Muzikale sterren gonzen in de oren

Naast EuroSonic kent de stad Groningen sinds twee jaar ook EuroSonic Air op de grote markt waar Nederlandse acts als Handsom Poets, Chef’Special, The Opposites, The Kyteman Orchestra, New Cool Collective en Noisia hun opwachting maken. Met een grote parabooltent zijn de bezoekers ook bij een bui beschut. Dat is geen overbodige luxe op deze vrijdag waar af en toe een sneeuwbuitje overtrekt. Nevenprojecten zijn AlterSonic en AfterSonic. Hiermee zijn er nog voldoende alternatieven voor wie zonder kaartje kwam voor het stijf uitverkochte festival of voor de alternatieve festivalganger. Maar het reguliere programma is het walhalla voor avontuurlijke muziekliefhebbers.

Niet alles bekoort 
Na twee keer in de rij staan, om vervolgens  alleen een vleugje op te vangen van Rover en Linnea Olsson, lukt het wonderwel om nog twee voorafjes te pakken.

Snorri Helgason

Het prille talent van Nina Nesbitt schittert en laat een belofte voor de toekomst achter op ons netvlies. Het Amsterdamse Valerius laat een stevig pop/rock-geluid horen. Een beetje doorsnee, maar lekker genoeg voor een avondje in het clubcircuit. De opening van de avond is direct in de roos. Het IJslandse collectief dat de naam draagt van voorman Snorri Helgason schrijft zojuist een tweede album op zijn naam. Fraaie liedjes in een elektrische setting die met ingehouden adem worden gespeeld. Voorzichtig om het ijs niet te breken. Na een stevige wandeling is het de beurt aan de Noorse band Highasakite, dat tegen Katzenjammer aanschurkt. Het talent is zichtbaar aanwezig maar de band overtuigt niet door de eenvormigheid van de gespeelde liedjes. De Belgische band Renée doet het een stuk beter in de bovenzaal van de Spieghel. De lichte popliedjes met kleine franjes als een xylofoon, cello en een speeldoosje geven een heel volwassen blijk van muzikaliteit. Het Engelse Elephant wordt waarschijnlijk geplaagd door het slecht terughoren van de droompopzang over de monitor. Nu houdt het de luisteraar uit de slaap, omdat de onzuiverheid de oren tergt. Op papier klonk het veelbelovend maar in de praktijk konden ze het publiek niet bekoren.

Aanstekelijk
Het Duitse Garda, bijna uit Polen zeggen ze zelf, speelt ondanks het ontbreken van de zieke pianiste een onderhoudende set van soms heftige maar vaak ook ingehouden liedjes. Het kleine podium is al overvol met de vijf overgebleven mannen.

77 Bombay Street

De soms wat breekbare muziek is ook bestand tegen de kletskousen die ondanks het roepen van muziekliefhebbers blijven doorpraten. De rij voor Villagers uit Ierland is te lang en daarom moet er een andere muzikale lekkernij gekozen worden. In het Grand Theatre op de main stage speelt het uit Zwitserland afkomstige 77 Bombay Street: vier broers die het erfgoed van The Beatles en The Beach Boys mixen met een enorme scheut humor. Maar vergeet niet dat ze daarnaast ook hele lekkere liedjes schrijven, musiceren en dat voorzien van een mooi staaltje samenzang. Het spelplezier spettert van het podium en slaat over naar de zaal. De broers Burchli krijgen het publiek zo gek om te gaan zitten en mee te doen op de commando’s die ze geven om lekker te bewegen op de aanstekelijke muziek.Een sterke en vrolijke afsluiting van een prima festival. Die nacht gonzen onder een prachtig heldere sterrenhemel in een bevroren landschap de muzikale sterren nog na in de oren. EuroSonic 2013 was wederom een heerlijkheid.