Eendimensionale hitpotentie

No Problem vóór rust al in de tas. Verrassender, strakker, doeltreffender. Tenminste, op het eerste gehoor.

De band neemt het zekere voor het onzekere in de bijgeleverde bio: ‘Just to make it clear from the outset: Jamaica don’t play reggae.’ Juist, want die verwachting ligt al snel op de loer met zo’n bandnaam en albumtitel. Maar nee, het zijn Parijzenaren die ons meteen maar voor de voeten gooien waar we ze wel mee kunnen vergelijken: vlot geproduceerde gitaren en electro in het straatje van Justice en Phoenix. En dat dekt de lading dan weer erg goed.

Claim to fame

Daarnaast is No Problem van Jamaica aangenaam, aanstekelijk en zwanger van de hitpotentie. De trucjes die het duo – met hulp van producer Xavier de Rosnay (Justice) en sound engineer Peter Franco (Daft Punk) – uit de kast trekt, missen hun uitwerking niet. Strakke drums, afgemeten gitaarriffs, gladde refreintjes en verrassende bruggetjes. Onweerstaanbare refreinen als in ‘By The Numbers’ en ‘Short And Entertaining’ en geflirt met Blood Red Shoes in het openingsnummer. De claim to fame moet verder komen van het veelvuldig refereren aan de popcultuur, zoals in de Eagles-achtige intro van ‘Jericho’ en de titel van eerste single ‘I Think I Like U 2′.

En toch, zo gemakkelijk als de nummers zich in het hoofd nestelen, zo snel vallen ze er ook weer uit. Want No Problem is ook eendimensionaal en vergankelijk. Dat openbaart zich pas na een paar luisterbeurten, waarna de te snel uit het softwarepakket gehaalde riffjes gaan tegenstaan, de overmaat aan autotune begint op te vallen en je nog steeds het verschil tussen anonieme nummers als ‘The Outsider’ en ‘Junior’ niet kunt horen.

Ondertussen vaart Jamaica wel bij de snelle opmars van het debuutalbum, dat door rap achter elkaar uitgebrachte singles en inventieve videoclips wordt bijgestaan om van dit project een succes te maken. En daar hebben de heren het volste recht toe: No Problem is zorgeloos gezelschap voor zolang het duurt en pretendeert ook niet meer dan dat te zijn.