Sarcastische romantiek

Komisch is A Weekend in Paris zeker, maar dan op een sarcastische manier. En je zou het ook romantisch kunnen noemen, al die vertwijfelde pogingen van pensioengerechtigde hoogleraar Nick (Jim Broadbent, altijd goed) om de relatie met zijn cynische eega Meg (Lindsay Duncan) nieuw leven in te blazen. Maar in de mal van de romcom past deze film van Roger Michell, zelf ooit verantwoordelijk voor Über-romcom Notting Hill, zeker niet.

Bitterzoet slenterdrama
A Weekend in Paris past beter bij het andere werk van Michell. Films zoals The Mother en Venus, niet geheel toevallig tragikomedies over personages van een zekere leeftijd die hun leven nieuwe inhoud proberen te geven. En net als A Weekend in Paris geschreven door romancier Hanif Kureishi.

Die literaire achtergrond is nog te herkennen in dit bitterzoete Parijse slenterdrama. Waar een vergelijkbare film als Before Sunset uitblinkt in naturel klinkende dialogen, daar pakken Michell en Kureishi juist uit met een spervuur van bijtende oneliners die de twee echtelieden elkaar naar het hoofd slingeren. Niks natuurlijks aan, maar reuze vermakelijk. Je zou je voor kunnen stellen dat A Weekend in Paris ook heel goed tot zijn recht zou komen in een theater.

Verbaal vuurwerk

Aanleiding voor het verbale vuurwerk is een mislukte stedentrip. Nick en Meg willen de romantiek van vroeger nog eens herbeleven. Maar dat knusse hotelletje van toen is een uitgewoond krot met krappe kamers. Voor Meg aanleiding om naar de creditcard te grijpen en zich eens flink uit te leven in dure hotelsuites en onbetaalbare restaurants. Tot afgrijzen van Nick die de hand graag op de knip houdt.

Deze komische, toeristische verwikkelingen geven het verhaal precies de nodige lucht tussen de vele beklemmende scènes waarin Nick en Meg hun relatie tot op het bot fileren. Niet bepaald een film om te zwijmelen op de bank, wel eentje om samen over na te praten.