Nieuwelingen en veteranen

En het begin is ontroerend. De Noorse pianist Tord Gustavsen laat zich inspireren door de natuur van zijn vaderland in combinatie met geijkte jazztradities. Met zijn ensemble laat hij het publiek kennisnemen van de melancholie die Noorwegen eigen lijkt. Of het nu komt door het weinige licht of de onbegaanbare landschappen, de muziek is niet eenvoudig te verteren. Ze is wel mooi. Gustavsen is een meester in de weergave van schitterende melodieën met minimale harmonie. Ook weet hij het publiek te enthousiasmeren door met zijn linkerhand de vleugel te bespelen terwijl hij met rechts soleert op zijn rhodes. Voor de vocale stukken komt Kristin Asbjørnsen het podium op. Ze blijkt een zangeres die het publiek roert door rauw gezongen zinnen over te laten vloeien in soepele en zuivere uithalen. Samen met de andere, uitstekende muzikanten zorgen ze voor een reis naar de fjorden. Men hoeft niet naar Noorwegen om er te zijn.

Uitstraling

En dat is goed ook, want buiten staat Rox klaar. De Iraans-Jamaicaanse soulprinses, geboren in Engeland, blijkt een parel op een wellicht te klein podium. Vanaf het eerste moment weet ze haar publiek te vangen door haar verschijning en natuurlijke optreden. Het is waarschijnlijk een van de meest poppy concerten van het festival, maar gelukkig is het pop van zeer hoge kwaliteit. Haar stem kent diepte en zuiverheid, maar vooral haar timing neigt naar die van de betere jazzzangeressen. De band zorgt voor een kundige begeleiding. Helaas is er vooral ruimte voor haar hits, en niet voor solo’s of vernieuwing. Het is natuurlijk ook de eerste keer dat ze hier optreedt. Maar wanneer Rox haar soul ontdoet van het popjasje, wacht haar een glorieuze toekomst waarin ze zich wellicht in illustere rijen namen kan voegen. Het talent is er.

Niet lang daarna wordt North Sea geveld door een wolkbreuk. De langoustines, panini’s, Surinaamse broodjes en saté babi verdwijnen achter zeil, de zalen stromen vol en de buitenpleinen leeg. Maar wellicht was dat anders ook gebeurd: Al Green speelt. De 63-jarige soulzanger is altijd een publiekstrekker, en weet als geen ander hoe hij de mensen moet bekoren. Rode rozen uitdelend zingt hij een groot aantal van zijn hits, tot grote vreugde van de volle zaal. Zijn stem is nog altijd krachtig, maar doordat zijn band elk nummer in hetzelfde jasje steekt, blijft het concert wel heel erg doorkoken op dezelfde temperatuur. Niettemin is bijna iedereen in vervoering door deze Don Juan op meer dan middelbare leeftijd.

Jonkies

Ben van Gelder zorgt wat dat betreft voor een flink contrast. Deze talentvolle saxofonist is met zijn 21 jaar een van de jongste muzikanten op het festival. Hij heeft een andere jongeling, Aaron Parks (26, piano), aan zijn trio toegevoegd. Hoewel Van Gelder barst van het muzikaal talent, ontbreekt het hem nu en dan aan leiderschap. Bovendien lijkt het of Van Gelder en Parks elkaar veel te bewijzen hebben. Niettemin moet gezegd dat het talent er vanaf springt, en dat dit hier en daar ook echt samen gebeurt in harde bebop. Het leidt het einde in van een dag die wordt gekenschetst door een kleine moesson waarvan de damp nog niet is opgetrokken als Rotterdam gaat slapen.