De ballade van Bad Blake

Bad Blake is een country & westernzanger die eventjes van het succes heeft mogen proeven. Nu is hij aangewezen op optredens in bowlinghallen en aftandse kroegen. Inspiratie om nieuwe nummers te schrijven heeft hij niet meer en de drank is tot eeuwige metgezel gebombardeerd. Wanneer Bad geïnterviewd wordt door lokaal journaliste Jean (Maggie Gyllenhaal), springt de vonk tussen hen over. Het lijkt direct  beter te gaan met Bad: hij spendeert veel tijd met Jean en haar zoontje Bud en mag het voorprogramma doen van de succesvolle zanger Tommy Sweet (Colin Farrell), die het vak van Bad geleerd heeft. Er is weer inspiratie om nummers te schrijven, maar Bad kan de drank niet laten staan. Zijn relatie met Jean wordt hierdoor op de proef gesteld. Bad wordt gedwongen over zichzelf na te denken en keuzes te maken: stoppen met de drank of ermee doorgaan, met de kans zijn leven en liefde te verliezen.

De openingsshots van Crazy Heart doen onherroepelijk denken aan The Big Lebowski. Bridges ziet er niet alleen hetzelfde uit als The Dude, een rol die hem een cultstatus heeft opgeleverd, ook de bowling is een link met die film. Wanneer Bad Blake na een vermoedelijk lange reis arriveert bij het bowlingcentrum, verzucht hij: ‘Fucking bowling alley‘. Of Cooper dit bewust heeft ingezet is de vraag, maar het levert in ieder geval een grappige en subtiele vergelijking op: The Dude schitterde op de bowlingbaan, terwijl deze voor Bad Blake een gedegradeerde locatie is voor zijn optredens.

Vallen en opstaan
Gelukkig is Bridges niet getypecast als tweede Lebowski. Hoewel hij als Bad Blake ongedwongen overkomt, is het personage complexer dan dat Cooper op het eerste gezicht laat zien. Bad Blake heeft gekozen voor het muzikantenleven, met alle verleidingen die daarbij horen. Dat hij daar verwoestend mee omgaat vergeef je hem haast vanwege zijn goede inborst. Blake draagt zijn leed met ironie, hopend op het hervinden van inspiratie. Dat er ook wonden uit het verleden zijn wordt naarmate de film vordert duidelijk. Blake heeft een zoon die hij nooit gezien heeft. Wanneer hij eindelijk de moed heeft hem te bellen, volgt een pijnlijke en confronterende scène.

In dat opzicht heeft Crazy Heart veel overeenkomsten met The Wrestler (Darren Aranofsky, 2008). Wanneer Blake te horen krijgt dat doorgaan met drinken zijn leven kost grijpt hij alsnog naar de fles. Mickey Rourke gaat als Randy The Ram door met worstelen, terwijl dat fataal af kan lopen. Randy’s manier van leven heeft ook verstrekkende gevolgen voor het contact met zijn dochter en zijn liefdesrelatie. Maar waar in The Wrestler de afgrond steeds dichterbij komt en de zelfvernietiging uiteindelijk onontkoombaar wordt, krijgt Crazy Heart een positieve draai.

Voorspelbaar
Cooper, die tevens het script schreef, laat Blake nadenken over zijn leven en nu eens de juiste keuzes maken. Dat is jammer, omdat je het al van verre voelt aankomen. Het grootste manco aan de film is dan ook de voorspelbaarheid in vorm en inhoud. Het einde neigt zelfs naar feel good maar Cooper weet zich uiteindelijk te beheersen. Qua acteerprestaties is het Bridges die de scepter zwaait. Hij zet Blake treffend en met het grootste gemak neer. Dat Bridges in het dagelijks leven verdienstelijk gitaar speelt draagt hier wellicht aan bij. De overige rollen zijn minder interessant. Gyllenhaal kan weinig met haar rol van brave moeder, en het is vreemd en niet overtuigend om Colin Farrell als gladde country & westernzanger te zien. Bridges heeft de Oscar terecht gewonnen, maar de film is daarmee geen pareltje. Cooper heeft een matig verhaal om een indrukwekkende hoofdrolspeler gesponnen. Dit maakt Crazy Heart een deels geslaagde film. Het maakt wel nieuwsgierig naar wat Cooper, die vooral bekend is als acteur, nog meer gaat doen. Bad Blake en zijn muziek zullen we in ieder geval niet vergeten. Zijn grootste hit  ‘Fallin’ and Flyin‘ speelt Blake tijdens optredens twee keer. Wedden dat je dat nummer uit volle borst meezingt?