‘Soms weet ik nauwelijks meer of ik nog acteer’

Windhorst glundert als hij het vertelt. ‘Het is voor mij de mooiste vorm van acteren, als de rol dichtbij me staat,’ zegt hij. ‘Soms weet ik nauwelijks meer in hoeverre ik nog acteer.’

Adolescentie

Net als in de film balanceert Wieger Windhorst op de grens tussen adolescentie en volwassenheid. Hij ziet er jongensachtig uit, maar zijn stem is laag. Hij vertelt vol enthousiasme over zijn tijd op de set, vindt veel dingen ‘cool’ , maar hij is tegelijkertijd bezig om zichzelf binnenstebuiten te keren op de Toneelacademie in Maastricht. Het is niet moeilijk te begrijpen waarom Danyael Sugawara hem de hoofdrol liet spelen in Alles stroomt.

Windhorst had niet veel moeite om zich in zijn rol te verplaatsen. ‘Ik ben opgegroeid in Amsterdam Zuid, waardoor ik de sfeer in de film herken. Ik heb veel vrienden op de Rietveld Academie en het Conservatorium, en ik heb in een kraakpand gewoond. Ook de feestjes die Damiaan bezoekt ken ik maar al te goed.’

Net als Damiaan is hij een beetje goed in alles: tekenen, bassen, schrijven. En ook hem koste het moeite om een keuze te maken. Maar niet alles uit de film is rechtstreeks te vertalen naar zijn eigen leven. Het uit huis gaan bijvoorbeeld, zorgde bij hem niet voor grote problemen.

‘Ik was achttien, had eindexamen gedaan en was een half jaar naar India gegaan. Toen ik terugkwam, was ik zo gewend aan mijn vrijheid dat ik meteen op zoek ging naar een kamer. Mijn ouders hadden er geen moeite mee. Ik ben de tweede thuis, dat scheelt.’

IJdel
Veel acteerervaring had hij niet. Een bijrol hier en daar, een rol in een videoclip, een moment in beeld in Het Schnitzelparadijs en Het leven uit een dag. Voor die laatste film werd hij van straat geplukt. ‘Castingbureau Oi Mundo hield een streetcasting op de Uitmarkt voor Het leven uit een dag. Uiteindelijk heb ik die rol niet gekregen, maar zo ben ik wel bij Alles stroomt terechtgekomen.’

Voor zijn rol stond hij tegenover de veelgevierde actrice Anneke Blok, aan wie hij zich kon optrekken. ‘Als je met haar speelt, lijkt acteren zo vanzelfsprekend, bijna alsof het vanzelf gaat. Ik heb heel veel naar haar gekeken, gewoon om te zien hoe zij het aanpakte. Ze hielp me ook, bijvoorbeeld als ik een klemtoon verkeerd legde. Ik had het telkens over ànti-kraak, in plaats van anti-kráák.

Het leukste aan het filmen was het bassen, en de lol die ik had met de crewleden, zoals de make-updame. Het minst leuke was de kou. We namen de film vorig jaar in de winter op. Dan stonden we zomerscènes te spelen in een t-shirtje, terwijl het ijskoud was. In het begin was ik er ook erg mee bezig met hoe ik in beeld kwam. Ik ben ijdel. Ik was me er de hele tijd van bewust dat er een camera op me gericht stond. Pas als je dat los kan laten, begint het echte acteren.

De eerste keer dat ik de film terugzag, vond ik het verschrikkelijk om naar mijn eigen bolle hoofd te kijken. Ik keek niet naar het verhaal, maar dacht de hele tijd: o ja, toen had ik maar twee uur geslapen, en toen had ik een kater, enzovoort. Pas op de première lukte het me beter om hem als film te bekijken.’

Beroemde Ex-Spunkers

Net als veel van zijn generatiegenoten die doorbreken in de literatuur, de fotografie en de acteerwereld, is Windhorst begonnen bij Spunk. Dagelijks presenteerde hij samen met Gwen Pol As The World Spunks, een videolog waarmee ze een Dutch Bloggie wonnen. Het is wel opvallend dat de ex-Spunkers bijna allemaal beroemd worden. Komt dat omdat ze uit Zuid komen en ouders in de juiste branches hebben?

‘Natuurlijk helpt dat. Het helpt al om in Amsterdam te wonen. Ik had mazzel dat ik op de Uitmarkt van de straat werd geplukt. Dat was me waarschijnlijk niet overkomen als ik in Zoetermeer had gewoond. Maar er zit wel echt talent tussen bij Spunk: Hannah Buenting, Renske de Greef, Jan Hoek, Gwen Pol. Het is een cliché, maar Spunk werkt echt als een kweekvijver. Mijn ouders werken trouwens niet in de media of bij een uitgeverij, maar in de zorg.’

Inmiddels is hij verhuisd naar Maastricht om daar een opleiding aan de Toneelacademie te volgen. ‘Het is wel tof, maar ook heel intensief. Ik krijg weinig slaap, ook vanwege de vele leuke feestjes. Het is waar dat je op de Toneelacademie binnenstebuiten wordt gekeerd. Ze kijken naar je houding, hoe je praat… Ik heb bijvoorbeeld een tongpunt-R, en je moet een huig-R hebben. En ik loop scheef. Van alles deugt niet, daar word je heel onzeker van.’

Net als Damiaan aan het einde van Alles stroomt heeft Wieger Windhorst een richting gekozen. Het volwassen worden is begonnen. Maar tijdens het interview verandert hij even gemakkelijk weer in een grappend jochie: ‘Betaal jij de thee? Chill! Morgen lunchen?’