’s Lands beste?

Vrijdagavond 19.00 uur:

We hadden de keuze uit Ilse de Lange, Kane, Alkemade & Bloemen, Songfestivals Flashbacks, Me Mystery, Night of Comedy of één van de finalisten van Cameretten 2003. Wat zou jij kiezen? Wij besloten eerst een graantje mee te pikken bij diverse optredens. Gitaarklanken kwamen tot ons in de PWA-zaal; een concert van het meisje uit de Achterhoek, Ilse de Lange. Terwijl ondertussen anderen in de Statenhal aan het wachten waren op de ruigere klanken van het vertraagde Kane. Wij besloten na een paar lekkere in het gehoor liggende nummers van Ilse de muziek voor later op de avond te bewaren en eerst te lachen.

Op het festival waren drie blokken voor de drie finalisten van Cameretten 2003 geregeld. Wij sloten aan in de rij voor de tweede ronde. In de hoop dat winnaar Ronald Goedemondt op het podium zou verschijnen, namen we plaats op de klapstoeltjes. Maar niet hij, maar tegenkandidaat Ilse Warringa nam dit half uur voor haar rekening. Een heel gedoe over borsten, ballonnen met melk en een sprookje. Grappig, dat was het wel, zeker op de manier waarop zij het bracht met verschillende stemmetjes en typetjes (inclusief een schitterende Pippi Langkousimitatie). Warringa stond hiervoor al vaak op het toneel met verschillende theatergezelschappen. Ze probeert nu de overstap van toneel naar cabaret te maken. Helaas moeten de echte goede grappen nog komen, maar entertainen kan ze wel.

Frekie

Een andere rasentertainer stond een paar minuten later in een bomvolle PWA-zaal: Freek de Jonge. En Freek was Freek, precies wat je van hem verwacht. Geen typetjes, maar een show met mooie metaforen. Hij kwam soms bijzonder scherp uit de hoek en aan de andere kant kon hij ook heel gevoelig zijn als hij liedjes zong onder begeleiding van zijn uitstekende begeleidingsband. Uiteraard was hij degene die zich moest laten ontvallen dat hij geen koffie drinkt van sponsor DE.

Na Freek de Jonge stond Krezip op datzelfde podium. Wij besloten in deze zaal te blijven, omdat het geen zin meer had om in de lange rij voor Arie en Silvester aan te sluiten, net als eerder op de avond voor de meesterlijke imitaties van Sanne Wallis de Vries. Krezip toert momenteel door Nederland met de show ‘That’ll be unplugged’. Oude liedjes zijn in een nieuw akoestisch jasje gestoken en klinken net weer even anders, maar zijn nog steeds een lust voor het oor. De bedoeling van dit soort concerten is dat het lekker intiem is, maar probeer dat maar voor elkaar te krijgen in een zaal met minstens 2000 man. De Tilburgse band kreeg het uiteindelijk wel voor elkaar om iedereen stil te krijgen en die sfeer te creëren; kippenvel. Naast bekende hits als ‘I would stay’ en ‘Won’t cry’ speelden ze ook drie nieuwe nummers die we zeker vaker gaan horen.

Wij besloten met het oog op de tijd de laatste noten van Krezip te laten voor wat ze waren om ons weer op het cabaret te storten. Ruben en Nathan waren op het laatste moment aan het festival toegevoegd. Met hun eerste programma Uitverbaasd wonnen ze vorig jaar zowel de jury- als publieksprijs van Cameretten. Een grappig duo, dat soms qua dialogen en gezichtsuitdrukkingen iets weg had van Acda en de Munnik, overigens de grote afwezigen van het festival als je het dan toch over de crème de la crème van Nederlandse bodem hebt… Gelukkig waren Ruben en Nathan geen wannabees, maar hebben ze ook een eigen brutale stijl. Liedjes, verhalen, imitaties en improvisaties wisselden elkaar in snel tempo af. Ze waren lekker ad rem en leuk om naar te kijken en te luisteren.

Hekkensluiters van deze avond waren Van Dik Hout en Bløf. Het publiek ging helemaal los en wilden zelfs niet meer blijven zitten op de stoelen in de PWA-zaal bij het optreden van Van Dik Hout. Ondertussen ging het dak eraf in de Statenhal waar Bløf speelde. Een goede keuze om mee te eindigen, al was het dan wel weer lastig voor liefhebbers van beide groepen om een keuze te maken. Met ruim 14.000 mensen was de vrijdag wel aan de erg drukke kant, maar wel gezellig met pareltjes van optredens.

Zaterdagavond 19.00 uur:

Het was aanzienlijk rustiger dan de vorige avond (ongeveer de helft van het aantal bezoekers van vrijdag). En weer werden we voor verschillende dilemma’s gesteld. Metropole orkest met verschillende artiesten van Nederlandse bodem, Karin Bloemen en Cor Bakker, Alex Agnew, Lucretia van der Vloot, Montezuma’s Revenge of Boom Chicago? We besloten eerst een paar nummers te beluisteren en te bekijken van het Metropole orkest met onder andere Trijntje Oosterhuis, Krezip, Birgit, Xander de Buisonjé en Freek de Jonge. Het Metropole orkest is een geweldig mooi orkest, dat populaire nummers op zo’n swingende manier kunnen brengen dat je niet stil kan blijven staan. Maar er was meer te zien en te horen ondertussen. En daarom verruilden we de grote Statenhal voor een kleinere zaal. Montezuma’s Revenge stond in de kelder te zingen. Deze a capella popgroep liet horen dat je echt geen grote band achter je hoeft te hebben om toch de aandacht vast te houden van het publiek. Deze vijf mannen zongen de welbekende liedjes uit hun show Hits Again uitstekend. Muziek om naar te kijken en zeker niet om bij stil te blijven staan, daar staat deze groep bekend om. Zonde dat de meeste bezoekers de weg naar de kelder niet konden vinden.

Na de muzikale optredens schoten we de zaal in waar cabaretier Klaas van der Eerden op het podium stond. Hij verraste ons met z’n beatboxen en maakte ons aan het lachen met zijn haarscherpe improvisaties. Hij pakte diegenen die zijn show verstoorden hard aan en had overal een antwoord op. Verder waren zijn verhalen over straattaal, stille seks en een vakantie met z’n vrienden erg leuk om naar te luisteren. Een vrolijke, kritische jonge cabaretier om goed in de gaten te houden!

Boom

Klaas had ons al laten zien hoe je moet inspelen op het publiek, maar als je het over de absolute improvisatietoppers hebt, kom je uit bij Boom Chicago. Ze traden op met hun show Boom Chicago’s Saves The World (Sorry about the mess). Een hilarisch programma over grote en kleine irritaties. Noem maar een naam (president Bush of Bassie en Adriaan) of een woord (vork of hondenpoep) en zij gingen ermee aan de slag. Hun Engelse opvoering is makkelijk te volgen, mede door de overduidelijke gebaren en komische gezichtsuitdrukkingen. Ze hebben in ieder geval een strakke show neergezet waarbij veel gelachen werd.

Dat de tweede dag van het Crème de la crème festival een stuk commerciëler ingevuld was, bleek tijdens Musicalhit Singalong 2003 in de Statenhal, waar opnames gemaakt werden voor een oudejaarsshow op televisie. Onder andere Danny de Munk, Carolina Dijkhuizen en Antje Monteiro zongen liedjes uit diverse musicals en het publiek moest hard meezingen en de laatste seconden van het jaar aftellen. Wij bedankten voor de eer en besloten alvast aan te sluiten in de rij voor Veldhuis en Kemper.

Ik wou dat ik jou was

Remco Veldhuis en Richard Kemper verloren de finale van Cameretten 1999, maar kwamen terug met hun hit ‘Ik wou dat ik jou was’. En misschien dat ze het daar beter bij hadden kunnen laten, want zonder muzikale klanken presteren ze niet al te best. De grappen die ze vertellen zijn al vaker verteld. Het publiek kon er ook niet echt warm van worden (al was het in de overvolle zaal wel snikheet), een lach zo hier en daar, maar de langdradige grappen waren niet goed genoeg voor een groot applaus. Tientallen mensen die teleurgesteld werden omdat de zaal al vol zat, hoeven dus niet te balen.

Als ze slim waren geweest waren zij naar de kelder gegaan waar op dat moment El Tattoo del Tigre nog stond te spelen. Een flink orkest met veel blazers uit België dat vrolijke Latijns-Amerikaanse muziek speelde. Vorig jaar lieten ze iedereen al swingen op Lowlands. En ook deze zaal kregen ze mee.

Een echte afsluiter was er niet op deze zaterdagavond. Verschillende optredens kabbelden nog een beetje voort, er werd gedanst, gelachen en ook stilgestaan bij de straattheateracts op de gangen. Jammer eigenlijk dat er tussen de optredens zo weinig tijd is om gewoon een beetje te lanterfanteren en je te laten amuseren door dit soort dingen. Misschien moet je er ook wel gewoon de tijd voor nemen, maar met zoveel goede namen is het zonde om op de gangen te blijven staan.

Zondag werd het Crème de la Crème festival officieel beëindigd met een koffieconcert met Paul de Leeuw. En daarmee kon de organisatie terug kijken op een druk festival. Uiteraard viel er genoeg te klagen over de lange rijen en optredens waar de deuren dicht zaten omdat het binnen vol zat. Mojo is daarom aan de klachten tegemoet gekomen en heeft een aantal mensen gratis andere concertkaarten aangeboden. Op zich is de opzet van zappen van zaal naar zaal wel aardig. Maar je had hier teveel keuzemogelijkheden in een korte tijd waardoor je andere mooie optredens links moest laten liggen. Aan de andere kant kwam het soms ook wel goed uit als een zaal al vol zat of een optreden tegen viel, dan kon je zo weer verder zappen. Het leuke van dit festival was dat je een mix kon maken van muziek en cabaret. We hebben in ieder geval weer veel toppers van Nederlandse bodem aan ons voorbij zien trekken.