Wachten op de baai

De band Black Diamond Bay bestaat uit Andre Bendahan (bas), George Donoso III (drums), Patrick Krief (zang/gitaar) en Roberto Piccioni (keyboards). Nadat Patrick Krief in augustus 2007 een zevental nummers had geschreven nodigde hij diverse muzikanten uit om deze met hem te gaan spelen. Dit gaf de songs volgens hem dusdanig veel meer inhoud dat er ook maar meteen een naam aan dit geluid moest worden verbonden. En zo ontstond Black Diamond Bay.

Verrassingen?

Dat de band gekozen heeft voor een naam die teruggrijpt naar 1975 is niet zo heel vreemd. Bij het beluisteren van het album bekruipt je een gevoel van nostalgie want de songs klinken gedateerd. Niet in de negatieve betekenis van het woord, maar ze klinken alsof ze al decennia eerder zijn opgenomen. Namen als Pink Floyd en Kayak komen soms naar boven drijven. Als er wat modernere namen aan deze band verbonden zouden moeten worden dan kan gedacht worden aan de Amerikaanse alt-rock band Cracker. Kriefs zang doet soms aan die van Crackers zanger David Lowery denken.

Na een paar keer luisteren klinken de meeste songs je al zo bekend in de oren dat je jezelf afvraagt of je ze nu van Black Diamond Bay kent of dat ze niet gewoon heel erg op een ander bekend nummer lijken. Het hele album voelt al snel aan alsof je het al jaren kent. Door de ‘ouderwetse’ feel van de nummers wordt dit alleen nog maar versterkt en dit levert een heel vertrouwd aanvoelend album op. Met als keerzijde dat het je dus ook nergens echt verrast.

Calm Awaits is een makkelijk in het gehoor liggende plaat met herkenbare nummers zonder echte verrassingen. Het openingsnummer ‘Mother’s Arms’ zou bijvoorbeeld qua sfeer zo geplaatst kunnen worden op Pink Floyds The Wall. Het ‘Comfortably Numb-gevoel’, zeg maar. Bij het derde nummer, ‘Brothers in Exile’, klinkt het album wel weer wat hedendaagser, maar in ‘Blue Mace’ keert de ‘oude’ klank alweer terug. Met klassieke gitaarriffs die een kruising lijken tussen Deep Purple en The Eagles. Oud en vertrouwd.

Over vierendertig jaar

Deze combinatie van toegankelijke muziek en het ontbreken van verrassende elementen zorgt voor enige tegenstellingen. Aan de ene kant is Calm Awaits een prima album dat als een rustgevende luisterervaring kan worden bestempeld, aan de andere kant daagt het de luisteraar op geen enkel moment echt uit. Om de vergelijking met Bob Dylan nog maar eens uit de kast te trekken: het lijkt onwaarschijnlijk dat er over vierendertig jaar een band opduikt die zich naar aanleiding van deze plaat Calm Awaits gaat noemen. Black Diamond Bay zal wat dat betreft langer moeten wachten dan Bob Dylan. Hoe klassiek dit album ook klinkt, een klassieker zal het namelijk niet worden.