Dans, daar zit muziek in!

Het landelijke dansevenement beleeft dit jaar zijn zevende editie. Traditiegetrouw kan het publiek kennismaken met wat er in de theaters het komende seizoen op de planken staat. Met een groot aantal premières voor zowel volwassenen als jeugd is er ook nieuw aanbod.

Bovendien wordt er niet alleen in de theaters gedanst. In diverse plaatsen is The best of Cinedans te zien, een selectie van dansfilms uit het Cinedans-programma van dit jaar, waaronder Insyn en Pork. Daarnaast zijn er in de straten van verschillende steden (onder meer Tilburg) dansers en choreografen actief om daar het publiek ‘dans’ te laten beleven. De workshops ten slotte zijn voor diegenen die zelf meer willen weten over dans of zelf graag willen dansen.

Eerder gezien door 8WEEKLY:

Grip van Lonneke van Leth, Human Figures/Das Wohltemperierte Klavier van Dance Works Rotterdam, Grond van Boukje Schweigman en Droomschetsen van David Middendorp.

Lees hier de recensies van:
Hartstocht – Introdans | Piece/Private Piece – Piet Rogie, Anouk Froidevaux en Andrea Palombi | Galili Gala – Galili Dance | Synfonica Eroïca – Michèle Anne de Mey | Gula – Jens van Daele | Dansstorm! – Giulia Mureddu, Gabriella Maiorino, Theo Nijland e.a. | Cover – Anouk van Dijk en Marco Gerris | VanManenMix – Introdans Ensemble voor de Jeugd

De Stilte – De Kartonbewoners
gezien: 10 oktober, Chassé Theater, Breda.

fotograaf: Moon Saris

Niet dat met de voorstelling zelf veel mis is. Maar het bijzonderste bij de première van de nieuwste van dansgroep De Stilte, De kartonbewoners, is toch wel de prelude. Door de foyers, over de trappen, langs de balustrade beweegt zich een hele familie dozen voort. Gewone bruine, kartonnen dozen. Niks speciaals, nul blingbling. Maar toch eindeloos intrigerend, omdat ze zo mysterieus zijn en slechts af en toe voorzichtigjes een stukje van hun geheim prijsgeven: een hand, een voet, een hoofd en pas op het allerlaatst een heel lichaam. Prachtig speels en conceptueel heel sterk, deze dozen op pootjes. De groep kinderen én ouders volgt ze gebiologeerd, als waren ze betoverd door een rattenvanger van Hamelen.

Daar had De Stilte best een uur mee vol kunnen maken. Maar dat doet het ensemble niet. Eenmaal in de zaal krijgen die betoverde grote mensen en kinderen namelijk een verhaal te zien. Een verhaal waarin de mensheid zich ontwikkelt van een intuïtief beest tot de materiële massa; een verhaal dat associatief laat zien wat dat betekent voor de individuen die daarin leven. Je mag ze natuurlijk nooit onderschatten, al die kleine briljantjes van tegenwoordig die met vier jaar al kunnen lezen. Maar de lijn van dit verhaal zal de doelgroep van 6+ toch minstens een beetje boven de pet gaan.

Niet dat het de kinderen veel kan schelen. Ze staren met open mond naar de vier dansers, die hun verhaal meeslepend over het voetlicht brengen. De raadselachtige gordijngrot die het decor vormt, geeft als een gigantische pendant van de dozen op pootjes ook steeds meer van z’n geheimen prijs. Op handen en voeten – als dieren – ontdekken de dansers hun wereld, elkaar en de mogelijkheden van, jawel, een stuk karton, dat alle mogelijke vormen kan aannemen. Op hun tenen – als mensen – bouwen ze een nieuwe wereld, van het materiaal dat de grot hun biedt. Dat sluit mooi aan op de belevingswereld van het kind, dat van een laken en een paar stoelen een huis bouwt.

De kartonbewoners is niet wat je noemt een gemakkelijke voorstelling. Enerzijds, en da’s een kritiekpuntje, omdat het verhaal voor de doelgroep moeilijk te volgen zal zijn. Anderzijds, en da’s een compliment, omdat De Stilte niet kiest voor de gemakkelijke weg van het op de lach spelen, het mikken op herkenbaarheid of het draaien van de favoriete kindermuziek. Het kiest voor goede dansers in een goede choreografie en goede randvoorwaarden als decor, licht en muziek. En rekent er terecht op dat het mysterie van de dans de betovering kan vasthouden tot het doek valt.(Moon Saris)

Galili Gala – Galili Dance
gezien: 8 oktober, Stadsschouwburg Groningen

Het Galili Gala laat tien jaar choreografie van Itzik Galili zien. Tien jaar lang heeft hij in Groningen dans van het hoogste niveau weten te bereiken. Hij laat toeschouwers op het puntje van hun stoel zitten, door elk jaar opnieuw met vooruitstrevende voorstellingen te komen. Galili probeert het publiek een boodschap mee te geven en neemt hierbij absoluut geen blad voor zijn mond.
De Dansweek werd in Groningen feestelijk geopend met het Galili Gala. Dit gala was een eenmalig optreden ter ere van het tienjarige bestaan van Galili Dance. Het publiek wordt meegenomen op een reis door tien jaar choreografie van Itzik Galili, tien jaar vooruitstrevende dans uit Groningen.

De eerste twee scènes beloven een voorstelling op hoog niveau. Een meisje in het zwart alleen op het podium. Ze begint rustig en met grote mate van perfectie te dansen. Langzaam verhoogt het tempo. Soepel en krachtig neemt ze het hele podium in beslag. Minutenlang kijkt het publiek ademloos naar het meisje dat in haar eentje de hele zaal weet te boeien. Het einde nadert en een groots applaus volgt. Vervolgens komen een jongen en een meisje op het podium. De danser is krachtig, het meisje elegant en lenig. Zij danst op spitzen, de jongen op blote voeten. Deze samenwerking leidt tot een moderne dans in een elegant jasje.
Naast kwaliteit van de dans, speelt ook humor een belangrijke rol in het gala. Zo danst Eric Gauthier, een hommage aan de gitaar, met alle stereotypen die horen bij de verschillende manieren van gitaar bespelen. Hij straalt plezier uit en het is dan ook een genot om naar te kijken. Ook één van de laatste scènes, gespeeld door Rodina, Stummer en Macquet, geeft een slapstick tintje aan de voorstelling. De jongen wil het meisje, maar wordt vervolgens versierd door de andere jongen.

De climax bestaat uit een remake van de voorstelling Heads or Tales, waar Galili Dance vorig jaar een tour mee heeft gemaakt. Met deze voorstelling wou Galili aandacht besteden aan interpretaties, kritieken en mogelijkheden van zijn choreografieën. Hij liet het publiek nadenken over wat hij met zijn dansen had bedoeld. Hij vindt openheid belangrijk, over alles valt volgens hem te praten en met name over dingen die in onze samenleving soms taboe zijn, zoals sexualiteit. Galili heeft met het Galili Gala zijn tijd in Groningen geheel op zijn eigen manier afgesloten. Eigenzinnig, met een boodschap en tegelijkertijd op een prachtige manier. De choreografieën zitten fantastisch in elkaar, elk plekje van het podium wordt gebruikt en de dansers zijn subliem. Af en toen een kleine ongelijkheid wordt dan ook direct vergeven, de dansers stralen, ze stralen van plezier en deze combinatie van choreografie en dansers zorgen voor een onvergetelijke avond. (Birgit Zuurveld)

Sinfonia Eroïca – Michèle Anne de Mey
gezien: 9 oktober, Schouwburg Tilburg

fotograaf: Herman Sorgeloos

Buiten regent het en vallen gele en rode bladeren van de bomen, maar binnen in de schouwburg waait Sinfonia Eroïca van Michèle Anne de Mey als een fris lentebriesje. Als toeschouwer voelt het alsof je terecht bent gekomen op een zondagse picknick waar een groep van negen jonge dansers al spelend en liefhebbend de middag doorbrengt op de klanken van Beethoven en Mozart.

De liefde staat centraal, maar dan wel onschuldige en geanimeerde kalverliefde in plaats van vurige passie. Innige omhelzingen en erotische taferelen waar de seksuele spanning te snijden is, zijn in Sinfonia Eroïca niet te zien. Wel luchtige en vaak snelle danspasjes die vooral lieflijkheid uitstralen. Er wordt veel rondgerend, waarbij de dansers werkelijk alle hoeken van het podium aandoen. Dit geeft de voorstelling een wat kinderlijk en zorgeloos aanzicht. Deze ogenschijnlijke nonchalance versterkt het gevoel van zomerse en maakt Sinfonia Eroïca tot een aantrekkelijke voorstelling. Wat ook opvalt is de humor waar de choreografie van doordrenkt is. Deze humor komt in vele vormen en wisselt in subtiliteit, van een mini-skilift die van bovenin de schouwburg afdaalt tot Lindy hop op klassieke muziek, van een simpel gebaar tot een vingerdans-scène waar de jongens op onsubtiele wijze vechten om de vingers van de dame. Een grappige scène is wanneer een van de dansers tennis gaat spelen met een hamer. Dan blijkt echter dat je heel wat meer kan met deze rekwisieten dan alleen tennissen. Al met al weet Sinfonia Eroïca regelmatig een glimlach op je gezicht te toveren en hier en daar zelfs de hele zaal luid aan het lachen te krijgen.

Zo kabbelt Sinfonia Eroïca voort als een beekje met hier en daar een stroomversnelling. Deze stroomversnellingen komen met name in de vorm van sfeerveranderingen in licht, muziek en beweging. Eén van deze intermezzo’s krijgt een Spaans thema. Hierbij valt vooral op hoe origineel er met belichting wordt omgegaan en ontstaat er een zeer interessant schaduwspel van grote en kleine silhouetten. De grootste verrassing komt natuurlijk aan het eind wanneer er een compleet waterballet wordt opgevoerd. Dit is verreweg het mooiste en meest levendige gedeelte van Sinfonia Eroïca en laat de diepste indruk achter. Denk echter wel twee keer na voor je een kaartje koopt voor de eerste rij…

Al met al is Sinfonia Eroïca zeer de moeite waard wanneer je graag een verscheidenheid aan sfeerimpressies wilt zien en af en toe verrast wilt worden door humor en dansvariatie. Choreografe en regisseuse Michèle Anne de Mey is er met Sinfonia Eroïca zeker in geslaagd, al is het maar even, om je de herfststorm buiten te doen vergeten. (Linda Mous)

Gula – Jens van Daele
gezien: 9 oktober, Schouwburg Arnhem

fotograaf: Judith Zwikker

Choreograaf Jens van Daele heeft zich de prestigieuze taak gesteld om aan de hand van elk van de zeven hoofdzonden een dans te maken. En dat gaat hem tot dusver bijzonder goed af. Eerder mocht hij al voor Ira (2005) en Invidia (2006) lovende recensies in zijn zak steken en die trend gaat zich met het nieuwe Gula alleen maar voortzetten.

Twee dansers op de voorgrond kijken uitdagend het publiek in. Linksachter roept een andere danseres zogenaamd willekeurige termen in een microfoon waar de twee dansers vooraan hun associaties bij geven. Zo is de associatie bij ‘disco balls’: “My tits are disco balls, bling, bling” terwijl ‘extra long eyelashes’ een: “I use my eyelashes to masturbate my fish” oproept. De reacties worden steeds extremer en komen allemaal uit op vergaand geweld en/of sex. Absurd, maar wel tot groot vermaak van het publiek. Ondertussen komen de andere drie dansers op, beginnen zich te rekken en strekken. Na te zijn aangekomen bij de Z van “I am Zorro”, wordt het dansgeweld ingestart dat voorlopig niet aan kracht zal inperken.

Het glasraster dat boven de dansvloer zweeft, geeft de vloer een vlakkenpatroon en maakt het daarmee tot een speelplaats. Onder het uitslaan van kinderlijke gilletjes begint het ensemble aan een superstrakke choreografie waarbij ze rennen, over elkaar heen vallen, tikkertje spelen. Knap, want de passen gaan zo snel en voor iedere beweging moeten de dansers razendsnel anticiperen op wat de rest doet. En dat hebben ze allemaal tot in de puntjes onder de knie, want de dans loopt als een goedgeoliede machine.

En zo passeren verschillende situaties waarin gulzigheid zich manifesteert; het kind dat ondanks de vermoeidheid door wil gaan, de niet te stillen honger naar liefde die niet beantwoord wordt en tot slot de wilde wolven die elkaar genadeloos verslinden in hun verlangen naar meer. Alles op basis van een tomeloze energie en explosiviteit die zich telkens uit in een andere emotie. Het steeds opnieuw keihard neerstorten en met je laatste kracht weer overeind komen om nog een keer met je allerlaatste adem de aanval opnieuw in te zetten. Een geweldig intense dansvoorstelling die je naar de strot grijpt en vooral ook heel nieuwsgierig maakt naar de volgende zondige delen. (Lieke Jordens)

Dansstorm! – Giulia Mureddu, Gabriella Maiorino, Theo Nijland e.a.
gezien: 10 oktober, Theater Bellevue, Amsterdam

Danswerkplaats Amsterdam presenteert tijdens Dansstorm! twee nieuwe Italiaanse choreografieen samen met een muzikale vertelling door Theo Nijland. Deze laatste bijt het spits af en doet dat met een verhaal over zijn eigen onzekere stappen in de danswereld. Gezeten op een kruk en gestoken in pak vertelt hij hoe hij als beginnend kleinkunstenaar, wiens hart eigenlijk bij de muziek ligt, maar niet onder die verdomde balletlessen uitkomt. Hij profileert zich als anti-danser en weet de hele zaal aan het lachen te krijgen met zijn heerlijk openhartige vertelling over hoe gruwelijk het wel niet is om als man je eerste string te moet kopen bij de balletwinkel op de hoek. Hij slingert de ene pas de bourée na plié de zaal in en weet daarmee heel overtuigend de stereotype dansdocent neer te zetten. Een goede opener die de zaal prima warm weet te krijgen.

Anarchistas van Gabriella Maiorina is de eerste dans en wordt opgevoerd door een viertal dansers. Gekleed in zwart outfits ogen ze als stoere krijgers. Elk heeft een eigen plek op de vloer die wordt gemarkeerd door een spot en ieder danst hierin zijn eigen dans. Mooi om te zien hoe alle vier een uitdagende, pulserende stijl weten neer te zetten zonder de overkoepelende eenheid uit het oog te raken. De twist tussen individualiteit en het willen behoren tot een groep staat in Maiorina’s choreografie centraal. Na de individuele scene volgt een stuk waarin de dansers – tot aan de onderkleding ontbloot – voorzichtig naar elkaar op zoek gaan, tegen elkaar aan schurken om te ontdekken dat inspelen op een ander niet altijd eenvoudig is. Het volgende intermezzo waarbij de vier speels om elkaar heen springen en elkaar achterna zitten komt niet helemaal goed uit de verf. Het is te losjes en steekt te veel af bij de rest van de dans. Uiteindelijk zit de kracht van Anarchistas vooral in het openingsdeel waarin de danser op hun eigen eilandje bewegen.

Afsluiter van de avond is Mighty Matpogo van Giulia Mureddu, een eveneens Italiaanse choreografe. Hierin is een cruciale rol weggelegd voor de muzikant Mat Pogo. Vanachter zijn draaitafel produceert hij primitieve, koeterwaalse klanken/ beats naast gesproken tekst. Hierop dansen de drie dansers een choreografie die het menselijk falen als thema heeft. De dans kenmerkt zich door absurditeit, improvisatie en is soms een beetje kort door de bocht. Dat het falen al vanaf de geboorte begint wordt jammergenoeg heel letterlijk vertaald; een van de danseressen begint geheel naakt en met een rond opengesperde mond aan haar dans. Daarnaast duren scenes vaak te lang en verdwijnt de vaart te vaak uit het stuk. Mighty Matpogo is op zijn sterkts wanneer humor en luchtigheid de boventoon voeren, maar helaas zakt het geheel te vaak ineen om echt overtuigend te zijn. (Lieke Jordens)

Cover – Anouk van Dijk en Marco Gerris
gezien: 12 oktober, Stadsschouwburg Groningen

Het project Cover in de Nederlandse Dansweek, waarin oude choreografieën door jonge choreografen opnieuw gebracht worden, werd door Van Dijk en Gerris met beide handen aangepakt. Van Dijk nam Situations van Hans van Manen uit 1970 onder handen. Gerris ging aan de slag met het stuk Stamping Ground van Kylián uit 1983. Beide choreografen namen de voorstellingen van de succesvolle choreografen als uitgangspunt, maar gingen op geheel eigentijdse wijze te werk om vernieuwende en vooruitstrevende choreografieën neer te zetten.

Situations speelt zich af in een ruimte omsloten door drie hoge muren en een klok. Dansers lopen in en uit en bewegen zich voornamelijk lopend door deze ruimte. De dansers worden begeleid door een voice-over die exact de bewegingen van de dansers weergeeft. Hij benadrukt de tijd door telkens te melden hoe laat het is. Jammer dat ze te vroeg begonnen, zodat de voice-over telkens verkeerde tijden doorgeeft en het beoogde effect niet wordt bereikt. De choreografie is simpel en het lijnenspel helder. Het thema van de dans is overduidelijk seks. De dansers lopen veel naakt, orgasmen en seksscènes worden nagedaan. Het thema wordt echter zo ver uitgewerkt, dat naast het thema seks er bijna niet gedanst werd. Voor een dansvoorstelling is dat teleurstellend.

Gerris komt met een op een geheel andere wijze vernieuwende dans. Hij maakt veel gebruik van multimedia. De bewegingen van de dansers zijn digitaal te volgen op een groot scherm achter de dansers. Dit geeft een vergrotend effect van de ruimte, maar leidt daarentegen wel af van de dansers zelf. De choreografie zelf is krachtig en acrobatisch, de dansers gespierd en atletisch. Stamping Ground is geïnspireerd op niet-westerse dans, het doet denken aan het dierenrijk in Afrika.

De voorstelling >Situations is vooruitstrevend in het thema, en de taboe seks wordt doorbroken. Als echte dansliefhebber is het echter een desillusie. De dansers laten weinig zien van de danskwaliteiten die zij ongetwijfeld bezitten. Stamping Ground is door het multimediale karakter leuk om naar te kijken, de acrobatiek is krachtig, maar de dans zelf zal niet lang in het geheugen blijven hangen. (Birgit Zuurveld)

VanManenMix – Introdans Ensemble voor de Jeugd
gezien: 12 oktober, Schouwburg Nijmegen

fotograaf: Hans Gerritsen

De hele maand september staat in het teken van de 75ste verjaardag van choreograaf Hans van Manen. Ook Introdans Ensemble voor de Jeugd doet een duit in het zakje in de vorm van de VanManenMix. Van Manens werk wordt veelal getypeerd als zijnde helder en zonder poespas. En dat deze kenmerken heel goed van pas komen in een programma speciaal voor kinderen vanaf acht jaar bewijst de VanManenMix.

Polish Pieces is de gelikte en veelkleurige opener van de avond. Outfits in alle kleuren van de regenboog laten door eenvoudige figuren een expressieve, kort maar krachtige dans zien. Opvolger is Sticky Piece. Een duet tussen man en vrouw die, zoals de titel wellicht al doet vermoeten, helemaal bedekt zijn met klittenband. Allebei in zwart/wit hebben ze de grootste moeite hun danspassen uit te voeren zonder voortdurend aan elkaar vast te kleven. Een bijzonder geestige vondst die bij de jonge toekijkers heel goed in de smaak valt. Mooi is ook het moment waarop ze allebei uit hun klittenbandkostuums stappen. Eindelijk bevrijd van de kleverige buitenkant om vrijelijk te kunnen bewegen en van elkaar te genieten.

Niet alleen de choreografieën van Van Manen zijn duidelijk en helder. Ook de titels ervan passen geheel in deze stijl. Zo heeft Bits and Pieces niet echt een overkoepelend thema, maar bestaat het uit korte scènes die allemaal op zichzelf staan. Het is te zien dat er veel aandacht is besteed aan het inspelen op de jonge doelgroep. Zo wordt er bijvoorbeeld een klassiek duet gedanst waarbij de danseres een microfoontje heeft. Heerlijk ontnuchterend hoe zij de kinderen deelgenoot maakt van haar gedachten tijdens de dans. Het doorbreekt de steriele, afstandelijke sfeer die dans soms kan hebben en doet tegelijkertijd niets af aan de schoonheid van de dansroutine.

Squares is de meest abstracte dans van de avond en laat prachtige geometrische bewegingspatronen zien die perfect in balans zijn. Met ingetogen, altijd gecontroleerde bewegingen (en een heel slim gebruik van decor en licht) wordt hier een heel stijlvolle compositie neergezet.

Zo laat Introdans Ensemble voor de Jeugd maar weer eens zien dat dans en jonge kinderen prima samengaan. De Van ManenMix is een heerlijk toegankelijk en met veel zorg uitgevoerd programma die prima kan dienen om kinderen kennis te laten maken met de danskunst.(Lieke Jordens)

Piece/Private Piece – Piet Rogie, Anouk Froidevaux en Andrea Palombi
gezien: 7 oktober, Lindenbergtheater Nijmegen

fotograaf: Rob ’t Hart

Piet Rogie heeft het geluk bepaald niet aan zijn zijde op deze avond in Nijmegen. Na slechts tien minuten moet hij de voorstelling al onderbreken in verband met een niet werkende cd speler. Heel vervelend. Maar Rogie laat zich niet kennen en pakt na een korte onderbreking zijn Piece bewonderenswaardig goed weer op.

Een oude man met stok – gestoken in pak en zijn hoofd bedekt met een oranje wollen muts – komt op van achter een gordijn gemaakt van oude dekens. Hij strompelt wat, zoekt een plekje en trekt uiteindelijk zijn jasje uit om het zich comfortabel te maken op de grond. Het beeld van de zwerver wordt nog ondersteund door muziek die het meest weg heeft van voorbijrazend verkeer in een drukke stad. De gesproken Engelse tekst verklaart de situatie van de man; zijn schepen zijn verbrand en er is geen huis om naar terug te keren. Geen stabiele toestand dus. En dat wankele evenwicht tussen het hoofd boven water houden en compleet instorten komt ook heel helder naar voren in de choreografie. Rogie’s bewegingen zijn onaf, met een rafelrandje. Telkens probeert hij zichzelf te herpakken en nieuwe bewegingen in werking te zetten. De ene keer met meer succes dan de andere.

Piece vloeit na verloop van tijd over in het grotendeels door Anouk Froidevaux en Andrea Palombi gedanste Private Piece. Ook hierin wordt hoekig en vooral niet synchroon gedanst. De man en vrouw ontmoeten elkaar per toeval en komen zo nu en dan bij elkaar – helpen elkaar bij vallen en opstaan – maar hebben vooral heel erg een eigen patroon. Andrea’s spastische bewegingen ontstaan uit het niets terwijl die van Anouk veel meer geleidelijk, lieflijk en zacht zijn. Rogie laat hiermee geen mooie dans zien. Tenminste als je onder mooi: synchroon, vloeiend en zonder haken en ogen verstaat. Wat hij wel doet in zijn beeldtaal is uitdrukking geven aan een balans die zijn evenwicht lijkt te zijn verloren. Daarmee weet hij een indrukwekkende choreografie neer te zetten die de conventies links laat liggen en kiest voor een indrukwekkende, rauwe danstaal.

Hartstocht – Introdans
gezien: 5 oktober, Schouwburg Arnhem

Introdans trapt het nieuwe theaterseizoen (en de Dansweek) af met een drietal choreografieën rond het thema ‘hartstocht’. Dansgoeroe Hans van Manen geeft acte de présence, net zoals Nacho Duato en Introdans’ nieuwkomer Didy Veldman. Verrassend is dat juist die laatste het meest weet te overtuigen. Met een adembenemend toneelbeeld en een frisse choreografie die moeiteloos van toon wisselt, weet Veldman de hele zaal in te pakken.

fotograaf: Introdans/Hans Gerritsen

Zero Hour, dat door Hans van Manen werd gemaakt voor de senioren bij het Nederlands Dans Theater, wordt deze keer uitgevoerd door vier dansers van de jonge Introdans-generatie. De dans opent met een Basic Instinct-achtige scène waarbij de twee mannen en twee vrouwen – zittend op stoelen – synchroon bewegen op de opzwepende tangoklanken van Astor Piazzolla. Hierdoor ontstaat direct een spannende nachtclubambiance waar de verleiding in de lucht hangt en de mannen zich zwierig en zwoel van hun beste kant laten zien om indruk te maken op de dames. Zonde alleen dat de vier net niet altijd gelijk opgaan. Het zijn kleine schoonheidsfoutjes, maar daardoor mist de helder opgezette choreografie toch net dat beetje zeggingskracht.

De tweede dans staat wat betreft sfeer haaks op zijn voorganger. Zo stijlvol en geraffineerd als Zero Hour was, zo bizar en speels is stop and go and yes and no van choreografe Didy Veldman. Alles lijkt te kloppen bij deze choreografie. Het ensemble maakt haar entree in geweldige rode kostuums met gekke speelse details zoals de opwippende rokkostuums van de mannen en de moderne keu’s in de rokjes van de dames. Samen met de drie enorme kroonluchters zorgen ze voor een fantasierijk beeld dat doet denken aan Alice in Wonderland of Sjakie en de Chocoladefabriek. En fantasievol en speels is ook het gevoel dat de dans zelf uitstraalt. Schokkende, kinderlijke vormen en patronen hebben de overhand in de eerste sequenties en net wanneer je denkt dat deze sfeer leidraad is voor de hele choreografie verstilt alles. Twee dansers blijven over uit het negenkoppige ensemble en brengen de donkere kant van hartstocht naar voren. De vrouw omklemt de man, maar zijn armen weigeren haar keer op keer te omhelzen waardoor er voor haar niets anders overblijft dan zich aan hem vast te klampen als een klein kind. Een indrukwekkende uitbeelding van hoe onmogelijk liefde kan zijn. Bewonderenswaardig hoe Veldman het voor elkaar krijgt om in haar dartele danswereld een plaats te creëren waar fantasie en ernst hand in hand gaan.

Introdans sluit de avond met Por Vos Muero van Nacho Duato. Een op barokke muziek gemaakte compositie die zo nu en dan wordt onderbroken door een Spaanse stem die een gedicht van Garcilaso de la Vega citeert. Mede door de opvallende klavecimbel en de barokke kostuums herleven de hoofse tijden, maar dan wel op een manier waarbij de waarden van de moderne dans in stand blijven. Een prima mix van oud en nieuw. (Lieke Jordens)

Hartstocht is nog tot eind mei in diverse theaters te zien. Klik hier voor meer informatie.