De blues is over het algemeen een mannenwereld. Wat is het dan ook heerlijk om nu weer eens een vrouw binnen het genre te kunnen bespreken. Het is ook leuk om drie totaal verschillende benaderingen van de blues te kunnen combineren in één artikel. De blues mag dan een van de oudste muzieksoorten zijn in de moderne muziek, ze is nog altijd springlevend.

Bloedmooie soul-blues

Kyla Brox nam ooit haar debuutalbum in Nederland op, maar dan moeten we wel terug gaan naar 2003. Vervolgens verscheen er in 2007 en 2009 nog een album De zeven Britse Blues Awards en drie nominaties voor een Europese Blues Award voor haar eerdere albums liggen dus alweer ver achter haar.

Na zeven jaar van stilte is deze blueszangeres, die heel veel soul verwerkt in haar muziek, terug met een prachtig album: Throw Away Your Blues. In de tussenliggende periode vond ze haar liefde Danny Blomery in Australië en stichtte samen met hem een gezin. Nu is ze teruggekeerd naar Lancashire in Engeland. Het nieuwe album werd in Nederland opgenomen in de Jan Kisjes Studio in Dalfsen. Ze zal dan ook later dit jaar hiermee gaan toeren.

Muzikaal zet Brox al bij de opening met ‘If You See Him’ alle registers open. Met haar indringende zang weet ze al in de eerste paar regels van het nummer een enorme indruk te maken, waarbij ze teruggrijpt naar groten uit de muziek, zoals Mavis Staples. Het lied ontpopt zich vervolgens als soul-blues-gospel met een enorme intensiteit. Het visitekaartje van Kyla Brox ligt hiermee al vanaf het eerste nummer als een staalkaart van haar kunnen in een klap op tafel. Brox zingt en speelt fluit, terwijl haar wederhelft bas speelt in de begeleidingsband. Alle nummers zijn van de hand van Brox en meestal samen met Blomery geschreven. Zelfs liefdesliedjes van Brox dragen diepe sporen van de blues, zoals de afsluiter ‘I Will Love You More’, waarin Brox zingt: “When I’m lying in my grave, I wil love you more……” Dit is natuurlijk de echte blues-benadering, het grijpen naar trieste momenten.

Brox verdient met dit album hernieuwde aandacht en hopelijk duurt het daarna niet weer zo lang voordat we weer van haar vernemen. Haar muziek is nu rijp en Brox zingt uit volle borst haar levenservaring in bloedmooie soul-blues.

Om te ontdekken

Brooks Williams bezocht in januari van dit jaar ons land direct na de opnames van zijn nieuwe album. My Turn Now moest nog bijna vijf maanden wachten op de release.

Speelde Williams tijdens zijn bezoek in zijn eentje, op dit nieuwe album horen we hem met zijn repertoire in een band-bezetting aan het werk. De elf liedjes zijn voor het grootste deel van de hand van Williams zelf, maar covert hier ook Mose Allisons ‘Your Mind Is On Vacation’, krijgt Kris Kristofferson’s ‘Nobody Wins’ een Williams-benadering en tweemaal zet hij een traditional volledig naar zijn hand.

Brooks Williams is, zoals dat heet, een echte finger-picker in zijn gitaarspel. Vandaar dat hij ook boeit met zijn spel en liedjes als hij ze helemaal solo ten gehore brengt. In zijn achtentwintigjarige carrière heeft Williams de nodige routine opgebouwd, maar die gaat live nimmer ten koste van de nodige diepte en vreugde in het spel. Het spelplezier en de frisheid van het gitaarspel blijven er vanaf springen.

De muziek van Williams valt in de categorie blues en Americana. Het titelnummer ‘My Turn Now’ gaat over een motorrijder die klaar is met steeds verliezen. Het is een compositie in de blues-traditie die doet denken aan Johnny Winter. Op een ander moment horen we weer de invloed van Ry Cooder in het werk van Williams, zoals in ‘Nine Days’ met zijn slidegitaar-benadering.

Voor wie Brooks Williams nog nooit live of van de plaat gehoord heeft is dit nieuwe album een mooi startpunt om hem te ontdekken. My Turn Now is een van de sterkste albums van deze virtuoos.

Bluesrock met veel invloeden

Mark Pontin Group tapt uit een heel stevig, vet rock- en blues-vaatje. Daar is vanaf de eerste noten van het album Textures geen misverstand over. Pontin schotelt ons een portie bluesrock voor zoals we dat verwachten, maar doet er hier en daar wel invloeden van andere stijlen in. Met een vleugje pop, jazz, soul en funk houdt Pontin en zijn band de muziek bijzonder spannend en past het – lekker ! – niet helemaal in het hokje van de blues of rock.

Pontin ontpopt zich op dit album als een uitstekend gitarist en een smid die goede songs kan smeden. Dat zijn mooie ingrediënten voor een lekker album. De groep bestaat op Textures uit vijf muzikanten. Naast een klassieke bezetting met gitaar, bas en drum kent de band aanvulling met Hammond en Clavinet. De partner, Ayesha, van Mark Pontin verzorgt de vrouwelijke achtergrondvocalen, maar ze bespeelt ook beurtelings met Tim Hamill de Wulitzer.

Textures is het tweede album en lost de hoge verwachtingen na het debuut, getiteld Days of Destiny, zeker in. Na ‘Outside Inside’, de stevig rockende opener met hardrock-aspiraties, laat Pontin het gas los en horen we een poppy ‘Change’, dat zonder problemen de hitparades zou kunnen bestormen met zijn zoetgevooisde zang en melodielijn. ‘Three Days’ is weer een stevig rockende bluescompositie. Het daarop volgende ‘Rising Up Before the Dawn’ draagt het predicaat rockballad. Dit alles opgeteld geeft een ware staalkaart van waar het allemaal heen kan gaan met deze Mark Pontin Group.

Het album Textures heeft de potentie om een groot en breed publiek aan te spreken, maar voor iedereen die een gevoelig hart heeft zal de deels stevige kost van de Mark Pontin Group mogelijk te heftig zijn. Wie ruimdenkend is en een brede smaak heeft zal vele uren luisterplezier beleven aan dit tweede album van deze band. Ik reken mezelf graag tot de laatste groep.

Live in Nederland:

Kyla Brox
10 December 2016 GitGo Blues Festival, Deventer
11 December 2016 Holland Tour

Brook Williams
9 april 2017 Café Cabriunus, Horst
10 april 2017 Meneer Frits, Eindhoven
12 april 2017 Crossroads Session, Bergen op Zoom
13 april 2017 Puur Wit, Terheijden
15 april 2017 Southern Roots Nights, Heerlen