Klinkende herinneringen

De kwaliteit van donderdag was hoog en de verwachtingen voor de vrijdag zijn wederom hooggespannen! Na een uitgebreide selectie zijn er een viertal, maximaal vijftal, acts overgebleven op de wensenlijst. De locaties liggen wat dichter bij elkaar dan op donderdag het geval was, maar door de drukte zullen we mogelijk wel wat meer moeten vechten voor een plaatsje. Dit proberen we te voorkomen door eerder aanwezig te zijn op een locatie; niets is immers zo vervelend als bij een geselecteerde act niet binnen te mogen vanwege de beperkte capaciteit van de zaal.

Kaleo

Expressieve stem

De IJslandse powerrockformatie Kaleo in het Grand Theatre, dat pal aan de Grote Markt is gelegen, is onze eerste stop. De band is al aan het spelen als we de zaal binnen mogen. Bij de ingang is het druk, maar we weten toch door te dringen tot vlak voor het podium. En vanaf dat moment is het ook echt genieten. De zanger heeft een expressieve stem die doet denken aan andere powerrockformaties, waarvan de naam niet meteen op het puntje van de tong ligt. Misschien is hij nog het meest te vergelijken met een rockende Robert Palmer. Muzikaal komt de band uit de hoek van Boston, REO Speedwagon, en dat soort bandjes. Mooie ballads vormen de fraaie rustpuntjes tussen de rockers.

We staan even stil bij Birds of Joy die op het buitenpodium spelen van Sonic Air. De regen stroomt weelderig, terwijl de band speelt als een ripp-off van DeWolff. Ze hebben eenzelfde bezetting, maar met meer rock en minder psychedelisch. Het klinkt lekkerder dan op papier verwacht was.

Daarna worden we teleurgesteld bij Frankie Animal, een groepje uit Frankrijk dat zonder emotie, maar met gemaakte passie, probeert op te vallen. Ze vallen genadeloos door de mand, omdat ze duidelijk geen muziek uit het hart maken. Toch is het bij zo’n groot festival niet erg dat er op een avond ook altijd een act de minste moet zijn; gelukkig is het niet de afsluiter.

YljaVerwachtingen waargemaakt

In de ruim honderd jaar oude pluchen stoeltjes in de bovenzaal van het Grand Theatre wachten we de IJslandse folkformatie Ylja op. De verwachtingen zijn heel hooggespannen bij ons, want we wilden ze allebei heel graag zien naar aanleiding van wat we ervan gelezen en gehoord hadden.

Ylja speelt de sterren van de hemel. De folk met dubbele dameszang, sfeervol gitaarwerk, soms banjo en natuurlijk een ritmesectie, klinkt de ene keer ingetogen om vervolgens heel treffend wat uitbundiger uit de hoek te komen. De composities zijn stuk voor stuk van hoog niveau, waardoor de set geen minuut te lang duurt. De angst bekruipt ons dat niemand hier meer bovenuit zal kunnen komen op deze avond.

Gelukkig weet Árstíðir in Der Aa-kerk het niveau van Ylja minimaal te evenaren. Ook deze band is afkomstig uit het focusland IJsland. Met een aanzwellend donker stemgeluid opent de band het concert en weet – gecombineerd met een uitstekend geluid – al snel te overtuigen. Alleen het gebrekkige Engels van de band is af en toe tenenkrommend, al maakt de instrumentale begeleiding van twee akoestische gitaren, viool, cello en toetsen veel goed. Zodra de – meestal – meerstemmige herenzang de IJslandse taal laat klinken, is de band in topvorm. Gelukkig zijn de Engelse liederen in de minderheid. Árstíðir verzorgt voor ons een prima einde aan een opnieuw geslaagd Eurosonic. We zullen er weer een jaar op moeten teren, maar gelukkig klinken sommige bands nog lang na in de herinnering.