Een thrilla in Manila

Zou Metro Manila soms stiekem een voorlichtingsfilm zijn van de Filipijnse overheid? Waarschuwing: kom niet naar de stad. Het is er overbevolkt, er is nauwelijks werk, niemand is te vertrouwen, ze hebben het voorzien op uw vrouw, en zelfs op uw kinderen.

Die boodschap heeft Oscar en Mai in ieder geval nog niet bereikt. Wanneer er geen geld meer te verdienen is met de rijstbouw vertrekken ze met hun twee kinderen naar de stad. In Manila worden ze op de eerste dag meteen van hun spaargeld beroofd door een oplichter die nietbestaande woningen verhuurd. De eerste werkgever betaalt Oscar uit in droog brood. Uit nood neemt Mai een baantje in een stripclub.

Dood en verderf

De Engelse filmmaker Sean Ellis schetst in Metro Manila de Filipijnse hoofdstad als een kwalijk riekende poel vol dood en verderf. Om de toeschouwer bij de les te houden verpakt Ellis zijn sociaal drama als een thriller. Het tweede uur van de film wordt de spanning flink opgeschroefd wanneer Oscar een baan krijgt bij een firma in geldtransporten.

Even lijkt het goed te komen met het gezin. Maar dan blijkt werkelijk niemand te vertrouwen, ook niet de nieuwe, goedlachse collega’s. Oscar is plotseling de spil in een complot dat draait om gestolen geldkoffers. Het wachten is op de onvermijdelijke overval op de gepantserde geldtransportwagen.

Meeleven zonder illusies
Ellis heeft een paar aardige plotwendingen in de mouw. En door de kalm opgebouwde spanning, en het in het eerste uur geschetste portret van het gezin in nood, is het makkelijk meeleven met het Oscar en Mai, zelfs als de film even dreigt te verzanden in standaard formulewerk. Aan het eind herpakt Ellis zich weer. In Manila bestaan geen happy endings, wat de meisjes in de massagesalons ook mogen beloven.