Lowlands 2012

Zaterdag |

Want ja, ook al is dit al tot vervelens toe uitgesproken: wat was het heet. De Beugelbar was voor het gemak omgedoopt tot ‘Beugelbad’. Onder het genot van een beugeltje kon je je voetjes af laten koelen in een bad(je) dat door het stof dat er van die voetjes werd afgespoeld al snel al zijn allure verloren had. Het resultaat was erg Saint Tropez, met mensen die aan de rand van het zwembad onder een parasol hingen. Gelukkig was er ook elders schaduw te vinden, zoals onder de picknicktafel; naast de vuilnisbak (wel even plaatsmaken voor de bekerverzamelaar) en natuurlijk in de Alpha, Grolsch, Bravo of India.

Die alom gevreesde mainstream ontwijkend begin ik de eerste dag met een fairtrade koffie en de Cloud Nothings. Deze jongens uit Chicago hebben zich duidelijk voorgenomen om de tent af te breken. Soms gaan de liedjes ten onder in gitaarnoise, rookwolken en wilde drumpartijen, terwijl er zich op andere momenten toch een pakkend gitaarriffje tussendoor weet te wurmen. De rauwe stem van frontman Dylan Baldi trekt het geluid een behoorlijk eind richting een band als The Vines en ook de vergelijking met Kurt Cobain wordt al veelvuldig gemaakt. Het potentieel en de rauwe energie van de jongens is wel te voelen, maar helaas gaat er een hoop verloren in de rommelige set. Gelukkig zijn ze allemaal nog jong genoeg om flink te kunnen groeien.

India laten we even voor wat het is en we begeven ons naar de Alpha voor Ed Sheeran. Wat een lef moet je hebben om zo’n podium in je eentje te bestieren. Sheerans enige hulplijnen zijn een gitaar, een looppedaal en het publiek. Die zet hij dan ook veelvuldig in om toch een optreden neer te zetten dat een klein uur lang blijft boeien. Maar het is vooral de stem van Sheeran die het de moeite waard maakt. Tijdens het rappen heeft hij een snelle, herkenbare flow. Tijdens het zingen klinkt hij zuiver, buigzaam en eerlijk. Ook al is het knap wat Sheeran hier weet neer te zetten, ik hoop stiekem dat er volgende keer wat gastmuzikanten ter versterking komen.

Zoals altijd moet je op een volgepropt festival kiezen of delen omdat je nu eenmaal niet alles kunt zien. In de middag is het dus delen met Dio die een feestje neerzet in de Bravo waar het echt te heet voor is. Niet dat het iemand iets kan schelen, want tegen het eind staat iedereen met zijn shirt de helikopter te doen. Gaslight Anthem weet in de Alpha-tent niet te overtuigen met een muzikaal wel prima, maar erg matte show met nummers die eigenlijk steeds meer van hetzelfde zijn. Gelukkig is daar Django Django die met hun hippe grijs/paarse retro-shirts de mensen aan het dansen krijgen. Want doordat de band de nadruk op de beats legt, is de ietwat maffe elektro-pop van het kwartet zeker dansbaar. Soms wat minimalistisch, maar een welkom fris windje waait er zeker door de Bravo. Iets waar je Me First and the Gimme Gimmes niet van kunt betichten, want hoe lang halen zij al songs door hun punkpopmachine? Zeventien jaar. Gelukkig nemen ze zichzelf ook niet al te serieus, waardoor het nog enigszins dragelijk blijft om allerlei nummers tot een eenheidsworst met punksaus geperst te horen worden.

~

Hoewel er altijd genoeg andere dingen te doen zijn op Lowlands (zoals het bezoeken van Spielbergs klassieker Jaws in de Echo) eisen de grote namen Bloc Party en The Black Keys toch de aandacht op. Op de vooravond van de release van Bloc Partys vierde album, dat heel toepasselijk de titel Four heeft gekregen, vallen de Britten opvallend veel terug op eerder werk. De pure wilskracht die drie jaar geleden doorschemerde in dezelfde Alpha-tent is vanavond niet voelbaar. Gelukkig heeft Bloc Party met Silent Alarm in 2005 een klassieker afgeleverd, waardoor de show nog steeds staat als een huis.

Ook The Black Keys zetten een heel solide set neer, waarbij tot groot genoegen van het publiek alle hitjes voorbij komen. Maar kun je het redden met een goed georganiseerde show en een ruime handvol meezingers? In het midden van de set vallen The Black Keys een klein beetje door de mand als een ietwat saaie band die ook somewhere in Holland zijn nummers af komt draaien. Betrapt! Maar het mag de pret niet drukken en velen gaan met een voldaan gevoel de eerste echte lange Lowlandsnacht in.