Lowlands 2017

Ronnie Flex opent de Bravo om 13:00 uur, een kwartier voordat A Blaze of Feather in de Heineken voor het eerst op de bühne van Lowlands staat. Net zoals de festivalvrijdag moeten er hier afwegingen worden gemaakt. Ik besluit om gewapend met een smoothie vol fruit en vitaminen naar de Heineken te gaan. De band heeft al een behoorlijke fuzz om zich heen omdat niemand minder dan Ben Howard een van de bandleden is. Hoewel hij ook wordt aangekondigd is het even zoeken waar Howard staat op het podium. Wanneer je goed kijkt zie je helemaal achter op het podium een gehurkte gitarist met een pet op, wat de bekende muzikant blijkt te zijn. Logisch, want de focus ligt op de band en niet op Howard, maar iedereen weet inmiddels dat hij in de band zit. De tent staat goed vol omdat de band rondom frontman Micky Smith al zo bekend is. Wat volgt is een kabbelend begin waarin vooral het instrumentale gedeelte ontzettend sterk is. De vocals van Smith zijn prima, zolang hij zingt en niet praat. Het is grappig om te zien hoe smooth zijn zangstem is en hoe schel zijn praatstem is. Naarmate de set vordert wordt het steeds iets spannender zonder echt bombastisch te zijn, vooral visueel gezien is het een beetje saai. A Blaze of Feather is een rustig en mooi begin van de tweede festivaldag dat je ook goed zittend in het gras naast de tent kunt checken.

De mannen van Palace stralen wat meer energie uit. De India staat goed vol en dat is meer dan verdiend. De indierock van de heren uit Engeland ligt goed in het gehoor en is perfect om de middag mee in te luiden. Niet te moeilijk, niet te excentriek, maar gewoon spelen. Hoogtepuntje is zonder twijfel hitje en laatste nummer ‘Bitter’ waarbij menigeen in het publiek de tekst meezingt. Ook bij Jeangu Macrooy even later in de Lima is het genieten geblazen: de Surinaamse singer-songwriter weet met zijn warme soulstem de aandacht van het publiek vast te houden. Deze editie van Lowlands zijn er weinig acts zoals Jeangu te vinden en misschien daarom komen de verfijnde nummers zoals ‘Gold’ en ‘To Love Is To Hurt’ extra goed binnen. Niets minder dan prachtig te noemen. Voor The Shins is het om 17:00 uur tijd in de Heineken. Het is bijzonder om te zien hoe gevuld de tent is, helemaal wanneer je het vergelijkt met hun show in 2012 in exact dezelfde tent (toen nog Grolsch). De nieuwste release ‘Heartworms’ is weliswaar van dit jaar, maar is (nog) niet erg vernieuwend of denderend te noemen. Toch is het optreden deze middag op Lowlands dat wel. De band onder leiding van frontman James Mercer zet de toon al bij openingsnummer ‘Caring is Creepy’. Muzikaal staat het als een huis, aan de vocals van Mercer is echter wel te horen dat hij al een tijdje meegaat. Dat geeft juist een nieuwe twist aan hun sound wat eigenlijk wel erg lekker klinkt. Toegift ‘Sleeping Lessons’ neemt het publiek even tien jaar mee terug in de tijd, ‘New Slang’ brengt nóg meer herinneringen naar boven en de melodieën van ‘Saint Simon’ vragen naar meer. Die show van vijf jaar geleden is 100% goedgemaakt.

Over band Bastille zijn de meningen verdeeld: na een show op Pinkpop (waar ze wellicht wat meer passend zijn) staan ze tevens op Lowlands en wel in de grootste tent van het festival. De Alpha staat aardig vol, maar barst zeker niet uit zijn voegen. Je kunt zeggen wat je wilt over de makkelijke poprock van Bastille, het is een prima festivalband met dito meezingers en meedeiners. Hitje ‘Pompeii’ is – uiteraard – een van de hoogtepunten van de set en ook ‘Bad Blood’ en ‘Things We Lost In The Fire’ knallen er lekker doorheen. Het is een aangename show voor de fans in het eerste vak, meer niet. De visuals mogen ze de volgende keer overigens wel thuislaten. Een band die beter in de Alpha in plaats van de Bravo had kunnen staan is London Grammar: er is geen plek meer over in de kerkvormige tent. Nadat de band hun vorige shows in 2013 én 2014 op Lowlands had afgezegd in verband met stemproblemen van zangeres Hannah Reid zijn de verwachtingen hooggespannen. Het wachten blijkt het direct meer dan waard geweest zijn: tot ver buiten de tent klinkt haar loepzuivere hoge stem. Het diepere ‘Hey Now’ is prachtig, ‘Wasting My Young Years’ laat mensen met hun ogen dicht genieten en cover ‘Nightcall’ van Kavinsky is vrijwel perfect te noemen. Eén woord? Wauw!

Na London Grammar is het tijd voor de fraaie liedjes van Elbow in de Bravo. De tent leent zich perfect voor de bijzondere lyrics en de hits van de Engelse band. Elbow is een koning wanneer het gaat om het leveren van kwalitatieve albums. Eerder dit jaar bracht de band het album ‘Little Fictions’ uit. De set vanavond bestaat dan ook uit tracks van deze plaat en gouwe ouwe zoals ‘Magnificent’, ‘Mirrorball’ en ‘One Day Like This’, stuk voor stuk om door een ringetje te halen. Met een warm en compleet gevoel loopt een groot deel van het publiek in filevorming naar de Alpha waar de Editors de tent gaan afsluiten. Net voor de show begint breekt de hemel open en komt het met bakken uit de lucht. Hoe groots en stevig de Alpha ook is; de tent is net iets te klein om het hele publiek droog te houden. Omdat de tent ook hoger is dan de oude versie waaien de dikke druppels zo naar binnen. Achterin wordt het geduwd en staat men hutjemutje omdat niemand in de regen naar een show wil kijken. Dit doet gelukkig niets af aan het optreden van de band uit Engeland en laten ze meteen horen én zien waarom zij een waardige afsluiter zijn van de Alpha. Tijdens de eerste drie nummers ‘Cold’, ‘Sugar’ en ‘Racing Rats’ worden er diverse trucs uit de kast getrokken zoals confetti, vuurwerk en vlammenwerpers. Hartstikke leuk voor de show natuurlijk, maar een beetje plat en te veel van het goede is het wel. Het is dat Tom Smith en kornuiten zo’n strakke show weten neer te zetten en binnen no time dé favoriet van de dag worden.