Theater / Achtergrond
special: Likeminds - Likeminds Bedankt

Tegen wil en dank, een heerlijk pretentieloos gedoe

.

In het knusse Rozentheater staat een draaitafel op een podium opgesteld. In de hoek staat een groot kledingrek met allerlei verkleedkleren. Zonnebrillen, petten, alles ligt er om aan te trekken en er staat zelfs een fotograaf klaar om het resultaat vast te leggen voor de ‘Wedstrijd meest pretentieuze Likeminds bedankt bezoeker 2008.’

Bruine Dromen

Regie: Thomas Bijsterbosch
Spel: Chiron Holwijn en Tjon Rockon.

~

Bruine Dromen wordt aangekondigd als ‘docutheater’ en is ‘work in progress’ voor het komende jaar. Bij binnenkomst wordt het publiek verzocht om op houten banken rondom het decor plaats te nemen. Het decor is een woonkamer, met bank en twee tv’s, bezaaid met rommel. Lege zakken chips, fast food verpakkingen en kinderspeelgoed zoals een Transformerpoppetje. Tjon Rockon zit op de bank, voeten in warme berenpantoffels gestoken. Hij spreekt een denkbeeldig interview in op camera. ‘Ik word misschien niet de bekendste zanger, maar wel de beste.’ En ‘Goede vraag…’ zijn enkele van de soundbites die voorbij komen. Chiron Holwijn rent ondertussen telkens door het beeld, de ene maal verkleed als superman, een ander moment in een groot kippenpak.

Bruine Dromen lijkt een momentopname van iemand zijn toekomstdromen. Waar Tjon zijn hele plan om rijk en beroemd te worden uiteenzet voor het publiek, geeft Chiron een fluitsolo en vertelt daarna in één adem door het hilarische verhaal van de indiaan Bevende vuist a.k.a. Beaving fist. Een man die zijn hele leven in zijn hoofd laat afspelen versus de talentloze jongen die zijn onkunde wel durft te demonstreren. Het is een schrijnend contrast maar wel op zeer komische wijze neergezet. Bruine dromen is enigszins abstract en past zeker binnen het genre van ‘docutheater’. Wie heeft er niet zijn vraagtekens gezet bij Idols op de momenten dat iemand zichzelf weer klakkeloos voor schut zet, in de hoop iets rijker huiswaarts te keren. Bruine Dromen demonstreert deze vraag opnieuw aan het publiek maar laat het aan de toeschouwer over om conclusies te trekken.

Courgette

Regie: Wouter van Couwelaar
Spel: Glen Faria e.a.

Het publiek neemt plaats voor de grote ramen in de foyer. Dit theaterstuk speelt zich midden op straat af, recht voor de ramen van het Rozentheater. Glen komt met een gigantisch cadeau aangelopen. Deze is bestemd voor het meisje dat aan de overkant op drie hoog woont. Maar ze is niet thuis. Via een speaker horen wij Glen haar voicemail herhaaldelijk inspreken. Eerst vrolijk maar langzaam ontaardend in wanhoop omdat zij maar niet open doet. Het concept van Courgette is geniaal. Doordat het buiten gespeeld wordt, verandert elke willekeurige voorbijganger in een onvrijwillige acteur in het stuk. Sommige passanten merken het publiek meteen op, anderen willen Glen een handje helpen en hebben niet door dat het gespeeld is. Dit maakt het heel spannend theater omdat zeer weinig vastgelegd is. Het feit dat Glen af en toe de straat oversteekt en net op tijd voor een auto wegduikt voegt ook wat extra kicks toe. Bovendien heeft de toeschouwer de mogelijkheid om nu eens een ander perspectief op het dagelijks leven te werpen. Als je je ogen goed opendoet, verandert alles op straat in theater en dat laat Courgette heel duidelijk zien.

Josef (10+)

Regie: Thomas Bijsterbosch
Spel: José Klaase

Josef is eigenlijk een kindervoorstelling maar ook leuk voor volwassenen. Josef is ziek en zit heel veel op zijn kamer. Hij heeft echter ook een denkbeeldig vriendje die waanzinnig levendig is, veel praat en talloze avonturen beleeft waarin hij Josef mee op sleeptouw neemt. José Klaase speelt hierbij een dubbelrol waarin hij talloze malen per minuut van personage wisselt. Op de vloer staan enkel een stoel, omringd door plastic bekertjes, en een wit scherm. Hierop worden verschillende visuals geprojecteerd die het decor voor de avonturen van Josef vormen. Zo worden wij meegesleept in een achtbaan, achterna gezeten door wilde beesten, maar bevinden we ons op een gegeven moment ook op de begraafplaats waar Josef later zal komen te liggen. Bepaalde elementen zijn heel duidelijk gemaakt voor volwassenen zoals referenties naar de film The Matrix. Soms is het spel een beetje rommelig, meer gericht op de snelle lach dan op inhoud, maar dit is een goed stuk om onderwerpen zoals terminale ziektes en handicaps bespreekbaar te maken onder jongeren. Bovendien is het alleen al de moeite waard om de tour de force te zien die José Klaase uithaalt om twee totaal uiteenlopende karakters neer te zetten.
 
Kortom: Likeminds Bedankt is een zeer divers festival, dat absoluut nieuwe ingangen biedt op reeds gekende onderwerpen. De theatergroep Likeminds is de moeite waard om in de gaten te houden. Ze adverteren misschien wel met pretentie maar de pretentieloze, knusse sfeer die er hangt, terwijl er kwaliteit getoond wordt, is een verademing.