Corbijn laat al zijn kleuren zien

Als je door de tentoonstelling van het werk van celebrityfotograaf Anton Corbijn loopt, valt je telkens op dat de foto vaak bekender is dan de fotograaf. Hoe vaak zie je niet een videoclip, maar heb je eigenlijk geen idee wie de maker ervan is? De artiest blijft echter vaak wel hangen, en daar is die video natuurlijk ook voor bedoeld.

Vijfentwintig jaar werk van Corbijn staat nu samengevat in de negen felgekleurde zalen van het museum. Het is erg mooi om te zien hoe Corbijn door de jaren heen van verschillende technieken gebruik heeft gemaakt. Het begon met de normale zwart-wit foto´s, terwijl daar later de bekende bruine kleur aan toegevoegd werd. In deze stijl publiceerde de fotograaf ook een tijd lang in het muziektijdschrift Oor.

Na deze stijl maakte Corbijn nog een uitstapje naar de kleurfotografie, waarbij hij in de donkere kamer dusdanig ver ging dat het resultaat vaak meer grafisch dan fotografisch was. De hoes van het U2 album “Achtung baby” is hier een goed voorbeeld van. Tegenwoordig werkt Corbijn met een blauwe kleur die de zwart-wit tekening aanvult.

In deze tentoonstelling valt verder de zaal op, die volledig aan de zanger van U2, Bono Vox is gewijd. Anton Corbijn blijkt al jarenlang goed bevriend te zijn met Bono en het was dan ook geen onverwachte keuze dat het Bono was die de tentoonstelling opende. Vanaf het U2 album, “The Joshua Tree”, waarvoor Corbijn de omslag maakte wordt een verslag gedaan van hoe Bono door de jaren heen veranderde. Mooi om te zien is hoe de houding van de zanger tot de camera door de jaren heen anders wordt.

In tegenstelling tot de overzichtstentoonstelling van Corbijn in 1994 in het Stedelijk Museum van Amsterdam is het wereldberoemde portret van Miles Davis niet in deze tentoonstelling opgenomen. Dat is spijtig als je het mij vraagt, omdat dit toch tot één van de beste foto´s van Corbijn gerekend mag worden. Toch is het niet verwonderlijk als je bedenkt hoeveel celebrities Corbijn in de laatste 25 jaar voor de camera heeft gehad. Als je al deze foto´s ten toon zou stellen had je waaarschijnlijk in het Louvre in Parijs zelfs nog niet genoeg ruimte.

Toch is dit een mooie tentoonstelling geworden, waarin je elke keer weer verrast wordt door een foto die je kent, soms van een CD hoesje, soms uit een tijdschrift. En elke keer blijkt er die ene Groninger achter al deze foto´s te zitten.