Sexy meiden, tequila en veel rock&roll

Een doorsnee Primitive bezoeker treint niet iedere dag heen en weer tussen Rotterdam en thuis. Nee, die boekt een hotel voor vier dagen om zich helemaal te verdrinken in de rock&roll, letterlijk en figuurlijk. Dat is ook het meest praktische, want het publiek van Primitive komt uit uiteenlopende landen van Europa en is gekleed in stijl. De meeste spelen zelf ook in een dergelijke band. Een goede gelegenheid om je idolen en inspiratoren eens te zien spelen dus.

Sleazy klanken

Primitive is meer dan alleen bandjes kijken en feesten tot vroeg in de morgen. Er wordt dit jaar van alles omheen georganiseerd, het is stukken breder opgezet dan vorig jaar. Zo kun je als bezoeker op zaterdag je buik vol eten bij ‘rock’n roll brunch’ in de Rotown, je kunt zelf meedoen in de ‘Nederbietels Garazie Karaoke’, je kunt je vergapen aan de dansjes van de Devildolls, je kunt platen, jurkjes en buttons kopen op de platenbeurs en lekker hangen op de Maasoever of in het Waterfront café dat 4 dagen lang is omgetoverd in een sleazy sixties nachtclub. De plaatjesdraaiers daar dragen namen als: Tony the Tyger, VIVA LOST VEGAS!, of Von Bubblegum. Drie keer raden hoe dat klinkt.

Strak en perfect

Op donderdag gaat het feest pas goed van start. De eerste band, Fury 161 (The Furies voor intimi) is van Nederlandse bodem. Een veelbelovend begin: stevig rockende sixties rock&roll die loopt als een trein. Gewoon een goeie, hardwerkende band van ervaren kerels, niks meer, niks minder. Dan The Unchayned. Dat staat voor vuige garagepunk, rock&roll en donkere surf. Ze komen een beetje moeilijk van start en het feestje wil maar niet echt op gang komen. Maar halverwege lukt het ze toch. De gitariste is leuk… De enige vrouw die dit weekend optreedt. Tsja, het blijft een mannenwereld. Dan is het tijd voor de band die al het langst rond gonst bij veel bezoekers: The Rapiers. Zij zijn met kop en schouders de mooiste band van het festival. Om te zien. Waar het bij dit cultuurtje de gewoonte is om je als een fonzie te kleden (jeans, leren jasje), of anders in ieder geval een beetje trashy (strak pak, maar op het ordinaire af), gaan de Rapiers voor strak en perfect, sixties style! Surf, Merseybeat en ze bewijzen dat muziek en dansjes van The Shadows helemaal niet cheesy zijn, maar cool. The Phantom Surfers sluiten af, compleet met veel flauwe Amerikaanse stand-up humor. Het gaat pas goed knallen als Russell Quan achter zijn drumstel vandaan komt en gaat zingen en springen. Gemaskerde gekte, deze gasten.

Wildemans garage

Na de gruisgarage van ET Explore me, speelt de grote ontdekking van de vrijdag: The Hara-kee-rees. Dit stel jonge Duitse kerels is een verademing om te zien tussen al die ervaren middelbare mannen. Ze ogen als losgeslagen ter dood veroordeelden die vrij letterlijk zijn ontsnapt aan de strop. Die hangt namelijk nog om hun nek. Ze spelen wilde punkgarage, maar doen dat met zoveel plezier, dat het aanstekelijk charmant is. In de avond vallen ook The Thanes op, maar dan in minder positieve zin. Ze klinken nogal saai, de zanger is ietwat vals en ze hebben ook geen geweldige podiumuitstraling. Na een heuse ballad is de sfeer zo goed als dood. Ze redden zich nog net met The Outsiders. The Masonics dan. Weer zo’n band met legendarische leden zoals Mickey Hampshire. Ze stralen een Britse zelfverzekerdheid uit en hun garage beat klinkt perfect. Tot slot, de meest soulvolle en meest gepassioneerde groep van het hele festival: King Khan & The Shrines uit Duitsland. King Khan zelf is een soort losgeslagen jonge James Brown. Hun funky wildemans garage brengt het publiek (en de exotische danseres op het podium in het bijzonder) in een soort voodoo trance. De ene helft van het publiek danst als een maniak. De andere helft laat het met stijf dichtgeknepen ogen over zich heen stromen. Wat een band. Wat een blazerssectie. De passie!

Van goed gezapig tot extreem wild

Na een nacht vol feest en drank, worden de eerste bezoekers die middag goed wakker geschud door de Stiletto’s, trefwoorden: jong en extreem wild. Voor het contrast is de aansluitende show een stuk gezapiger, maar zeer succesvol: Garazie Karaoke! Primitive opperhoofd Dave Andriese en zijn mede-Nederbietels kennen al de liedjes uit hun hoofd en er is iedere keer wel weer een andere malloot in voor een deuntje meezingen. Vaak blijkt de zanger beter dan de band zelf. Helaas geen hilarische flaters, maar wel veel lol en spontaniteit. Volgend jaar moet dit weer! ’s Avonds zien we weer een mooie selectie: The Dee Rangers, Cool Jerks, Black Lips en The Lyres. De Duitse Cool Jerks brengen freaky beat gekte. De show is lekker ongeremd, maar vooralsnog gebeurt er op het podium meer spannends dan in de zaal. De piepjonge Black Lips maken het nog veel bonter. Maar daar is hun reputatie dan ook naar. Deze Amerikanen zijn al zo hier en daar getipt als de nieuwe upcoming garagesensatie van de nieuwe generatie. Het klinkt kapot, sixties en bovenal punk. Instrumenten zijn vals en hun blote billen humor puberaal, maar was dit niet hoe rock&roll ooit bedoeld was? Het publiek vreet het rauw.De legende The Lyres leven! Iedereen heeft hier tenslotte al die tijd op zitten wachten en ja, ze zetten een kwaliteitshow neer, niet minder dan hun eerste en laatste Nederlandse optreden, zo’n 20 jaar geleden. Ook de jongere generatie is diep onder de indruk en het is vooral vanwege het legendarische aura wat deze rock&roll goden om zich heen hebben hangen dan vanwege de show zelf. Niet dat die zo verkeerd was, overigens. Meer richting perfect…

Al met al een geweldig Primitive festival. De bands waren puik, de meiden sexy, bier en tequila in overvloed, het publiek was multiculti, zeer sympathiek, maar boven alles totaal verslaafd aan rock&roll.