Fantastische line-up

Want muziek is er plenty op dit stadsfestival. In de geijkte concertzalen als Rotown en Lantaren, maar ook in kunstgaleries als TENT en in het Nederlands Architectuur Instituut. En dat is de meteen de charme van het festival (naast het feit natuurlijk dat je in twee dagen tijd uit meer dan dertig artiesten kunt kiezen). Je ziet plekken van de stad waar je nog nooit geweest bent, en waar je normaal nooit zou komen.

Buiten kunst zien en horen, kun je er ook in slapen. Ieder jaar is er een centraal thema en dit jaar was dat ‘Clinique Mozaïque’, aandacht voor gezondheidszorg. De organisatie borduurde in de praktijk ook voort op dat thema, en maakte het bijvoorbeeld mogelijk om in het ziekenhuis (Erasmus MC) te overnachten.

8WEEKLY keek vrijdag 11 en zaterdag 12 april rond op Motel Mozaïque en maakte een selectie van bekende en minder bekende artiesten.

Lees nu de recensies van:

The Helio Sequence |
A Fine Frenzy |
Alela Diane |
Jana Hunter |
The Dø |
dEUS |
Simone White |
Efterklang |
Foy Vance |
Goldfrapp

The Helio Sequence

Stijl: Indiefolk, neigend naar post rock

In TENT, een kunstgalerie in Rotterdam, heeft The Helio Sequence de eer om de eerste band van het festival te zijn. De zaal liep al gauw vol en bleef dat ook. Niet vreemd, want de tweemansband zette een muur van geluid neer waar je niet snel bij wegloopt. Door de massa aan samples die de mannen achter de muziek plakten en de staccato drumpartijen, brachten de nummers je bijna in trance. Fascinerend was hoe drummer Benjamin Weikel (geen onbekende in de scene, hij speelde onder meer met Modest Mouse) zijn drumstel onder handen nam. Met open mond en samengeknepen ogen hief hij keer op keer zijn armen hoog op, om vervolgens snoeihard op zijn bekkens te rammen. Zo sloeg hij energie de muziek in en dat voelde het publiek. Een stevige, opzwepende live-act. Goed uitgevoerd, strak gespeeld, zuiver gezongen. Helaas staan ze niet op andere podia en is niet bekend wanneer ze weer in Nederland te zien zijn.

Terug naar boven

A Fine Frenzy

Stijl: Lieve-meisjes-piano-pop

Van wie is dat zachte stemmetje in de muziek van CSI: New York? Precies, Alison Sudol, zangeres en boegbeeld van A Fine Frenzy. De roodharige pianiste die met haar twee bandgenoten breekbare liedjes speelt, was op haar plaats in de kleine zaal van de Rotterdamse Schouwburg. Door het weinige licht en de zwarte gordijnen hing daar een intieme sfeer, een beetje een huiskamergevoel. Een gevoel dat aansloot bij de nummers van A Fine Frenzy. Toch moet je hier geen uren naar luisteren. Even ter indicatie. Het beste nummer is nog steeds is nog steeds het eerste nummer dat ze ooit schreef: Almost Lover. Een schitterend nummer, maar toch we hadden graag wat meer progressie gezien. Sudol mag dan in de smaak vallen bij de Amerikaanse televisie-industrie, om in de muziekwereld echt iets te willen betekenen, moet ze proberen met iets meer lef muziek te maken. Het gevaar met dit soort zangeressen is dat ze allemaal op Tori Amos lijken, maar dan zonder durf en met minder talent. En ook A Fine Frenzy weet niet uit die categorie te komen.

Terug naar boven

Alela Diane

Stijl: Folk, country

Country heeft bij velen een slecht imago en dat is geheel onterecht. Levend bewijs dat deze stroming springlevend is, en een groot publiek kan aanspreken, is Alela Diane. In een overvolle ‘grote zaal’ van de Rotterdamse Schouwburg zong zij haar liedjes over “mountains” en “canyons“. Zelf op gitaar en begeleid door banjo en mandoline. Typische countrynummers door typische countrymensen. Inclusief leren kleding en snorren die doorlopen tot onderaan de kin. Grote verrassing was dat Mariee Sioux de laatste nummers meezong. Dat bracht het aantal zangpartijen op vier, plus drie melodielijnen van de snaarinstrumenten. In totaal dus zeven melodielijnen door elkaar heen. En dat zonder aan strakheid te verliezen. Petje af. Veel afwijken van haar plaat deed Diane niet, maar het album is sterk genoeg om precies zo live te brengen. Ook voor alle niet liefhebbers van country: een aanrader.

Terug naar boven

Jana Hunter

Stijl: Singer-songwriternoise

In de pikdonkere Lantaren speelde Jana Hunter haar duistere nummers, begeleid door haar I-Podband. Klinkt spannend, is het niet. De I-Podband houdt niet meer in dan vreselijke krassende muziek, afgespeeld via haar I-Pod. Het optreden was een rommelig, oorverscheurend geheel, waar je met moeite langer dan een kwartier naar kon luisteren. De mensen liepen dan ook bij bosjes weg. Toch waren er aanvankelijk hoge verwachtingen. Hunter is namelijk geadopteerd door het label van Devendra Banhart en werkte onder andere samen met Viking Mozes en Coco Rosie. Dat zou toch iets moeten betekenen. Helaas, in Rotterdam kwam het er niet uit. Dat Hunter wel degelijk muziek kan maken bleek aan het einde van het optreden. De techniek liet haar in de steek en ze ging verder zonder I-Pod. Zo alleen met zang en gitaar werd het einde van de show het hoogtepunt van het optreden. Jammer dat niet veel mensen dat hebben meegekregen.

Terug naar boven

The Dø

Stijl: Licht hysterische indierock

Ook bij The Dø waren de verwachtingen hoog. Dat bleek wel uit de flinke toestroom. Na een kwartier dringen bij de deur liep de zaal vrijwel direct vol. En teleurstellen deed het tweetal – en de naamloze, maar niet minder enthousiaste drummer – zeker niet. Live klinkt de muziek zelfs beter dan op plaat, en al bij het eerste nummer is de halve zaal aan het dansen.

De liedjes van The Dø zijn energiek, vrolijk, springerig en strak uitgevoerd. In een interview met 8WEEKLY beschrijven ze hun werk als “het leven zelf”. Bassist Dan: “Muziek maken is vrijheid. We kunnen doen wat we willen en bepalen hoe we het willen, zonder daar een vast recept voor te hebben.” Live straalde dat van het gezicht van de bassist af. Met een grote grijns rende hij op het podium heen en weer tussen microfoon en toetsen (zonder daarbij noten te missen), en schopte hij tegen de ‘percussiepaal’ (een ijzeren staaf met bellen en een tamboerijn). Zangeres Olivia is wat dat betreft zijn tegenpool. Koel bleef ze achter de microfoon staan en boog hooguit een paar keer door de knieën. Zo zong ze zonder moeite zelfs de hoogste uithalen van de nummers en weefde ze met haar stem het optreden aan elkaar. Want haar stem is de bindende factor in de muziek, zo erkende ook zanger Dan tijdens het interview. “Verder houden wij niet vast aan een bepaalde stijl, maar maken we dat waar wij zin in hebben.”

Terug naar boven

dEUS

Stijl: een stijl op zich

En uit het niets was er dEUS. Eerst onder de naam ‘verrassingsact’, maar een week of wat voor de aanvang van Motel Mozaïque, prominent op de site. En dat hebben ze geweten. De verwachting was dat er zoveel animo zou zijn voor de Belgen, dat speciaal voor het dEUS-optreden aparte armbandjes gemaakt zijn. Onder het motto ‘wie het eerst komt…’ werden die bij de entree-bandjes vergeven. Bezoekers zonder dEUS-bandje konden wel naar de zaal komen, maar moesten afwachten of ze binnen kwamen. Kortom, lange rijen voor de deur, maar een tegenvallende prestatie. dEUS speelde zo gespannen dat de spontaniteit eraf was. Jammer, want we weten allemaal dat de bond rond voorman Tom Barman, alles in huis heeft om een te gek optreden neer te zetten. Hopelijk wordt de tournee van het nieuwe album beter.

Terug naar boven

Simone White

Stijl: Lieve-meisjes-gitaarpop

Veel mensen zullen White kennen van Beep Beep, het nummer uit de Audi-reclame. Daarmee ken je eigenlijk haar hele oeuvre, want dat is wat White doet. Lieve gitaarliedjes maken en die vervolgens heel goed live vertolken. Breekbaar aan de ene, maar krachtig aan de andere kant en met minimale middelen. En met succes. Ieder nummer kon rekenen op een uitbundig gejoel in de goedgevulde TENT. Zeker de Nederlandse uitvoering van Beep Beep die ze zong “om het spannend te houden”, zo zei ze zelf, werd beloond met een lang applaus. White heeft niet veel nodig om in de concertzaal haar muziek en boodschap over te brengen. Een beetje te lief soms, dus luister met mate.

Terug naar boven

Efterklang

Stijl: Bizarre, bombastische soundscapes/composities

Wow. Meer hoeven we niet te zeggen. Wow. De mannen van Efterklang maken ondefinieerbare muziek van zeer hoge kwaliteit, en stortten dat in golven uit over het publiek. Volgestouwde composities, dat wel. Met viool, drum, bas, twee blazers, piano, acht vocalen, keyboard, twee gitaren, percussie (door bijna alle bandleden) en drumcomputers. Enigszins moeilijk te verteren soms, maar niet zo overdone dat het uit de hand loopt. Absoluut een van de beste acts van Motel Mozaïque. Ook de manier waarop de frontman contact zocht met het publiek was leuk. Met vaak onbegrijpelijke, maar zeer vrolijke opmerkingen sprak hij de luisteraars toe, en zond zo nu en dan een opgewekte knipoog de zaal in of haalde eens vrolijk de wenkbrauwen op. Op Motel Mozaïque hebben de mannen van Efterklang laten zien wat ze kunnen Om dat echt te kunnen ervaren, moet je deze band live zien.

Terug naar boven

Foy Vance

Stijl: Soulvolle gitaarmuziek

Al was een deel van de aanwezigen helemaal niet voor hém in de zaal, maar alvast voor Goldfrapp, bijna iedereen was ondersteboven van het optreden van Foy Vance. In zijn eentje bouwde hij met behulp van gitaar, keyboard en live-sampler een compleet orkest op het podium. Zijn stem was ijzersterk en leek minimaal vier octaven te bestrijken en hij miste geen noot op de gitaar. Aan het einde van het optreden trakteerde hij het publiek op een cover van Michael Jacksons Billy Jean, die hij waarschijnlijk beter speelde dan Jackson ooit zelf heeft gedaan. In ieder geval waren alle woorden verstaanbaar. Het optreden sloot hij af met een liedje over zijn dochter. Zijn dochter die hem overigens behoorlijk wat zorgen baart. “Want,” zo vertelde hij, “mijn broer zei mij te bidden voor een zoon. Want dan heb je maar één ‘willy‘ om je zorgen over te maken, met een dochter moet je je zorgen maken over alle andere.” Zorgen of niet, het levert een paar prachtige nummers op. Enige minpunt is de overdaad aan techniek. Vance blijft zichzelf maar samplen waardoor de composities te druk worden. De kale singer- songwriternummers waren een verademing in het optreden.

Terug naar boven

Goldfrapp

Stijl: Sensuele electrorock met soul-invloeden

Al vroeg stroomde de grote zaal van de Schouwburg vol om Goldfrapp te zien. Toch een van de grotere namen op het festival en dus een publiekstrekker. De band loste de verwachtingen echter niet in. Het optreden begon met een paar nieuwe, rustige nummers die zo statisch werden gebracht dat alleen de spectaculaire video-show ze kon opfleuren. De echte, oude, dansbare Goldfrapp-tracks bleven uit. Te veel routine misschien? Spelen kan de band zonder twijfel, en ook aan de zang lag het niet. Maar Goldfrapp kon niet boeien. Een flink aantal mensen verliet daarom voortijdig de zaal, om onmiddellijk vervangen te worden door ongeduldig wachtende fans bij de ingang van de zaal. Overigens is het concert geheel in lijn met de laatste plaat. Rustig werk met een dikke knipoog van zangeres Alison Goldfrapp naar de soulmuziek. Helaas op plaat interessanter dan live.

Terug naar boven

Motel Mozaïque is een prachtig stadsfestival, maar helaas is een van de centrale thema’s toch ‘dingen missen’. Niet alleen omdat zalen soms vol propvol zitten, waardoor het ‘one in, one out‘ systeem wordt gehanteerd, maar ook omdat er te veel te zien is in een vrij korte tijd. De vrijdag bijvoorbeeld. Gelijk met dEUS spelen The Dø, Mariee Sioux, Jamie Lidell, Pivot en Devotchka. Maak dan maar eens een keuze. Natuurlijk kun je voor een paar halve concerten gaan, maar dan loop je de kans in de rij te belanden. Overigens is de programmering opzettelijk zo vastgesteld. “Door meerdere grote bands tegelijk te boeken, verspreid je de drukte,” vertelde Motel Mozaïque-baas Harry Hamelink in een interview met 3 voor 12. “We beseffen wel degelijk dat dit een luxeprobleem is, want Motel Mozaïque had dit jaar gewoon een fantastische line-up. Dat je dan dingen moet missen is daarom niet eens echt een probleem, want je krijgt er altijd iets leuks voor in de plaats. Veel leuker dan naar de grote acts gaan (en dus naar volle zalen), is het bekijken van de acts waar je nog nooit van hebt gehoord. Want Motel Mozaïque is de plek bij uitstek om nieuwe muziek te leren kennen.”