zwervend tussen Frank Zappa, Sonic Youth, The Doors en Mr. Bungle. Een gevarieerd album dat veel te bieden heeft aan de oplettende luisteraar.

George Vermij

1. Primavera Sound 2013
Er zijn maar weinig festivals die kunnen tippen aan Primavera Sound in Barcelona. De line-up is elk jaar gevarieerd en toonaangevend met een speciale Pitchfork stage voor alle hipsters, een All Tomorrow’s Parties podium voor de oudere artrockers en natuurlijk genoeg grote headliners. In 2013 kon je op het driedaagse festival heen en weer pendelen tussen ondermeer Grizzly Bear, Deerhunter, Tame Impala, James Blake, Savages, Nick Cave, My Bloody Valentine, Dead Can Dance en Phoenix. Verder bood de organisatie ook nog eens twee extra dagen gratis festival in verschillende locaties door de stad, zoals in het relaxte Ciutadella park. Als je van plan bent om te gaan kun je je tentje gewoon thuislaten en van je hotelkamer makkelijk naar het festivalterrein gaan. Of anders gewoon feesten in Barcelona als je al dat festivalgedoe zat bent. Wees er dus snel bij voor 2014!

2. Thee Oh Sees – Floating Coffin
Floating Coffin is zo´n plaat die je het hele jaar door op kan zetten om je weer even een muzikale energiestoot te geven. Luister maar naar de openingstrack ‘I come from the mountain’ en je hebt er gelijk zin in. Schreeuwende surfgitaren, sixties achtergrondzang en een nerveus orgeltje. What’s not to like? Het begin van een gevarieerd en verslavend album waar garagerock en psychedelica met passie en hipsterkennis worden gecombineerd.

3. Savages – Silence Yourself
Savages werd in 2013 volop gehyped wat als vraag oproept of dat terecht is. Muzikaal gezien is de band niet vernieuwend. De postpunksound van de Bush Tetras, de Au Pairs en Joy Division is al vele malen gerecycled en op de markt gebracht. Toch werkt Savages omdat ze een confronterende kracht behouden die tot uiting komt in het samenspel tussen zangeres Jenny Beth en de hoekige en dreigende muziek van haar band. En tijdens optredens heeft het vierkoppige vrouwengezelschap al vaak weten te overtuigen door het publiek wakker te schudden uit de staat van onverschilligheid en afleiding die in deze tijd gemeengoed is geworden.

4 & 5. Lorde – Pure Heroin & Charli XCX – True Romance
Wat is de toekomst van popmuziek? Meer bubblegumdeuntjes en Robin Thicke & Miley Cyrus controverses? Dat er nog ruimte is voor verrassende popmuziek waar stijl en inhoud samenkomen bewijzen twee debuutplaten van dit jaar. Lorde maakte op 16-jarige leeftijd Pure Heroin. Een aparte plaat die schippert tussen kwetsbaarheid en een soort jonge wijsheid die tot uitdrukking komt in haar teksten, die weer schipperen tussen afstandelijk en intiem zoals in het mooie ‘Ribs’. Charli XCX’s True Romance is veel hedonistischer, maar met zwarte lipstick en een leren jas. Feestmuziek met een edge, maar het zit het perfect en verrassend in elkaar. Van het gebruik van een sample van ‘Gold Panda in You’ tot aan triphop-achtige tracks die doen denken aan het vroege werk van Tricky. En dan een nummer zoals ‘Black Roses’. Een soundtrack voor dat moment voordat je de nacht in trekt om te gaan stappen.

CONCERTEN

Gerrit Dijk

1. Sea Sick Steve – Vredenburg/Leische Rijn
Alles klopt: een uitverkochte zaal, een zeer enthousiast en divers publiek, het podium, de belichting en vooral het perfecte geluid. In deze ambiance is het genieten van een man die ook zelf geniet. Zijn pretoogjes zijn te zien tot op de achterste rij.

2. Eric Burdon & Animals – Paard van Troje
72 jaar is hij inmiddels, maar met een stem die nog niets aan kracht heeft ingeboet en die oude tijden doet herleven.

3. Lightnin’ Guy & Juke Joints: Geworteld in de Blues – Calypso theater
Als een volleerd hoogleraar neemt Guy ons mee in de oorsprong van de blues, de slaven, de plantage en de vele soorten liederen die dan ontstaan uit, zoals onze zuiderburen het zo mooi kunnen zeggen, ‘miserie’. Geholpen door de zaal wordt er al snel geklapt, gezongen en geschreeuwd, een echt interactief lesprogramma.

4. Gregory Porter – Concertgebouw
Wanneer de band ingetogen speelt, is zijn prachtige stem goed te horen, vooral wanneer hij iets verder van de microfoon staat. De warme klank die we kennen van zijn cd’s, is dan ook in de zaal hoorbaar.

5. Eels – Paradiso
Strak in Adidas-trainingspak, met bijbehorende schoenen, zonnebril en baarden: vijf identieke Eels. Dit strakke geldt niet alleen voor het pak, maar ook voor de show en de muziek. Met de nadruk op de laatste cd, Wonderful, Glorious, werden 17 nummers en een aantal toegiften gespeeld uit de rijke muzikale carrière van E.