Crybabies

“Messias is een groot woord, maar Josh was wel een verrotte welkome aanvulling op de band.”
We zitten in één van de kleedkamers van Vera, een paar uur voor het concert van The Appleseed Cast en gitarist Aaron Pillar heeft het over Josh Baruth, de drummer die er eigenhandig voor zorgde dat het veelbelovende emo-bandje begin 2000 het verpletterende meesterwerk Mare Vitalis afleverde.
“Al bij de eerste repetitie was het raak,” zegt Aaron. “Er klikte gewoon iets. We hoefden Josh niet te vertellen dat hij in een bepaalde maat moest gaan spelen: hij bedacht de beats bij de opzetjes die we al hadden en daardoor veranderde ons hele geluid. We begonnen de gitaren aan te passen aan de drums, in plaats van andersom.”

Het resultaat was Mare Vitalis. “Dat album schreven we in twee, drie weken: het makkelijkste wat we ooit gedaan hebben. It just popped out.“

Een jaar later waren de opnames voor de opvolger van Mare Vitalis hele andere koek. “We gingen met een miljoen ideeën de studio in, en eenmaal daar kregen we prompt een miljoen nieuwe.”
De studio, een grote betegelde gymzaal, werd volgestouwd met zoveel mogelijk apparatuur. “We hadden allerlei gitaren, oude versterkers, een xylofoon, een Hammond-orgel, een staande piano, en het was gewoon een kwestie van kiezen. Wat past het beste bij de song?”

De band had materiaal genoeg voor een dubbelalbum, maar besloten werd om twee enkele CD’s drie maanden na elkaar uit te brengen. “We bedachten dat het leuk was om de CD te laten klinken als Pink Floyd’s Dark Side of the Moon, met muziek van begin tot eind. [Zanger Chris Crisci] had thuis op zijn computer een hoop geluiden gecreëerd, waar we in de studio geluiden aan toevoegden zodat alles in elkaar overliep.
Dat heeft er wel voor gezorgd dat we maar de helft van onze liedjes live kunnen spelen. De rest bevat teveel akoestische instrumenten en headphone stuff om er live recht aan te doen.”

Op dat moment zet een Vera-medewerkster een fles Jack Daniels op tafel. “Kijk, daarom zijn we zo blij en dankbaar om hier in Europa te zijn. In de States mag je al blij zijn als je een paar drankjes krijgt. Hier wordt er goed voor ons gezorgd, we krijgen eten en drinken en een slaapplaats. Tenzij je thuis iemand kent, is je bus de enige plek om te slapen.”

De fles gaat rond en ik vraag wat ze van Napster en soortgelijke programma’s vinden. “Het kan twee kanten op: of je bent een enorme band en een stelletje crybabies zoals Metallica, of je bent klein en je verdient toch geen geld. Als duizend mensen ons album downloaden, lopen we misschien honderd piek per persoon mis, maar er is dan een kans dat een paar van die mensen ons goed vinden, onze CD kopen en naar een concert gaan. Ze moeten je eerst kennen voordat je geld kunt verdienen. Als we het voor het geld zouden doen, waren we al lang geleden gestopt.”

“Maar nu hebben we een fles Jack – we made it!“