Politiek als moordwapen

In de tweede roman van Anita Terpstra maken we kennis met Stella Krist. Ze is partijleider van de Dierenpartij. Een partij die op het punt staat bij de volgende verkiezingen flinke winst te pakken ten opzichte van de huidige twee zetels. Maar dan mag er niks misgaan. Helaas voor Stella gaat er echter heel veel mis. Betrokkenheid bij een moord is meestal geen goed campagnemiddel.

Radicale dierenactivisten

Stella wordt door haar ex Hessel gechanteerd met haar verleden. Als Stella op een avond bij hem langsgaat, nadat hij aangeeft met haar te willen praten, treft zij hem dood aan in zijn kraakpand. Een mes in zijn buik wijst erop dat dit niet alleen een ongelukkig getimed sterfgeval betreft, maar dat er enige opzet in het spel is. Zoals ieder weldenkend politicus belt Stella op dat moment niet de politie, maar vlucht ze van de plek des onheils. Haar connectie met haar ex zou namelijk slechte publiciteit opleveren.

Uiteraard is dit aanleiding voor een reeks gebeurtenissen die Stella steeds verder in het nauw drijven. De moord op haar ex wordt ontdekt en media en politie komen erachter dat Stella en Hessel een relatie hadden. Geen goede zaak voor Stella en haar partij. Hessel was namelijk een radicale, gewelddadige dierenactivist. Een beweging waar de Dierenpartij, en dus Stella, duidelijk afstand van heeft genomen. En nu blijkt Stella vroeger zelf dat radicale gedrag vertoond te hebben. Einde politieke carrière.

Thriller met problemen

Stella raakt in een isolement. Ze wordt uit haar politieke functie gezet, de politie verdenkt haar van de moord op haar ex en, tot overmaat van ramp, worden in haar omgeving meer mensen gechanteerd en leggen er meer het loodje. Het is duidelijk dat Stella moet uitzoeken wie hierachter zit. Ze zou wel eens de volgende kunnen zijn die omgebracht gaat worden.

En zo ontrolt zich het verhaal rondom Stella en haar verleden. Een verleden dat haar nu probeert in te halen. Stella moet alle zeilen bijzetten om dat te voorkomen. In dit geheel zitten echter wat problemen die van Dierbaar niet de literaire thriller maken die de omslag ons belooft.

De werkelijkheid zorgt voor een lach

Het grootse probleem is misschien wel de politieke setting van het verhaal. Overal wordt naar voorvallen verwezen die ontleend zijn aan de werkelijke politieke ontwikkelingen van de afgelopen jaren. Zo lijkt de Dierenpartij uiteraard op Thiemes Partij voor de Dieren. Ook wordt er verwezen naar een collega die de partij moest verlaten toen zijn krakersverleden bekend werd. Een duidelijke verwijzing naar GroenLinkser Wijnand Duyvendak. En zo zijn er nog veel meer parallellen met de werkelijkheid.

Deze link met de realiteit werkt echter eerder lachwekkend dan dat hij bijdraagt aan de geloofwaardigheid van de thriller. Door wel deze verbanden met de realiteit te leggen, maar nergens de echte betrokkenen bij naam te noemen, verliezen ze aan kracht. De krampachtige poging het verhaal realistischer te maken mislukt.

Dichtslaan is het nieuwe omslaan

Ook is de spanning niet echt om te snijden. Zelfs de radicale acties uit Stella’s verleden worden maar mat gebracht. En dat terwijl de bevrijding van proefdieren redelijk heftig kon worden (brandstichting in een proefdiercentrum kan aardig zenuwslopend zijn). Nergens zit je als lezer op het puntje van je stoel. Dit is meer een boek dat je, achteroverliggend en gapend voor het slapengaan, even ter hand pakt.

Maar al snel klap je het dan weer dicht: de neiging om nog even één hoofdstukje door te lezen ontbreekt. Dit is geen pageturner; dit is een boek om dicht te slaan. Het komt allemaal toch wel goed. Dat is namelijk altijd zo in dit soort ‘literaire thrillers’. Eind goed, al goed. Er wacht tenslotte altijd nog ergens een beter boek.