Vooraan het hek van de Green Stage staan na opening van het terrein om half 1 meteen een aantal diehard Duran Duran fans uit Engeland terwijl die show pas om 20:50 uur deze avond is. Om 14:00 uur is het hier tijd voor niemand minder dan Damien Rice, een enorm vroege tijd voor een dergelijk groot artiest als Rice. Wellicht wilde de organisatie mensen vroeg naar het festival trekken, wat ze in ieder geval gelukt is. Vlak voor de show staat het veld namelijk goed vol. Toch had hij met zijn emotionele en magische tracks ook heel goed iets later op de timetable kunnen staan.

Damien Rice

Rice komt op met een indrukwekkende en ‘kleine’ versie van het prachtige ‘Delicate’, een nummer dat live nóg puurder is dan op de plaat. De goedlachse doch serieuze muzikant heeft weinig tijd om wat te vertellen: hij probeert zoveel mogelijk nummers in de krappe drie kwartier die hij heeft te proppen. Alleen maar fijn: hoe meer tracks, hoe beter! ‘9 Crimes’ is harder dan het origineel, ‘Cannonball’ kruipt onder je huid en laat je niet meer los en ‘My Favorite Faded Fantasy’ wordt zachtjes meegezongen tot achter op het veld. Veel te snel wordt de energieke show van de talentvolle Ier met een bombastisch ‘It Takes A Lot’, waarin hij door middel van een loopstation zelf een complete bandsound in elkaar zet, afgesloten. Kippenvel gegarandeerd wanneer hij twee drumstokken pakt om vervolgens snoeihard los te gaan op de aanwezige drums. Het is jammer dat de show maar zo kort is, maar op de een of andere manier zorgde dit wel voor een enorm intense beleving van de nummers die gespeeld werden. Wat een held is deze man toch.

Variatie

Na dit bizar goede begin loopt het hele veld uit richting de Blue Stage waar de artiesten van het Deense Scarlet Pleasure klaar staan om Northside plat te spelen. En dat doen ze. Het is wederom een beetje een gevalletje Lukas Graham: de poppy en aanstekelijke r&b doet enorm boyband aan. Ook zanger Emil Goll is daar helemaal op ingespeeld: met zijn Nick Carter-look (inclusief blonde gelkuif) danst hij alsof hij zo uit de jaren 90 is gestapt en zwaait hij naar de grootste fans die vooraan het hek aan het dringen zijn. Ook hier gaan de Denen compleet los: van de 16-jarige meisjes bij het podium tot aan de 40-jarige rockers achter op het veld, bijna iedereen weet elk nummer mee te zingen. De gladde show en dito muzikanten en liedjes zijn totaal niet ons ding, maar toegegeven: het is zeker niet slecht. De zang klopt, de instrumentale partijen kloppen, het samenspel klopt en ze weten er een strakke show van te maken. Het is echter bewonderenswaardig hoe zoete acts als deze en Lukas Graham enorm in trek zijn in Denemarken.

Jake Bugg

Een echte showman is Jake Bugg, de volgende artiest die we checken, niet. Zijn catchy nummers en opvallende stem doen het werk echter wel voor hem, maar voor een knallend optreden moet je niet bij de jonge Brit zijn. Hij kijkt geconcentreerd voor zich uit, zegt af en toe wat en speelt zijn dansbare hitjes. Bugg heeft als groot voordeel dat zijn stem ontzettend onderscheidend is in vergelijking met andere jonge singer-songwriters, zonder dat het saai wordt. Alsof hij de stembanden van een oudere muzikant gekregen heeft. Dat maakt zijn show alsnog interessant om naar te kijken en vooral te luisteren, ook al gebeurt er niet zoveel op het podium. Met maar liefst dertien nummers, met onder andere het karakteristieke ‘Never Wanna Dance’ en hitjesafsluiter ‘Lightning Bolt’, weet hij de eerste rijen publiek aardig in te pakken. Jake Bugg is een prima afsluiter van deze extreem zonnige middag.

Caribou is naast Damien Rice een van de andere absolute hoogtepunten van deze festivalzondag. Met het dansbare ‘Odessa’, waarbij zowel frontman Dan Snaith als het publiek compleet losgaat, hebben de in wit gestoken mannen een festivalhit van de dag gecreëerd. Het is sowieso mooi om te zien hoe de Canadese muzikanten, inmiddels toch aardig op leeftijd, stralend op het podium staan. Af en toe geven ze elkaar een knikje of een grote glimlach wanneer ze zien dat het overgrote deel van het publiek de fijne elektronische beats als zoete koek slikt. Op de gehele show is vrijwel niets aan te merken: het is gelikt en exact wat je van een festivalshow mag en kan verwachten. De bombastische afsluiter ‘Sun’ past precies bij dit moment en deze avond en het is eigenlijk nog veel te vroeg om te stoppen met de show. Live dancemuziek maken met gitaar, bas, drums en synthesizers: er is geen andere act Caribou die dat zó kwalitatief en liefdevol weet over te brengen. Zelfs wanneer je niet van deze levendige elektronicaliedjes houdt is het moeilijk om de joviale mannen niet in je hart te sluiten.

Afsluiters

Duran Duran

Tegen een uurtje of negen worden de wensen van de diehard fans inclusief shirts, petjes, tassen en eindelijk behartigd: het is tijd voor Duran Duran. Natuurlijk maken de inmiddels bijna veteranen er een echte show van: dansbare beats, knallende confetti en een ware hitparade. Vanaf het tweede nummer, ‘The Wild Boys’, kan het voor veel aanwezigen eigenlijk al niet meer stuk. Een beetje vergane glorie is het echter wel, of beter: laten we het een revival uit de jaren 80 noemen die het prima zou doen op het Eurovisie Songfestival volgend jaar. Dat zegt waarschijnlijk wel genoeg. “Kom, we gaan naar de speciaalbierbar”, is wellicht het beste onderdeel van het optreden van de Britse popband, hoewel ze ‘Planet Earth/Space Oddity’ van David Bowie best aardig weten te spelen. Het is leuk voor even, maar we hebben het vrij gauw wel gezien.

Een veel betere show zien we bij afsluiter Beck op de Blue Stage. Dit multitalent weet er met sarcastische grapjes en leuke praatjes er een hele fijne show van te maken. Uitgebreid meezingen met ‘Loser’ (tot achter op het veld!), losgaan op ‘Devil’s Haircut / Where It’s At’ en opwarmen op ‘Dreams’, Beck is de ideale afsluiter voor Northside 2016; het is niet per se steengoed of onvergetelijk maar het werkt wel als een tierelier. Uit het afsluitende praatje (in het Deens natuurlijk) van de presentatoren begrijpen we enigszins dat de data voor de volgende editie reeds geprikt zijn: Northside 2017 zal 9, 10 en 11 juni plaatsvinden. Het festival is absoluut een aanrader voor iedereen die het fijn vindt om even niet tussen de Nederlanders van een festival met toffe acts te genieten: we hebben tijdens Northside geen andere landgenoten weten te spotten, slechts een handjevol Duitsers en Engelsen. Daarnaast is de combinatie van festival en stad heel leuk: Aarhus is een sfeervolle studentenstad waar op ieder moment van de dag wel íets te beleven valt. Je kunt niet kamperen op Northside, maar er zijn genoeg hotels, hostels en toffe appartementen te huur om er een optimale festivalbeleving van te maken. Dus voor ons is het absoluut: op naar Northside 2017!