Wat volgt is een gevarieerde set van hoog niveau. Het publiek wordt meegenomen in de magische wereld van Stevens: langs zijn jeugd met tracks van de laatste plaat zoals ‘Should Have Known Better’ en ‘Carrie & Lowell’ en visuals van beelden uit het verleden, naar galmende vocals die bijna kerks aan doen, inclusief dito gekleurde lichten bij het meeslepende ‘Fourth of July’. Daarnaast blijkt Stevens niet vies te zijn van ietwat kitscherige jaren 80 synths en speelt hij enkele nummers erg ingetogen. Kortom, een bijzondere set met veel variatie.

Volle aandacht

Het is bizar hoe een dergelijke diverse show tegelijkertijd erg sterk kan zijn. Waar andere artiesten live vaak in de knoop komen te zitten wanneer ze nummers verschillend ten gehore willen laten brengen, gaat het Sufjan en zijn muzikanten prima af. Ook wanneer de vocals van Stevens lang niet altijd zuiver zijn. Bij de eerste tracks, het intrigrerende ‘Redford (for Yia-Yia and Pappou)’ en het dromerige ‘Death With Dignity’, lijkt hij er nog even in te moeten komen. Ook ‘Drawn To The Blood’ is net niet zo zuiver als op de plaat. Toch heeft dit wel iets breekbaars en tegelijkertijd menselijks. Het is niet erg vals, maar net even anders dan op Carrie & Lowell. De aanwezigen maakt dit niets uit, zij zijn vanaf de eerste tot de laatste noot compleet stil.

Het eerste deel van de set bestaat voornamelijk uit nieuwe songs. ‘Eugene’ is op de plaat al een ‘klein’ nummer, maar live weten de muzikanten uit Detroit het nog minimaler te brengen. De vertrouwde fragiele stem van Stevens komt hier voor het eerst echt goed naar voren en de lyrics komen keihard binnen: “Now I’m drunk and afraid, wishing the world would go away”. ‘Eugene’ is een mega intense track, waar je wel kippenvel van móet krijgen. Ook wordt het prachtige ‘No Shade In The Shadow Of The Cross’ nog mooier en intiemer gebracht dan via de boxen thuis. Alle ogen en oren (in hoeverre dat kan) zijn gericht op het podium en dat is meer dan logisch en verdiend.

Gedurfde stap

Naast magische, intieme tracks is er ook ruimte voor nieuwe nummers die wat experimenteler worden gebracht. Zo is ‘All Of Me Wants All Of You’ behoorlijk dweperig op de release, live gooit Stevens er een exotisch sausje over met een lekkere eighties outro. Moet je van houden, maar eerlijk is eerlijk: het past wel bij de interessante persoon Sufjan Stevens. Dat hij een typetje is, zien we ook wanneer hij bij het oudere ‘Versuvius’ allerlei handgebaren maakt om diverse lyrics uit te beelden. In combinatie met de spacey visuals op de achtergrond wordt dit een nogal hypnotiserend geheel. Dit geldt ook voor het bombastische einde van het meeslepende ‘Fourth of July’, dat veel magischer wordt uitgevoerd dan het origineel. De echo en de effectjes, de samenzang en de opzwepende outro is bijzonder en ontzettend mooi.

Vanavond is ‘Blue Bucket Of Gold’ het laatste nummer, althans voor de toegift. De uitgebreide en vooral lange instrumentale outro doet wenkbrauwen fronsen. Aan de ene kant omdat het muzikale geweld gewaardeerd wordt en aan de andere kant omdat de chaos van geluid wellicht rommelig overkomt. Één ding is in ieder geval zeker: omdat het niet zo toegankelijk is, is het zeker gedurfd om dit tijdens een concert te doen. Het duurt echter net iets te lang om de interesse en aandacht volledig vast te houden.

Adembenemende toegift

Dit weet Sufjan Stevens met oudere nummers in de encore meer dan goed te maken. ‘To Be Alone With You’ is een pareltje dat niet mag ontbreken aan deze diverse maar bijzondere setlist. De uitvoering ervan is nog beter dan gehoopt: het is intiem, er zit emotie in en belangrijker nog: het komt over tot boven in de zaal. Ook ‘John Wayne Gacy Jr.’ is adembenemend. De songteksten zijn steengoed en van de live-uitvoering word je stil. De avond wordt afgesloten met een langzamere versie van het bekende ‘Chicago’, de perfecte song om deze hele gevarieerde maar onvergetelijke avond in Carré te beëindigen.