Zoveelste wannabe

Taking Lives begint sterk. We zijn getuige van de eerste moord van een seriemoordenaar in de dop en dat gaat er lekker bot aan toe. Bij de opening credits valt er vervolgens iets op: die lijken verdacht veel op de opening credits van David Finchers Seven, één van de beste en meest sfeervolle thrillers over een seriemoordenaar ooit gemaakt. Al snel blijkt dat de overeenkomsten hier niet stoppen: het is duidelijk dat de makers hebben geprobeerd eenzelfde duistere, beklemmende sfeer te creëren als in Seven.

Blijven steken

De vraag is of dit is gelukt. Het antwoord is nee. Taking Lives slaat de plank mis en het lukt niet de sfeer uit het meesterwerk van Fincher na te bootsen, hoeveel shots van kapotgeslagen hoofden er ook tegenaan worden gegooid. Dat de sfeer niet verschrikkelijk duister wordt, is vooral te danken aan de wispelturigheid van de makers. De ene keer doen ze er alles aan een beklemmende sfeer te creëren, om vervolgens niet te duister te willen worden en daarom wat lichtere, soms zelfs grappige scènes toe te voegen. Dat is verder geen probleem, maar echt beklemmend wordt de film er niet op. Het lijkt alsof de makers gewoonweg niet zo ver durfden te gaan als Seven, en dus ergens onderweg zijn blijven steken.

Wendingen

Verder is Taking Lives een typische whodunit. In dit genre is het gebruikelijk dat er verschillende verdachten worden geïntroduceerd en vooral dat er lekker veel plotwendingen in voorkomen. Echt veel verdachten zitten er niet in Taking Lives, maar onverwachte wendingen zijn wel volop aanwezig. Alleen jammer dat ze negen van de tien keer nergens op slaan.

Storende gaten

Want ongeveer halverwege gaat Taking Lives echt de mist in. Bij het in elkaar zetten van het script zijn de schrijvers één klein dingetje vergeten: het moet wel geloofwaardig blijven. Dat is in Taking Lives dus niet het geval. De plotwendingen zijn zo verschrikkelijk vergezocht dat ze gewoonweg nergens op slaan en hierdoor al hun geloofwaardigheid verliezen. Bovendien worden er een aantal goedkope pogingen gedaan de kijker op het verkeerde been te zetten: personages doen dingen die uiteindelijk helemaal niet in het verhaal blijken te passen en dit zorgt voor storende gaten in het plot.

Uit de kleren

De cast van Taking Lives doet het aardig. Naast Jolie en Hawke zien we onder andere Kiefer Sutherland. Laat het wel even duidelijk zijn: de ster van 24 is welgeteld minder dan drie minuten in beeld. En helaas voor hem is het geen memorabel optreden zoals dat van Kevin Spacy aan het einde van Seven. Verder goed nieuws voor de mannen onder ons: Jolie gaat in Taking Lives uit de kleren, dus mocht je er behoefte aan hebben…

Wannabe

De makers van Taking Lives hebben helaas iets te veel hun best gedaan om verrassend en schokkend te zijn en zijn hierbij enigszins ontspoord. Begrijp me niet verkeerd: het begin is sterk en ook ik had het einde – in deze vorm – niet zien aankomen. Maar zijn gewoonweg te veel belachelijke plotwendingen, fouten en ongeloofwaardigheden om van de film een goede thriller te maken. Taking Lives is dan ook zeker geen match voor Seven, eerder een zoveelste wannabe.