Heldere voorbode

Neil Young & Promise of the Real openen de avond met een stevige inzet van ‘Mansion on the Hill’. Het blijkt de voorbode te zijn van een avondje gitaar-raggen. Young laat zich begeleiden door twee andere gitaristen, een bassist, drummer en conga-speler. Een van de gitaristen blijkt later op de avond ook banjo en orgel te kunnen spelen. De vijf muzikanten onder leiding van dinosauriër Neil Young hebben er stevig het tempo in en laten de Ziggo Dome sidderen op zijn grondvesten. Twee uur lang weet hij zijn publiek van elke seconde te laten genieten. Het tempo is hoog en de energie van de meester zelf stroomt hevig door de zaal.

We worden kort verblijd met een trio van akoestische liedjes waarvan het middenstuk gevormd wordt door een fabuleuze uitvoering van ‘Heart of Gold’. De zaal verandert in een swingende massa mensen met telefoonkaarsjes. Velen kunnen het niet laten voorzichtig mee te zingen. De afsluiter van dit klein blokje is ‘Old Man’ waarbij we zelfs banjo horen. De akoestische gitaar wordt daarna direct van het podium verwijderd door de roadies, waardoor we zeker weten: het zit erop, geen akoestische nummers meer. Young geeft plankgas en houdt de geluidsmuur stevig opgetrokken.

Spelplezier schittert op het gezicht

Het is niet te merken dat Young inmiddels de 73 jaar gepasseerd is. Dat geldt echter niet voor zijn oude begeleidingsband Crazy Horse. Reden voor Neil Young om rond te trekken met de band jongelingen van Promise of the Real, de band van Willie Nelsons zoon. Het spelplezier van Neil Young blijkt vooral uit de geprojecteerde detailbeelden op een van de schermen tijdens het afsluitende nummer ‘Rocking in the Free World’ als we duidelijk de grijns op zijn anders ernstig vertrokken gezicht mogen ontwaren. Het is een waardig slotakkoord van een geweldige show.

De toegiften liegen er niet om. Bij de aanvang van ‘Like a Hurricane’ wordt een orgel uit het plafond naar beneden gelaten om hier de gitarist/banjo-speler op te laten spelen. De orkaan van dit nummer dendert werkelijk door de zaal. De uitvoering van deze compositie is meeslepend, donker en zwaar. Het actuele liedje van Joni Mitchell ‘Woodstock’ rond de vijftigste verjaardag van dat festival mag natuurlijk niet ontbreken. Actueel om dat het festival een halve eeuw na dato zich wil herhalen, maar zoekende is naar een locatie. Neil Young laat ons achter me een geweldige ervaring en een voldaan gevoel. De meester kan het nog steeds en bewees dat met verve en plezier!